Irrlycht – Wolfish Grandeur

Geschreven door op 08-08-2021 om 23:00.

Ruim tien jaar na Schatten Des Gewitters komen deze Duitsers, die jagen onder de naam Irrlycht en afkomstig zijn uit de regio Heidelberg, via Folter Records met de langverwachte opvolger. Deze kreeg de titel Wolfish Grandeur mee. Een beestige cover toont aan dat we niks minder dan een hapklare brok, zwart geblakerd metaal mogen verwachten. Achter deze band zitten bandleden die het bijten in een gewond lam wel eigen zijn. Zo moeten we normaal Isegrimm en Nordger kennen van een band, die weliswaar al op de schop is gegaan, Geweih. Nog niet zo lang geleden bracht Irrlycht samen met de Fransen van Malcuidant nog een split uit met als titel Unendliches Nyhts. Wat een eerste teken van leven was na toch jaren van het jachtveld te zijn verdwenen.

Dreigend, alsof de wolf het lam vanop een afstand gadeslaat om vervolgens toe te happen, zo start de plaat. Even voor de goede orde, je gaat je wel door een stoffige productie moeten ploeteren om daarachter de kracht van dit Irrlycht te ontdekken. Het is een eerder simpele blackmetalvariant die de heren brengen en zich veelal baseert op eenvoudige riffs en dito drumdynamieken. De vocalen van Isegrimm zijn even bijtend als de met speeksel overvloeide kaken van de wolf. De kadans in de drum is te vergelijken met de uitgemeten pootsporen waarmee een jagende wolf zich voortbeweegt.

Niet elke jaagpartij is even spannend, je bent als jager ook niet altijd even zeker van een prooi. Wat ik wil zeggen, is dat de muziek op Wolfish Grandeur wel donker en smerig klinkt maar dat ik vaker het net-niet-gevoel krijg. Het is alsof iemand telkenmale de prooi laat opschrikken waardoor deze kan wegrennen. Het is te weinig spannend allemaal, nochtans doen de heren wel hun best. Zo hoor je nu en dan wat declarerende cleane vocalen of kan je je laten verleiden om mee te dreunen met de erg efficiënte baslijnen. Ook was het misschien beter geweest sommige nummers wat in te korten. Meer dan tien minuten is voor een nummer als Drohende Schatten echt wel te lang. Het lammetje is al na drie minuten uit het zicht verdwenen. Je krijgt hetzelfde idee bij Perlmutt – Der Lohn Des Sisyphos nochtans zijn de gekozen gitaarthema’s hier wel beduidend interessanter. Zo ook is de laatste jaagpartij op dit album, Leuchten Der Roten Stille, gewoonweg veel te lang. Zeventien minuten kauwen op hetzelfde stukje vlees, is behoorlijk irritant.

Aanvaardbare release maar niet meer dan dat. Deze jaagpartij op het makke lam is globaal gezien te weinig spannend. Je kan ook zeggen dat de wolf nog wat moet bijgevoederd worden alvorens hij alleen zijn mannetje kan staan.

Score:

55/100

Label:

Folter records, 2021

Tracklisting:

  1. Intro/Belebong Ymirs
  2. Gaias Niedergang
  3. Drohende Schatten
  4. Zweige Des Zweifels
  5. Perlmutt – Der Lohn Des Sisyphos
  6. Wolfish Grandeur
  7. Leuchten Der Roten Stille/Epitaph (outro)

Line-up:

  • Nordger – Gitaren
  • Isegrimm – Zang
  • Goatruler – Drum (sessie)

Links: