Headlines

De langlopende Servische blackmetalformatie The Stone is geen onbekende voor ons. De band bestaat sinds 2001 (in feite sinds 1996, als Stone To Flesh) en bracht sindsdien een paar memorabele albums, EP's en splits uit. We herinneren ons natuurlijk de review van de vorig jaar verschenen EP Kruna Praha, of de split met Inferno. Dit Kosturnice is hun negende langspeler en werd zonet uitgebracht via het Vlaamse Immortal Frost Productions.Lees verder ›

Dit onbekend collectief wat zich Non Serviam noemt, brengt via het gerenommeerde Italiaanse Code 666-label, Le Cœur Bat uit. Je moet de muziek die dit gezelschap maakt niet in hokjes of kastjes proberen stoppen: dat gaat je niet lukken. Het is een werkstuk dat er in slaagt de grenzen van menig extreem genre te passeren en alzo een nieuw gegeven te maken. Zo ontstaat er een soort van muzikale collage of noem het een muzikaal breiwerk dat je zal passen of niet. Ik ben benieuwd, ik hou immers niet erg van breiwerken, niet van gebreide truien. Dat piekt en ambeteert, dat jeukt.Lees verder ›

S. en Z. versmelten zich tot NIHT, een old-school blackmetalband dat Arcanum uitbrengt via het kwaliteitslabel Ván Records. Het is een collectief dat de landsgrenzen oversteekt, want S. komt uit Oostenrijk en Z. uit Duitsland. Beiden kennen elkaar ook uit Necrovault. Op deze tweede plaat staan er zeven nummers verzameld die korte, krachtige titels hebben meegekregen die onmiddellijk de boodschap duidelijk maken. Dit duo haal je niet in huis voor de liefde Gods. Het is eigenlijk recht toe, recht aan black metal met een melodische rand en een Fins aandoend fundament. De weinig complexe lijnen worden niet al te moeilijk aan elkaar geplakt door veelal hoge screams en simpele eerder trage drum-dynamieken.Lees verder ›

Vroeger hadden we bij Zware Metalen Frank. Frank besprak af en toe een doomplaat. Ik las zijn reviews graag, maar qua smaak was hij vooral geïnteresseerd in klassieke doom. Zodra het riekte naar epic doom werd de score vakkundig een paar punten lager vastgesteld. Een review werkt soms ook andersom: dat je muziek die iemand anders niet leuk vindt juist wél leuk vindt. Afijn, een lang verhaal om te zeggen dat Servants of the Tide epic doom metal maakt.Lees verder ›

Genghis Tron is terug! De Amerikaanse band met de bijzondere naam brengt na een pauze van maar liefst dertien jaar een nieuwe plaat uit. De unieke combinatie tussen elektronische muziek en metal die de heren afleveren is altijd een interessante vernieuwende manier van muziek maken gebleken. Nu de band meer dan een decennium niks heeft uitgebracht en de helft van de band is vervangen, is het de vraag in welke mate de magie van vroeger is behouden.Lees verder ›

In 2019 knalde het Finse Wheel (met Engelse zanger, dat dan weer wel) als een komeet de progressieve muziekwereld binnen. Met een mix van metal, rock en grunge kreeg debuutalbum Moving Backwards lovende kritieken en dat leverde al snel een tour op met niemand minder dan het Zweedse Soen. Dat eerste album werd door de band zelf omschreven als ‘het album dat zij graag zouden willen dat Tool zou maken’. Deze debuutlangspeler kwam overigens net uit voordat die Amerikaanse progveteranen hun lang (zeer, zeer lang) verwachte album Fear Inoculum zouden uitbrengen. Hoewel de muzikale vergelijking met Tool zeker opgaat, gaf het debuut van deze Finnen (en Engelsman) toch vooral een eigen geluid mee. Nu, twee jaar later, brengt de band het vervolg uit in de vorm van Resident Human.Lees verder ›

Op het toneel van de alternatieve muziek is het Nederlandse Aythis niet bepaald een nieuwe speler. Het soloproject van Lethean Dreams en Remembrance zangeres Carline van Roos drukt al sinds 2006 etherische klanken op het vinyl. Sinds het gothic, dark ambient debuutalbum Doppelgänger in 2007 is uitgekomen, heeft Aythis nog drie albums uitgebracht. Op Glacia zijn winderige, koude landschappen te horen en ook op het vervolgalbum The New Earth zetten de synthesizers deze sfeer door. Met het vierde album, The Illusion and the Twin, dat in 2016 het licht zag, trok Carline de aandacht van de fimindustrie. Hierop verschenen twee verschillende nummers van het album in twee verschillende films.Lees verder ›

Nooit eerder kreeg ik de kans om een volledig album van Last Days of Humanity te voorzien van een review. Enkel vorig jaar was er de split met Rectal Smegma en Cliteater. Nochtans staan er in mijn kast een pak albums te pronken van deze Nederlandse pionier in het goregrindgenre die ik zonder gêne durf te promoten aan eenieder die achteloos genoeg is om mij te vertrouwen in mijn muzikale smaak. Hoe dan ook, vijftien jaar na Putrefaction in Progress mogen we weer onze vuisten ballen met een glimlach van oor tot oor. Het is namelijk zover: we gaan DSM vijf vieren met een nieuw album van Last Days of Humanity!Lees verder ›

Eind maart: een berichtje van ene Adolfo Bejarano in de mailbox. Met een YouTube-link naar een video die toch echt al in januari is gepubliceerd. Als ik zie dat de bandnaam niet alleen het afgezaagd klinkende Ancient Spheres is, maar stilistisch ook nog eens wordt geschreven als Ancient SphereS, ben ik van plan af te haken. Een snelle zoektocht leert echter dat de band afkomstig is uit Costa Rica. He, dan toch maar eens het hele album luisteren.Lees verder ›

Twee jaar geleden verscheen Deformity Of Humanity van Phlebotomized. Na jaren van afwezigheid werd de handschoen in 2013 weer opgenomen door de Nederlanders en wist de zeskoppige band vriend en vijand te verrassen met een sterke plaat waarop zowel het melodische, experimentele en harde karakter optimaal tot zijn recht kwam.Lees verder ›

Een debuut van deze Canadezen die als invloed Alcest en Deafhaven noemen. Nu ga ik iets heel geks zeggen, maar ik heb eigenlijk geen idee waar dit op lijkt. De vocalen zijn een soort mix tussen een verkouden Shagrath (Dimmu Borgir) en een screamo jongeling. De muziek doet niet zo heel erg 'post' aan. Niet meer dan een Falls of Rauros.Lees verder ›

‘Progressieve metal met talloze uitstapjes naar andere genres, die voornamelijk is gezongen in de Duitse (moeder)taal. Een jenga oplossen zonder handen lijkt een makkelijkere taak.’ Dat schreef ik vorig jaar over mijn nummer 1 album van het jaar 2020. Alle facetten in de experimenteerdrang van The Hirsh Effekt leken op Kollaps dan eindelijk op zijn plek te vallen. Het zeer veelzijdige album heeft sindsdien nog regelmatig zijn rondes gemaakt en dit jaar brengt het drietal een EP met de naam Gregær.Lees verder ›