Sedert deze week ligt de nieuwste Megadeth in de betere platenzaak. We hebben er met zijn allen maar liefst zes jaar op moeten wachten. Ik kan me niet herinneren dat er ooit al eens zoveel tijd tussen twee Megadeth-albums heeft gezeten. Nou ja, Dave Mustaine had daar meer dan geldige excuses voor. Er was zoiets als Covid-19 en dan raakte zijn bassist nog eens betrokken bij een seksschandaal. Afijn, schandaal. Wat stoute dingen tussen twee volwassen mensen. U kent het verhaal allicht. Anders googelt u het gewoon even. Wij zijn geen tabloid. Mij kwam het eerder over als een afrekening. Exit David Ellefson dus.
Nee, een belangrijkere reden voor het uitblijven van de nieuwe plaat was Mustaine’s gezondheid. In mei 2019 werd immers keelkanker vastgesteld bij onze langharige kameraad. Een schok ging doorheen de metalgemeenschap. Ik denk zelfs dat Lars Ulrich er niet goed van was. Gelukkig herstelde de man ondertussen van deze smerige ziekte en de hele ervaring werd in een nieuw album gegoten: The Sick, The Dying… And The Dead!. Een wat lugubere titel die duidelijk weergeeft hoe diep Mustaine moet gezeten hebben. Dit zestiende Megadeth-album bespreek ik vandaag met veel plezier eens met jullie. Het eerste wat me nu reeds opvalt, is dat er terug een leesteken achteraan de albumtitel staat. Net zoals bij de eerste drie albums. Als dit een indicatie is voor het niveau van deze plaat, zitten we gebeiteld mensen.
Junkie is een mooi voorbeeld hiervan. Een snel tempo, snijdende gitaarsolo’s ertussen en daarboven Mustaine’s zagende, bijna nasale stem. De man staat er niet om bekend dat hij feelgood-onderwerpen kiest voor zijn muziek en dat is op dit album weer niet anders. Het is lelijk om te zeggen, maar een miserabele Mustaine is een aangename Mustaine om naar te luisteren. Geen muziek over heilige oorlogen, dystopische werelden of dode kameraden deze keer. Nee, de mans ziekte staat vaak centraal op deze nieuwe plaat. “I’m a disease” brult hij bijvoorbeeld herhalend in Life In Hell. Het heeft iets moois, iets ontwapenend om horen hoe de man met het hele ziekteproces is omgegaan.
Laat hier alvast weinig verwarring rond bestaan: ik ben fan van dit nieuwe album. Hoewel er zeker nummers op de plaat staan die eigenlijk weinig meerwaarde betekenen voor het opgebouwde oeuvre van de band, kan ik er wel een paar naar voren schuiven die zo op een verzamelaar kunnen worden geplaatst. Dogs Of Chernobyl bijvoorbeeld – met een zeer typische Dave Mustaine-titel – het nummer kenmerkt zich door een kippenvel-intro dat uiteindelijk uitmondt in een krachtig Megadeth-nummer. Kiko Loureiro’s gitaarwerk vult op heerlijke wijze Mustaine’s typische gitaargeluid aan. Op de vorige plaat Dystopia viel hij me ook reeds op positieve wijze op. Wie ook zijn stempel op dit nummer weet te drukken is de nieuwe, Belgische drummer Dirk Verbeuren. Hoewel hij reeds sinds 2016 in de band zit, is deze plaat zijn vuurdoop voor het grote publiek. Eveneens interessant om weten: ja, James LoMenzo is terug van weggeweest en is na het vertrek van Ellefson terug bassist bij de band, maar op het album werd de basgitaar ingespeeld door Testaments Steve Di Giorgio.
Verder zou ik persoonlijk nog songs als Psychopathy, Célebutante en We’ll Be Back naar voren willen schuiven als luistertip. En oh, die gitaarriff op Soldier On!. Het tekent de genialiteit van Dave Mustaine. Wat mogen we met zijn allen blij zijn dat de man zijn ziekte overwon en een nieuw album in ons gezicht komt smijten. Ice-T (Bodycount) en Sammy Hagar (Van Halen) dachten er net zo over en besloten een cameo te doen op de plaat. Het moet wel gezegd worden: Ice-T’s bijdrage aan Night Stalkers – ook een lekker nummer trouwens – is zo klein dat het je kan ontgaan en Hagars bijdrage aan This Planet’s On Fire. Tja. Hoe zou ik dit diplomatisch kunnen zeggen? Het is het nummer dat mij het minst ligt op de hele plaat. Persoonlijke smaak natuurlijk. Ik heb het ook gewoon niet voor die clown. Het is geen David Lee Roth. Daar! Ik heb het luidop gezegd! Klachten graag aan onze hoofdredacteur Remco. Ik hoor het dan wel. Of niet, het zou me verbazen als hij er anders over denkt.
Megadeth: Love it or hate it. Wie moeilijk met Mustaine’s zurige stem omkan, zal geweldig gemarteld worden door dit album. Fans van de band mogen zich echter in de handen wrijven: dit is kwaliteitsspul hoor. Mustaine was terecht heel trots op de vorige plaat Dystopia, maar mag zichzelf eveneens een pluim in de reet steken voor deze The Sick, The Dying… And The Dead!. Wie alvast wel springlevend is, is dus Megadeth zelf. Dit is één van de beste platen die ik dit jaar reeds hoorde, maar ik ben wel fan van het genre en de band natuurlijk. Het album brengt exact wat ik wil horen van een Megadeth-plaat. Check het zeker zelf eens uit.
Score:
89/100
Label:
Universal, 2022
Tracklisting:
- The Sick, The Dying… And The Dead!
- Life In Hell
- Night Stalkers (feat. Ice T)
- Dogs Of Chernobyl
- Sacrifice
- Junkie
- Psychopathy
- Killing Time
- Soldier On!
- Celebutante
- Mission To Mars
- We’ll Be Back
- Police Truck
- This Planet’s On Fire (Burn In Hell) (feat. Sammy Hagar)
Line-up:
- Dave Mustaine – Zang, gitaar
- Steve Di Giorgio – Basgitaar
- Kiko Loureiro – Gitaar, achtergrondzang
- Dirk Verbeuren – Drum
Links: