Amenra’s laatste album, De Doorn, kwam uit in volle coronacrisis en versmolt probleemloos hardere metal met poëtische kleinkunst in “de schoone Nederlandsche taal”. Nu het coronamonster ons eindelijk weer een leven gunt, acht de band de tijd gekomen om deze plaat te promoten en dus staat vanavond een tweede concert in de Gentse Handelsbeurs geprogrammeerd. Ook gisteren was deze zaal immers al eens volgelopen om de West-Vlamingen het beste van zichzelf te zien geven. Zware Metalen stuurde fotografe Kitty van de Waart en redacteur Maud Van Durme erop uit om verslag uit te brengen.
Het voorprogramma hebben uw redacteur en fotograaf ter plaatse helaas gemist. Amenra kennende was dit weer Kunst met de hoofdletter K. Prachtig voor de een, bizar voor de ander. Kunst is subjectief natuurlijk. Muziek is dat in se ook, maar de Gentse Handelsbeurs staat vol met mensen die dezelfde muzikale smaak lijken te delen. Zweverige en tegelijk snoeiharde sludge/doom die een ode lijkt te zijn aan de Nederlandse taal.
Als metalliefhebber ben ik iemand die vaak op zoek gaat naar nieuwe muziek. Internetfora van allerlei allooi zijn soms een uitstekende bron om kennis te maken met bands waar je nog nooit van gehoord hebt. Het valt me daarbij op dat op nagenoeg alle post-metalfora de onvolprezen koning Amenra lijkt te zijn. Vooral Zuid-Amerikanen klagen er vaak over dat ze deze band nog nooit aan het werk zagen. In hardcore Calimero-stijl wordt dan het “dit is niet eerlijk”-verhaal opgehangen. Waarom tourt die band hier niet? De etter in mezelf kan het dan vaak niet laten om er even subtiel – ok, zeer onsubtiel – op te wijzen dat ik Amenra al minstens zes of zeven keer aan het werk zag. Dat is namelijk het voordeel van in Gent en uitbreidend de Lage Landen te wonen. Als de band tourt, dan trekken ze geheid onze contreien door. Het maakt dat ik de band ondertussen goed kan inschatten. Ontgoochelen doet Amenra naar mijn ervaring eigenlijk nooit.
En toch bekruipt me deze avond aanvankelijk het gevoel dat het een “minder” optreden zou kunnen worden. Om één of andere reden zit ik niet direct in de sfeer. In stilte en duisternis gehuld betreden de bandleden het podium. Frontman Colin H. Van Eeckhout staat weer met de rug naar het publiek. Gitarist Mathieu Vandekerckhove kijkt star, ernstig en geconcentreerd over het publiek heen en bassist Tim De Gieter wandelt naar zijn plek alsof hij met een cocktail in de hand door zijn tuin slentert. Alles lijkt met andere woorden net op de voorgaande keer dat ik de band aan het werk zag. En toch slaat de vlam niet direct in de pan.
De eerste nummers passeren de revue. Ogentroost, Razoreater, Het Gloren. Stuk voor stuk lekkere songs die om één of andere reden minder aan mij blijven plakken dan anders. Mijn kameraad naast me – die overigens ook voor Zware Metalen schrijft – trekt even aan mijn mouw. “Staat de muziek niet te stil?” fluistert hij in mijn oor. “Ik heb de band precies al indrukwekkender geweten”. Ik vind plots een nadeel aan een band veel aan het werk te zien. De magie verwatert een beetje en je begint te vergelijken met voorgaande keren. Misschien is het omdat de nieuwe nummers vaak dezelfde opbouw lijken te hebben? Zachtjes opbouwen, bijna fluisterende teksten om vervolgens oorverdovend los te barsten? Of zijn de bandleden gewoon vermoeid van het vorige optreden? Het publiek reageert aanvankelijk ook wat lauwtjes heb ik de indruk.
Dat is dan buiten het meisje aan mijn linkerzijde gerekend. Een stilte valt over de zaal na één van de nummers en helemaal op haar eentje slaat ze aan het applaudisseren en juichen. Het werkt aanstekelijk want iedereen rond haar – uw overkritische recensent inclusief – valt haar bij. Binnen de paar seconden volgt de rest van de zaal. Sterk gedaan meid.
Gelukkig blijkt mijn buikgevoel dus volledig verkeerd te zijn. Dit is helemaal geen minder optreden van de band. De sfeer gaat vanaf nu alleen maar crescendo. Terziele.tottedood wordt op de zaal losgelaten en je ziet meer en meer mensen al headbangend opgaan in de massa. Am Kreuz betonneert de sfeer definitief op witheet en wanneer vervolgens de eerste tonen van A Solitary Reign weerklinken, kan het al helemaal niet meer stuk. Andermaal raak ik onder de indruk van gitarist Lennart Bossu. Met subtiele toetsen stuurt hij het geheel naar hogere sferen. Bassist Tim De Gieter brult terwijl de ziel uit zijn lijf. Wat een heerlijk nummer blijft dit toch. Er bestaan zo van die songs die je nooit beu wordt en die zelfs steeds beter gaan klinken hoe meer je ze hoort. Deze A Solitary Reign hoort sowieso in die categorie wereldnummers thuis. Het is een soundtrack die de bands dominantie in het genre perfect weet te omschrijven.
De groep besluit hierop De Evenmens te spelen en dit is mijn favoriete nummer van de laatste plaat. Poëzie en metal huppelen hand in hand doorheen de Handelsbeurs. Ze vormen dat koppel waarvan niemand begrijpt waarom die samen blijven. Tegenpolen trekken elkaar duidelijk aan. De chemie is nochtans groot tussen beiden. “Met hart en ziel!” brult Van Eeckhout. Niemand in de zaal die daaraan twijfelt Colin!
Afsluiten doet Amenra – zoals meestal het geval is – met het weergaloze Diaken. Bijna machinaal gespeeld en afgewerkt, wat volledig te begrijpen is na al die jaren. De lichten gaan uit en de bandleden verlaten onmiddellijk het podium. Het zit er alweer op. Een optreden van Amenra is geen geschenk voor je trommelvliezen en nekspieren, maar je blijft na afloop wel uiterst voldaan achter. Was dit nu echt een ‘minder’ optreden van de band? Bijlange niet! Amenra blijft “A Solitary Reign” voeren. Op eenzame hoogte torend boven zijn genregenoten. Zanger Van Eeckhout liet zichzelf niet aan vleeshaken omhoog hijsen zoals hij wel eens pleegde te doen in het verleden, maar visueel was het echt wel weer af hoor. Een perfecte lichtshow ondersteunde dit optreden namelijk van start tot finish. Onze fotografe Kitty bracht dit schitterend in beeld.
Er is een reden waarom we met zijn allen steeds weer terug gezogen worden naar optredens van deze band. Het samenspel tussen zachtere, zeemzoete poëzie en harde, venijnige, gitaargedreven refreinen is een combinatie die menig criticaster overstag kan laten gaan. Ik zag deze avond andermaal een fantastische Amenra aan het werk en zal de band normaal gezien deze week nogmaals aan het werk zien op Graspop Metal Meeting. Dat zal dan de negende keer worden of zo? Ik ben de tel al lang kwijt. Zou ik het posten op die Zuid-Amerikaanse internetfora? Twee keer Amenra zien op zeven dagen tijd? Ik ga naar de hel na mijn dood man. Als dat door Amenra komt, is dit het zo hard waard.
Setlist:
- Razoreater
- Ogentroost
- Plus près de toi
- Het gloren
- Terziele.tottedood
- Am Kreuz
- Voor immer
- A Solitary Reign
- De evenmens
- Diaken
Datum en locatie
10 juni 2022, Handelsbeurs Gent
Foto's:
Kitty van de Waart (Kitty van de Waart Photography)
Links: