Headlines

Van de zeventig miljoen postrockbands die er zijn, vind ik er een paar eigenlijk echt er ver bovenuit stijgen. Zoals Sigur Ros, God is an Astronaut en Russian Circles. Om verschillende reden.Lees verder ›

Met het debuutalbum, Into the Qliphoth, bewezen de Zweden van Myronath twee jaar geleden dat ze in staat zijn om een meer dan degelijk blackmetalalbum in elkaar te timmeren. Myronath staat voor robuuste, melodisch-occulte muziek waarin melodie en vurige agressie mooi hand in hand gaan. Niet alle nummers op het debuut waren even beklijvend, maar de band slaagde er wel in om middels voldoende afwisseling en enkele opvallende aandachtstrekkers de interesse van de luisteraar te blijven prikkelen. Vooral afsluiter Annihilation of the Crescent Moon is nog steeds een vaste waarde in mijn 'met-de-fiets-naar-het-werk-en-terugplaylist'. Een apocalyptische, ontketende furie die de trappers een behoorlijk stukje sneller op en neer doet gaan.Lees verder ›

Ook nu brengen de Duitsers van Empyreal Sorrow de opvolger van Præy uit in eigen beheer. Ik besprak het vorige album reeds in 2020 en gaf de band, na kritisch doorluisteren, de klever met daarop: "het kleine broertje van Illdisposed." De vraag is, plakt deze klever ook op deze EP die de titel Harm(ony) Within meekreeg? De vijf heren spelen immers een goed wegslikbare melodische deathmetalvariant.Lees verder ›

Experimentele metal uit Utrecht. Ik gaf mezelf op, want ik zag de namen als Krallice en Dysrhythmia staan in de omschrijving, samen met nog een aantal andere bands die mijn niveau aan neuroticisme nog meer de hoogte in kunnen jagen, dan het besef dat het morgen maandag is. Prospectors komt alleszins zalvend uit de hoek en laat me met zijn opmerkzame brein mooie namen noteren, zoals sessiedrummer Michiel van der Plicht (Pestilence, Carach Angren, ex-God Dethroned). Gitarist Michel van der Werff is ook verantwoordelijk voor de mixing. Colin Marston voor de mastering trouwens. Joost Vervoort creëerde de oneindige, mooie hoes en het design is van Galgenvot (Nevel, Wrang, ...). En dan hebben we ook nog Matthias Ruijgrok die bas en synths beroert (met een -t).Lees verder ›

Arkhtinn, keer op keer op keer op keer staat dit schepsel in de bovenste regionen van mijn jaarlijst. Net als die andere Prava Kollektiv bands Voidsphere en Mahr trouwens. Van Voidsphere kwam er ook nog een album uit dit jaar, die review volgt. 最初の災害 uit 2018 was tweede, na Ævangelist, daarvoor waren het demo's en die tellen zoals geweten niet mee. Arkhtinn, anoniem opererend, brengt opnieuw twee nummers uit, beiden meer dan twintig minuten tellend.Lees verder ›

“Na kort beraad en zonder enige wroeging heb ik besloten om Absu na drie decennia te ontbinden. Gezamenlijk en universeel gesproken is deze beslissing een gevolg van onoplosbare omstandigheden, die uiteindelijk hebben geleid tot dit resultaat. Tijd noch inspanning, noch formule of enige andere manier kunnen mijn beslissing herroepen.”Lees verder ›

Toen ik een tijdje terug hoorde dat Kadavar en Elder samen een album zouden uitbrengen, was ik onmiddellijk enthousiast. Dit zijn niet alleen twee van mijn favoriete rockbands, nee het zijn dan nog eens twee bands die absoluut niet bang zijn om te experimenteren. Dit album kon dus wel eens heel interessant worden. Voor de gelegenheid werden de bandnamen samengesmolten tot ELDOVAR. Klinkt als een koninkrijk in één of andere uithoek van Tolkiens Midden-Aarde als je het mij vraagt, maar goed, het is de muziek die telt niet waar?Lees verder ›

Puerto Rico. Voor vandaag kon ik zo één, twee, drie, geen artiest opnoemen die er vandaan komt. Left Över kan daar verandering in brengen met zijn debuut album Millenium In Darkness. De band brengt zogeheten "Southern Rock", in de stijl van Zakk Wylde, Black Label Society, Down en Texas Hippie Coalition. Rauwe, lompe, beukende metal dus, vooral bedoeld voor de werkende man zoals dat heet.Lees verder ›

Bodies and Gold, een klein half uur nieuw materiaal van Niklas Sundin. Ik ga jullie niet meer vertellen waar jullie Niklas Sundin van moeten kennen. Als jullie het nu nog steeds niet weten dan geef ik het op. Het album Sju pulsarer stond netjes in mijn jaarlijst vorig jaar, toen was dat met industrial dark metal. Deze nieuwe EP is anders.Lees verder ›

Met No God Only Teeth dient zich weer een nieuwe band aan die zich op post en sludge metal stort. In alle eerlijkheid; de meeste albums binnen dit genre kun je in een recensie in één zin wel afdoen: opbouw, episch riffwerk, obligate brul, acht minuten grens opzoeken en klaar. Er is een aantal bands dat nog wel eens de oren doet spitsen, maar die bands zijn zeldzaam. En om gelijk in huis te vallen, oren spitsen doet No God Only Teeth ook niet. Maar dat betekent niet dat dit een slechte plaat is.Lees verder ›

Zonder na te denken vinkte ik deze promo aan in onze heilige bronlijst. Svntax Error, psychedelische apocalyptische postrock uit Sydney, Australië, inclusief theremin, gitaren, bas, drums en af ​​en toe zang. Een theremin is een elektronisch muziekinstrument dat bespeeld wordt door de afstand tussen de handen en twee antennes te variëren, zo vertelt Wikipedia mij.Lees verder ›

Deze Duitsers van Schrat ken ik van hun vorige album, weliswaar alweer uit 2018, Alptraumgänger. De heer Gråin, die binnen Schrat verantwoordelijk is voor gitaar, bas en zang, kennen we van zijn bijdrage in Gràb. Dit is het Bavariaans blackmetalgezelschap dat ons recentelijk nog liet kennismaken met het magistrale Zeitlang. Seelenfresser is een soort van conceptalbum geworden waarbij de "Schrat" het controlerende deel is van een driekoppig wezen dat in staat zou moeten zijn de Apocalyps over de mensheid uit te roepen.Lees verder ›

U leest het goed, ik review de nieuwste van Anette Olzon. Je gelooft het waarschijnlijk niet, maar dat poppy stemgeluid vond ik (na Tarja) nog het beter passen bij Nightwish dan de uitgekiende Floor. Anette moest dan wel enorm haar best doen om met haar beperkt bereik emotie los te weken, het feit dat je hoorde dat ze moeite moest doen en de breekbaarheid van haar timbre deden mij iets. Ook de nummers die ze meezong bij Pain weekten hetzelfde gevoel los. Haar Zweedse - ABBA - DNA raakt bij mij ook het één of ander, waardoor ik me genoodzaakt zag haar tweede langspeler te reviewen. Ik hoorde de verpleegster in het echt nog niet eerder solo, Frontiers Records brengt daar nu verandering in.Lees verder ›

Curse of Denial doet eens gek na twee albums en brengt een EP uit. The Reckoning is een EP van een band die met verve het boek 'Mijn eerste deathmetalriff' heeft doorgeploeterd. Deze mannen uit de Verenigde Staten hebben een prachtige albumhoes gefabriceerd. Een albumhoes waar het kunstige logo fantastisch bij past. U merkt de ironie hopelijk op in mijn appreciatie voor dit stukje prijsloze kunst.Lees verder ›

Met Conversing With Ghosts is Kamra aan zijn proefstuk toe. Een korte EP, bestaande uit twee nummers met een totaalduur van ongeveer zeventien minuten, die een proeve van hun kunnen geeft. De twee heren, M.D. en N.K., kunnen geen andere adelbrieven voorleggen, maar hun eerste werk toont wel aan dat ze zowel technisch als conceptueel heel wat in hun mars hebben. In tegenstelling tot hun landgenoten van The Stone en Srd gaat Kamra niet voor de rechttoe rechtaan aanpak, maar brengen ze een psychisch/sensitief meer uitdagende kijk op het genre.Lees verder ›