Bullet For My Valentine – Bullet For My Valentine

Geschreven door op 10-11-2021 om 20:04.

Bullet For My Valentine stapte het derde decennium van de eeuw binnen met een stevige, snoeiharde nieuwe plaat. Ja echt waar! Ik begrijp het volkomen als je me niet direct gelooft. De vorige plaat (Gravity, 2018) kreeg van ons nog een (verrassend) hoge score, maar ik was er absoluut geen fan van. Weg was de thrashachtige metalcore waar de band zo groot mee was geworden. In plaats daarvan kwam een Bullet For My Valentine die me wel heel nu-metal in de oren klonk. Dit hoeft op zich niet negatief te zijn, maar spuit daar een overdosis aan emo en screamo in en je verkrijgt wel heel ongemakkelijke muziek. Bah, ik lustte die plaat nog minder dan levertraan, spruiten of Machine Gun Kelly. Oké, misschien niet minder dan die laatste, maar je snapt mijn punt wel.

Ik was dus totaal niet van plan om dit nieuwe album – dat de eponieme naam Bullet For My Valentine meekreeg – te recenseren. Het is echter een grote, gevestigde band met veel fans, zelfs in mijn vriendenkring. Uit nieuwsgierigheid besloot ik er toch eens naar te luisteren en ik hoorde een album dat een recensie verdient. Ik leg jullie graag uit waarom.

Bullet For My Valentine – of Bullet zoals fans deze vaak liefkozend noemen – heeft doelbewust voor een zwaarder album gekozen. Zoals gezegd lustte ik de vorige plaat niet, en ik was blijkbaar niet alleen. De band kreeg klappen van zowel fans als critici en reageerde daar heel volwassen op. In plaats van koppig op het ritme van de eigen drum verder het moeras in te waggelen, werd er naar de buitenwereld geluisterd. Bullet For My Valentine gebruikte de kritiek als brandstof en liet deze op gepaste wijze ontvlammen in een lekker harde plaat, of toch in ieder geval lekker hard naar de normen van de band.

Zanger Matthew Tuck verwoordde het in Rock Sound Magazine op deze manier: “It couldn’t be more of a contrast with Gravity in a ferocious style. It’s very technical. The riffs are crushing. There’s probably 60 percent aggressive vocals, 40 percent clean, which is a ratio we’ve never really dabbled with before.”

De brave man heeft hierboven geen woord gelogen. Ja, de gitaarriffs klinken nog steeds als een cocktail van metalcore en nu-metal, waarbij Tuck nog steeds schreeuwt/zingt/weent over dezelfde emotionele onderwerpen. Het verschil met de vorige plaat zit hem vooral in kracht en woede die de muziek uitdraagt, gekoppeld aan een vaak hevig agressieve, gruntende Tuck. 

Zet deze nieuwe plaat in dezelfde kooi met Gravity (2018) en de vorige plaat wordt bont en blauw geklopt. Bullet For My Valentine zocht en vond met dit nieuwe album aansluiting bij zijn vroegere idolen Pantera, Sepultura en Judas Priest, zonder als deze bands te gaan klinken natuurlijk. Dit is nog steeds metalcore, maar wel het soort metalcore waarmee je kan buitenkomen. Persoonlijk hoop ik dat de band op dit spoor blijft verder treinen. Toegegeven, het is soms wat voorspelbaar en melodieus. Tegelijk klinkt deze Bullet For My Valentine wel heerlijk vlammend, straalt hij een verschroeiend ritme uit en geeft de band zijn criticasters aldus een gepast antwoord op dat gedrocht van drie jaar geleden. Deze band is klaar voor het derde decennium van de eeuw. Zoveel is duidelijk.

Score:

81/100

Label:

Spinefarm Records, 2021

Tracklisting:

  1. Parasite
  2. Knives
  3. My Reverie
  4. No Happy Ever After
  5. Can’t Escape The Waves
  6. Bastards
  7. Rainbow Veins
  8. Shatter
  9. Paralysed
  10. Death By A Thousand Cuts

Line-up:

  • Matthew “Matt” Tuck – Zang, gitaar
  • Michael “Padge” Paget – Gitaar
  • Jamie Matthias – Basgitaar
  • Jason Bowld – Drums

Links: