And Now The Owls Are Smiling – Epitaph

Geschreven door op 01-09-2022 om 19:00.

Tja, komen met een nieuwe plaat maar ook per direct aankondigen dat dit de laatste is en stellen dat je je band/project definitief stopzet. Dat is hetgeen wat Nre, grondlegger van deze Britse atmosferische blackmetalband, gewoon doet. Epitaph is dan ook meteen het allerlaatste wapenfeit van And Now The Owls Are Smiling. Reeds eerder besprak ik de plaat The Comforting Grip Of Misery. Ook Dirges passeerde in 2021 de revue. Atmosferisch black metal met erg doorleefde vocalen die op hun beurt de erg gevoelige teksten blootlegden dat is waar deze band voor staat. De band maakte tussen de platen toch een zekere groei door. Vandaar dat ik het toch een beetje eigenaardig vind dat de heer Nre de pijp aan Maarten geeft, maar kom, zoals hijzelf stipuleert in een meegeleverde tekst, de kaars mag uitgeblazen worden want al mijn liederen zijn gezongen. Mooi toch hoe dit alles wordt verwoord.

Nre bezit intussen wel de kennis en kunde om wat langere nummers te schrijven die echt gedragen worden door gepijnigde stembanden en verschillende melodielagen dan wel afkomstig van de gitaren dan wel van het keyboard. Zo is hij eveneens in staat je compleet verloren te laten voelen en dit al vanaf het eerste nummer, Everyday Another Piece Of Me Is Removed. De toon is vanaf hier gewoon gezet. Er worden desolate landschappen geschilderd, er worden eenzame momenten gecreëerd, er worden reflecties en overpeinzingen op je losgelaten verwijzend naar de meest moeilijke momenten in Nre’s leven. Epitaph lijkt voor al wat verdriet heeft opgeleverd in zijn leven de meest ideale soundtrack te zijn. Voor mij culmineert alle bovenstaande in het nummer In Darkness, Light Candles So The Demons Can’t Find Me. Een nummer dat me wat in uitvoering doet denken aan het betere werk van het Oostenrijkse Harakiri For The Sky. Ook The Miserable Grip Of Comfort dat opent met een magische melodie kan perfect op een album van deze Oostenrijkers teruggevonden worden. De doorleefde, gepijnigde vocalen van Nre zijn weliswaar niet zo typisch als deze van JJ, maar toch, ze zitten in hetzelfde schuifje.

Toch jammer dat dit And Now The Owls Are Smiling ophoudt te bestaan en net op een moment dat de heer Nre met zijn beste plaat afkomt. Tja, de keuze is gemaakt, de kaars is uitgeblazen en de liedjes zijn gezongen om Nre nog maar eens te citeren. Nu, ik zeg altijd, nieuwe kaarsen kan je kopen en nieuwe liedjes kan je schrijven. Benieuwd of we toch niks nieuws van dit heerschap gaan horen.

Score:

80/100

Label:

Clobber Records, 2022

Tracklisting:

  1. Everyday Another Piece Of Me Is Removed
  2. Monochrome Visions Of What Life Used To Be
  3. In Darkness, Light Candles So The Demons Can’t Find Me
  4. Winters Elegy Part II
  5. The Miserable Grip Of Comfort
  6. There Is No Laughter Here
  7. L’Appel Du Vide
  8. Street Spirit (Fade Out) (Radiohead cover)

Line-up:

  • Nre – Zang, alle instrumenten

Links: