Headlines

De Franse blackmetalscene bouwt verder op een stevig fundament. Eén van die fundamenten komt uit Montpellier en noemt zich Hegemon. Dit viertal is reeds aanwezig sinds 1996 en dit Sidereus Nuncius is plaat nummer vijf. Tenminste als je een paar demo's, een EP en een split met Nature Mort, niet meetelt. Les Acteurs De L'Ombre is het label dat dit album uitbrengt, niet geheel onverwacht. Dit Franse label heeft de afgelopen tijd toch behoorlijk wat fantastische platen van een dito rits aan bands, uitgestuurd. Een greep uit de niet exhaustieve lijst: Wesenwille bracht II, A Material God, Hyrgal bracht Fin de Règne, Aorlhac dan weer Pierre Brûlées, Pensées Nocturnes leverde Grand Guignol Orchestra. En dan vergeet ik er nog een heleboel.Lees verder ›

Thymele is een nieuwe band. Het is een Nederlands - Portugees duo dat melodische death metal brengt met een symfonische boventoon. Dit Echoes Of Tragedy is het eerste wat we van dit duo te horen krijgen. Het is een EP geworden met vier nummers en wordt in eigen beheer uitgebracht. Het spreekt voor zich dat in deze niche van de extreme metal al heel wat bands gepasseerd zijn. Bands die brute passages afwisselen met eerder dromerige door synth en keyboard - gedragen thema's om het vervolgens af te kruiden met flitsend soleerwerk en cleane zangpartijen. Thymele zit voor mij in het straatje van Soilwork en zijn afkooksels. Niet dat dit Thymele zo maar een slap afkooksel is geworden, daarvoor zit er net te veel eigen kruiding in.Lees verder ›

Livløst's vorige album voorzag ik in 2019 al van een recensie. Ik vond het een vies, vuil, ranzig en goor plaatje, ondanks dit, raadde ik het werk in kwestie toch aan iedereen aan. Muzikaal zat het allemaal wat in het Lifelover - straatje. Het Italiaanse Dusktone label brengt nu het vervolg uit, Symphony Of Flies. Je kan je, nog voor de plaat op de draaitafel gaat, de vraag stellen, of het niet nog wat viezer, vuiler, ranziger en goorder kan allemaal. Ik ben in ieder geval geprikkeld. Deze Noren, afkomstig uit Telemark, hadden reeds in april 2020 een nieuwe video clip online gezet. Dit om ons al reikhalzend te doen uitkijken naar de opvolger van Cold Skin.Lees verder ›

Zet je verwarming maar weer wat hoger, want de herfst is hier! Het weer begint slechter te worden, bladeren vallen van de bomen en dit zorgt voor menig weemoed. Bij dit sfeertje is het vanzelfsprekend om jezelf heerlijk onder te dompelen in een warm bad voor de bloedcirculatie. Laat Ghost Bath nou precies een nieuw album hebben voor bij dit seizoen.Lees verder ›

De spoeling op het gebied van hardcorebands is behoorlijk dun in de lage landen. Als liefhebber van het genre duik ik in bijna alle gevallen als een hongerige leeuw op binnenkomende releases van eigen bodem. Ctr Alt Del is een beginnende Nederlandse band die je afgaand op de bandnaam, niet snel onder de noemer van hardcore zou plaatsen. Een bezoekje aan de Facebook-pagina levert ook weinig soeps op, hoewel de Mushroomhead-achtige bandfoto hele andere referenties oproept.Lees verder ›

Zware Metalen, uw favoriete Nederlandstalige website als het gaat over zwaardere muziek. Van tijd tot tijd botsen we echter op muziek die zo ‘onzwaar’ en zo ‘onmetaal’ is, dat deze bij ons niet in aanmerking zou mogen komen voor een recensie. Toch doen we het af en toe eens. Denk maar aan King Dude, Chelsea Wolfe of Me And That Man. Kwetsbare muziek die zo donker en mistroostig is van aard, dat deze menig metalband als een carnavalgezelschap laat klinken. In dit rijtje hoort Emma Ruth Rundle thuis.Lees verder ›

Lovercall, Full Of Regret, Baby Hates Me, Sticky Situation, King of Magazines, First Date en persoonlijke favorieten Sugar Chocolate en Sugar High, slechts een kleine greep uit de evergreens van Danko Jones. Horen deze Canadezen dan nog geïntroduceerd te worden? Neen. Daarbuiten zijn er maar weinig zekerheden in het leven. Eén daarvan is dat Danko Jones met simpele, krachtige riffs stevig stampende rocknummers zal blijven maken over stoere attitudes, daten met knappe vrouwen, snelle auto's en zoetigheid.Lees verder ›

Ik was niet echt te spreken over het meest recente album Louisiana Voodoo van I Shalt Become, uit 2013. Zeker na het zeer gewaagde en geslaagde Poison uit 2010 was dat een tegenvaller. Poison liet een mix horen van suicidal black, funeral doom en symfonische strijkarrangementen, een mix die ik nog steeds heel erg kan smaken. De heruitgave van I Shalt Become's Wanderings haal ik in feite zelfs boven om te verwijzen naar dat Poison- album. En om te vertellen dat Wanderings heruitgegeven werd door Moribund Records.Lees verder ›

We beginnen deze recensie maar even heel oneerbiedig: Darkwoods My Betrothed is toch vooral 'die band waar Tuomas Holopainen van Nightwish keyboards voor speelde'. Op de eerste drie albums uit de jaren negentig van de vorige eeuw was de band een kleine rimpel in een groot meer van blackmetalbands, die een trouwe groep volgers had, maar nooit echt doorbrak. Heirs of the Northstar was het debuut en ligt qua sound dicht bij andere Finse blackmetalbands als Horna en Tjuder. Opvolger Autumn Roars Thunder trok meer richting bands als Arcturus en ...And Oceans.Lees verder ›

Even tellen: na precies twee demo’s, zeventien splits, vijf live-albums, twee EP's, vijf compilaties en zeven studioalbums is hier dan langspeler nummer acht van het Tsjechische Inferno: Paradeigma (Phosphenes of Aphotic Eternity). Deze productieve band bestaat al sinds 1996, maar eigenlijk heb ik ze pas echt leren kennen toen ze in 2018 samen met The Stone en IXXI op de planken stonden in zaal Kavka in Antwerpen. Toen brachten ze vooral werk van hun voorgaande album, het machtige Gnosis Kardias (Of Transcension and Involution).Lees verder ›

Bullet For My Valentine stapte het derde decennium van de eeuw binnen met een stevige, snoeiharde nieuwe plaat. Ja echt waar! Ik begrijp het volkomen als je me niet direct gelooft. De vorige plaat (Gravity, 2018) kreeg van ons nog een (verrassend) hoge score, maar ik was er absoluut geen fan van. Weg was de thrashachtige metalcore waar de band zo groot mee was geworden. In plaats daarvan kwam een Bullet For My Valentine die me wel heel nu-metal in de oren klonk.Lees verder ›