Eclipsus, een debuterende Amerikaanse éénmansband, verblijdt ons met het album Yūrei, volledig gewijd aan het zogenaamde zelfmoordbos Aokigahara. We hebben het al vaker gehad over dit bos, dat echt bestaat en vaak gebruikt wordt als thematiek bij (suicidal) black metal bands. Harakiri For The Sky heeft er een album aan gewijd, Cailleach ook, en dan hebben we ook nog Suicide Forest zelf natuurlijk. Eclipsus is Amerikaans en wordt bezet door CoughinWraught, die onder de naam Conqueror CoughinWraught meehielp met het creëren van behoorlijk matige black bij de band Serpentshrine. Nu probeert hij het alleen, met depressieve black, via Talheim Records. Talheim Records is een label waarvan je meestal zonder twijfelen een promo mag aannemen, ook qua depressieve black.
Yūrei is een album geworden dat zich situeert tussen het oudste Shining materiaal, Lifeless (dat je via de link op het einde van vorige alinea bereikt), Suicide Forest zelf en enkele flashbacks die me terugbrengen naar bad trips uit de psychedelische rockscene van de jaren zeventig. Heel authentiek klinkende neerslachtigheid waar geen pil tegen bestand lijkt, die ondanks het spelen met melodie te ver heen klinkt om ooit nog een lach te kunnen vertonen. Het innerlijke kind van deze mens gooit zich nog liever uit de toren naar beneden dan dat het mensen van buitenaf de dikke muren van zijn kasteel laat afbreken. In dit geval wordt het proces naar stoppen met leven in verschillende fasen verwoord, begeleid door menige doodsklank. Trage black, zoals gezegd met een trieste melodielijn die bitterzoete melodie hier en daar toelaat. Ook andere passende geluiden (ik denk een doedelzak) worden getolereerd, want tegen dit zonloze kader is geen blijheid opgewassen.
Tot daar alles wat je verwacht van dergelijke muziek. Tot daar alles wat een genreliefhebber kan aanzetten tot het beluisteren van dit album. Jammer genoeg moet ik een aantal zaken opmerken die de luisterbereidheid danig zullen fnuiken. Niet alleen de levenslust lijkt verloren gegaan te zijn, ook de zin voor structuur, opbouw, spanningsbogen en harmonie is het afgetrapt. Door de los van elkaar evoluerende gitaarlijnen enerzijds en het gepurgeerde vocale werk anderzijds komt het allemaal vaak willekeurig en nonchalant over namelijk, ook al blijft het wel degelijk authentiek klinken. Wanneer je daarbij dan de bijna postrockerige opbouw van de akoestische stukken plaats, die wel degelijk netjes glooien, vloekt het vaak langs alle kanten. Misschien is het allemaal bewust, om de innerlijke gewrongenheid te vertalen in muziek, misschien ook niet. Een degelijke indruk maken doet het alvast niet. Ik kijk dan ook vooral uit naar de nieuwe Thy Light, die meester zijn in het brengen van getormenteerde gevoelens, zowel instrumentaal als vocaal.
Luistertip: Desperate, Aokigahara. En anders luister je nog even naar deze Lang.
Score:
67/100
Label:
Talheim Records, 2021
Tracklisting:
1. Desperate, Aokigahara
2. Mourning, Aokigahara
3. Surrender, Aokigahara
4. Weightless, Aokigahara
5. Unending, Aokigahara
Line-up:
- CoughinWraught – Alles
Links: