Vitrail – Les Pages Oubliées

Geschreven door op 01-04-2021 om 18:55.

Een debuut van deze Canadezen die als invloed Alcest en Deafhaven noemen. Nu ga ik iets heel geks zeggen, maar ik heb eigenlijk geen idee waar dit op lijkt. De vocalen zijn een soort mix tussen een verkouden Shagrath (Dimmu Borgir) en een screamo jongeling. De muziek doet niet zo heel erg ‘post’ aan. Niet meer dan een Falls of Rauros.

Dat is ook gelijk een prima referentiepunt muzikaal gezien. Ware het niet dat deze productie de vocalen totaal doet oversturen en de akoestische (gitaar)passages slechts beperkt worden ingezet. Het gevolg is een vrij bleke plaat, maar wel met een melancholie die als een regenbui in de lucht hangt gedurende de gehele speelduur. De tracks zijn vrij kort, en daarin zit ook de balans tussen atmosfeer en hooks. Deze band leunt duidelijk wat minder op de atmosfeer in de liedjes zelf. Als geheel wordt de sfeer bereikt, maar binnen de songs is het toch doelmatig rocken met snelle overgangen en dansbare structuren.

Dan die vocalen nog even, die zijn het hete hangijzer van deze uitgave. Zo computergestuurd en bedrukt als ze klinken, kan dit gaan irriteren. Op Devant l’autel is het muzikaal vrij indrukwekkend voor een nieuwe band, hoewel de heftige afwisseling wat gezocht is. De dubbele vocale lijn, inclusief cleane zang is hier het hoogtepunt. De razendsnelle gitaren op Poursuivre le vent, die de rustigere passages afwisselen, blijven in je geheugen achter. De akkoorden zijn goed gekozen, zodat toch enige hoop blijft doorklinken in het mistroostige geheel. De solo doet er een schep bovenop door een zonnestraal even kort door te laten komen. Maar dan toch die vocalen, ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. Sur la montagne is, wellicht te wijten aan het tekstuele aspect, de meest dramatische song op het album. Hier hoor je een opbouw waarin een Alcestueus rookgordijn wordt opgetrokken, waarna de drummer de versnelling omhoog gooit, om uiteindelijk te blijven afwisselen met een korte akoestische passage. Afsluitend dan toch een wat meer uitgewerkte (langere) track, die wel vasthoudt aan het avontuurlijke dynamische.

Vitrail wil zich onderscheiden met korte, gerichte songs in een genre dat vooral uitgesponnen sfeerlandschappen kent. Die missie is best geslaagd, zeker voor een debuut. De band trekt hierdoor regelmatig de aandacht weer naar zich toe. Een overdaad daarvan leidt doorgaans tot incoherentie, maar dat valt redelijk mee op deze plaat. Tot echt unieke en grootse proporties weet het muzikaal niet te raken, maar dat hoeft ook niet gelijk al. De productie van de vocalen is uniek, maar dat is niet per se een compliment. Hoewel de zanglijnen de muziek op een goede manier benadrukken is het wat vermoeiend en eentonig op de langere termijn. Het grootste afbreukrisico voor een verder prima uitgewerkt debuut, dat muzikaal in het verlengde ligt van andere post-blackbands.

Score:

71/100

Label:

Eigen beheer, 2021

Tracklisting:

  1. Devant l’autel
  2. La tempête apaisée
  3. Dans le secret
  4. Poursuivre le vent
  5. Pendant
  6. Le semeur
  7. Sur la montagne
  8. Aux armes – Repentance

Line-up:

  • Simon Tremblay – Gitaar, vocalen
  • Richard-William Turcotte – Drums
  • Frédéric Custeau – Basgitaar, texturen

Links: