Officium Triste en Façade zorgen voor anderhalf uur afleiding van corona en andere ellende

We mochten weer. Zomaar naar een concert. In een zaal, met echte mensen van vlees en bloed. De forse Rotterdammert met AC/DC-shirt die zijn hondje uitlaat voor de deuren van Baroeg kan het niet geloven. Echt? Er is weer wat te doen in Baroeg? Zijn blik betrekt als hij hoort dat concert uitverkocht is en dat dat niet heel moeilijk was omdat we moeten zitten. Aan een tafeltje, op anderhalve meter afstand. De man ontpopt zich plots als amateurviroloog en roept dat we hier niet aan mee zouden moeten doen en dat het allemaal onzin is en dat we toch wel doodgaan. Met de mededeling ‘maar dan hebben wij tenminste nog een concert gezien’, laten we ‘m verbouwereerd achter.

Dat concert in Baroeg is van huisband Officium Triste en de treurwilgen van Façade. Het optreden is al zo vaak uitgesteld dat iedereen de tel is kwijtgeraakt, maar vindt dan nu toch echt plaats op de eerste zondag van augustus. Voetbalstadions puilen uit met supporters, maar in een concertzaal moeten we braaf op een afstandje van elkaar zitten. Gelukkig heeft Façade geen grootschalig toegestroomd publiek nodig om tot prestaties te komen. Zanger Ben de Graaff, ook bekend van het brutere Phlebotomized, heeft niet het meest indrukwekkende fysieke voorkomen, maar tovert een fijne grunt en dito scream uit zijn pezige lijf.

De muziek van de band uit Dordrecht is traag als een kabbelend beekje. Van ambtenaren wordt wel eens gezegd dat als ze iemand tegenkomen die langzamer werkt dan zij, ze hem neerknallen. Voor Façade geldt dat met muzikanten die doom trager spelen dan zij. En als het tempo iets omhoog gaat, neemt de intensiteit – toch al een toverwoord voor deze band – toe. Als De Graaff zwijgt, kleuren zijn mede-bandleden het verhaal muzikaal in. Het is een verhaal dat niet voor iedere toehoorder weggelegd zal zijn, maar wie ervoor openstaat krijgt prachtige literatuur.

Ook Officium Triste heeft intensiteit voorop staan, maar de Rotterdoomers brengen het geheel iets bloemrijker en toegankelijker. The End is Nigh is zowel de opener van de avond als het laaste briljante album van de band. Your Fall from Grace van voorganger Mors Viri uit 2013, toont de kracht van deze band: klein en langzaam beginnen en langzaam doorgroeien naar een spektakelstuk voor de oren. En altijd is daar die strot van Pim Blankenstein, die in de clean gezongen stukken wat vlak is, maar met zijn grunt de doden nog tot leven kan grommen.

De zanger introduceert World in Flames als ‘het nummer van deze tijden’, maar er is geen tijd voor filosoferen over het leven in corona- en natuurrampentijd, daarvoor wacht al veel te snel In Pouring Rain of anders het heerlijk hypnotiserende To the Gallows, waarin Blankenstein vocaal zodanig uithaalt dat zelfs gitarist William van Dijk ervan staat te kijken. De tovenaar met grijs haar mag dan al wel bijna dertig jaar actief zijn, hij heeft nog heel wat in zijn mars. En dat geldt voor de hele band, want er volgen nog drie pareltjes: This Inner Twist, My Charcoal Heart en het prachtige Like a Flower in the Desert. En dan komt er aan ruim anderhalf uur muzikaal escapisme toch écht een eind en begint het afwachten naar het volgende concert dat misschien tussen de mazen van de maatregelen gehouden kan worden. En dan kon dit concert ook nog eens gevolgd worden via een livestream. De Rotterdammert met de hond zal het allemaal hoofdschuddend aanzien.

Datum en locatie

1 augustus 2021, Baroeg, Rotterdam

Link:

• Baroeg