Headlines

Met No God Only Teeth dient zich weer een nieuwe band aan die zich op post en sludge metal stort. In alle eerlijkheid; de meeste albums binnen dit genre kun je in een recensie in één zin wel afdoen: opbouw, episch riffwerk, obligate brul, acht minuten grens opzoeken en klaar. Er is een aantal bands dat nog wel eens de oren doet spitsen, maar die bands zijn zeldzaam. En om gelijk in huis te vallen, oren spitsen doet No God Only Teeth ook niet. Maar dat betekent niet dat dit een slechte plaat is.Lees verder ›

Zonder na te denken vinkte ik deze promo aan in onze heilige bronlijst. Svntax Error, psychedelische apocalyptische postrock uit Sydney, Australië, inclusief theremin, gitaren, bas, drums en af ​​en toe zang. Een theremin is een elektronisch muziekinstrument dat bespeeld wordt door de afstand tussen de handen en twee antennes te variëren, zo vertelt Wikipedia mij.Lees verder ›

Deze Duitsers van Schrat ken ik van hun vorige album, weliswaar alweer uit 2018, Alptraumgänger. De heer Gråin, die binnen Schrat verantwoordelijk is voor gitaar, bas en zang, kennen we van zijn bijdrage in Gràb. Dit is het Bavariaans blackmetalgezelschap dat ons recentelijk nog liet kennismaken met het magistrale Zeitlang. Seelenfresser is een soort van conceptalbum geworden waarbij de "Schrat" het controlerende deel is van een driekoppig wezen dat in staat zou moeten zijn de Apocalyps over de mensheid uit te roepen.Lees verder ›

U leest het goed, ik review de nieuwste van Anette Olzon. Je gelooft het waarschijnlijk niet, maar dat poppy stemgeluid vond ik (na Tarja) nog het beter passen bij Nightwish dan de uitgekiende Floor. Anette moest dan wel enorm haar best doen om met haar beperkt bereik emotie los te weken, het feit dat je hoorde dat ze moeite moest doen en de breekbaarheid van haar timbre deden mij iets. Ook de nummers die ze meezong bij Pain weekten hetzelfde gevoel los. Haar Zweedse - ABBA - DNA raakt bij mij ook het één of ander, waardoor ik me genoodzaakt zag haar tweede langspeler te reviewen. Ik hoorde de verpleegster in het echt nog niet eerder solo, Frontiers Records brengt daar nu verandering in.Lees verder ›

Curse of Denial doet eens gek na twee albums en brengt een EP uit. The Reckoning is een EP van een band die met verve het boek 'Mijn eerste deathmetalriff' heeft doorgeploeterd. Deze mannen uit de Verenigde Staten hebben een prachtige albumhoes gefabriceerd. Een albumhoes waar het kunstige logo fantastisch bij past. U merkt de ironie hopelijk op in mijn appreciatie voor dit stukje prijsloze kunst.Lees verder ›

Met Conversing With Ghosts is Kamra aan zijn proefstuk toe. Een korte EP, bestaande uit twee nummers met een totaalduur van ongeveer zeventien minuten, die een proeve van hun kunnen geeft. De twee heren, M.D. en N.K., kunnen geen andere adelbrieven voorleggen, maar hun eerste werk toont wel aan dat ze zowel technisch als conceptueel heel wat in hun mars hebben. In tegenstelling tot hun landgenoten van The Stone en Srd gaat Kamra niet voor de rechttoe rechtaan aanpak, maar brengen ze een psychisch/sensitief meer uitdagende kijk op het genre.Lees verder ›

De Oostenrijkse band Anomalie ken ik vooral van hun eerste platen: Between The Light en Refugium. Deze twee heren, want zo staat het toch in de biografie (of is het een éénmansband met grondlegger Marrok die de lakens uitdeelt en het werk verdeelt), brengen post-black metal. Tranceformation, dat uitkomt via het AOP label, is intussen het vierde volwaardige album. Ergens in 2017 verscheen ook nog Visions. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik deze toch over het hoofd heb gezien. Op de nieuwe plaat kunnen we ons eveneens verwachten aan een gastbijdrage van Enthroned-frontman Nornagest, doch ook Rotting Christ-boegbeeld Sakis Tolis is van de partij. Beide heren kan je beluisteren respectievelijk op nummer twee en vijf van de plaat.Lees verder ›

Voordat we Sumerian Promises van Sijjin eens deftig gaan bespreken, is het goed een klein kijkje te verschaffen in de Zware Metalen-keuken (ook wel Hell’s Kitchen). Gemiddeld ontvangen we elke week meer dan honderd nieuwe promo’s. In eenzelfde periode van zeven dagen worden er maar (“maar”) 21 tot 28 recensies op de site geplaatst. Dat brengt onherroepelijk met zich mee dat een aanzienlijk deel van de promo’s steeds verder wegzakt in de donkere krochten van onze Zware Lijst zonder besproken te worden. Ook het op 12 november 2021 uitgebrachte debuutalbum van Sijjin dreigde dat eenzame lot te ondergaan. Dat konden we toch niet over onze kant laten gaan. Daarvoor spreekt de old school death metal met wat blackmetalinvloeden simpelweg te veel aan.Lees verder ›

Mijn Latijn is niet zo goed, maar na een snelle Google vertaalslag kwam ik er achter dat de naam van K Amon K’s debuutplaat Arca Ende Aeterna vertaalt naar iets in de lijn van ‘De Eeuwige Ark’. Of het hier de Arc de Triomphe of om die ene van Noach betreft, is vooralsnog niet duidelijk. Wat wél duidelijk is is, is dat we een achttal overdonderende (post-) blackmetalnummers voor onze kiezen krijgen.Lees verder ›

Net voor de beste Deense deathmetalband ooit helemaal tot bloei kwam, bracht hij in 2000 op het Deense Mighty Music het album Soul Collector uit. Mighty Music was toen effectief nog een machtig label en met Soul Collector kregen we 33 minuten lang Duitstalige death metal voorgeschoteld die ouderwetse oorlogsdeathmetalriffs combineerde met verstaanbare brute holenmensgrunts, gebeten screams, mannelijke en vrouwelijke basgitaar en vooral: Reno Kiilerich. Een drummer die in mijn ogen één van de meest indrukwekkende 'blastbeaters' ooit is en probleemloos zowel extreme black- als grindvariaties ten toon spreidt (spreidde).Lees verder ›

De laatste keer dat ik een plaat van High Roller Records in de handen had was het een gevalletje jammer. Het label heeft echter ook Fortress gestrikt, en dat is godverdomme andere koek! Neoclassical Heavy Metal, met hoofdletters, fabriceert deze band uit het verre California in de Verenigde Staten.Lees verder ›

Alternatieve rockmuziek en grunge in het bijzonder waren heel populair in de jaren ‘90. Sindsdien ging het wat bergaf met het genre. In die mate zelfs dat vaak wordt gezegd dat rock dood zou zijn. Nou, gelukkig is dit niet het geval. Neem nu Mixed Up Everything. Een Australische band uit Melbourne, bestaande uit vier broers. Deze jongens houden rock echt wel springlevend hoor.Lees verder ›

Ave Maria II. Bij het zien bedenk ik me opnieuw hoe leuk het zou zijn om een schilderij van mezelf te hebben in bloed. Toch maar eens kijken hoe dat werkt. Maxime Taccardi heeft in ieder geval weer zijn eigen bloed gebruikt om dit kunststukje te maken, voor Déhà. Déhà de overactieve Belg die - hopelijk voor hem - gelukkig wordt van iedere dag muziek maken, opnemen en de wereld in sturen, heeft onder eigen naam deze Ave Maria II uitgebracht. Dus ook Ave Maria II, zou je denken? Wel, ja, maar nee. Niet onder zijn eigen naam, wel onder één van zijn 354 andere projecten, genaamd Yhdarl. Er bestaat ook een Duitse blackmetalband genaamd Ave Maria, die in 2011 het album Chapter I uitbracht, dit geheel terzijde.Lees verder ›

Er zijn maar weinig bands die zo goed filmsamples voorzien van een bijpassende muzikale omlijsting als het Britse Maybeshewill. Het nummer In Another Life When We’re Both Cats uit 2009 draait hier nog altijd rondjes. De manier waarop de sample met de intrigerende melancholieke klanken begeleidt vind ik nog altijd fenomenaal. Deze heren uit het Britse Leicester zijn tijdelijk van de radar verdwenen. In 2014 kwam hun laatste wapenfeit uit om het in 2016 even voor gezien te houden. Blijkbaar kriebelde het toch en zijn de heren na een optreden (op verzoek van Robert Smith van The Cure) weer langzaam ideeën gaan verzamelen, die zich een weg vonden naar dit nieuwste werkstuk.Lees verder ›

Het debuut van deze Duitsers Licht An viel bij Zware Metalen niet echt in goede aarde. Opvolger Epidemie mocht rekenen op nog slechtere kritieken. Dat belooft niet veel goeds voor het derde album. In de door de platenmaatschappij bijgeleverde biografie wordt gesproken van een meer eerlijk en in-your-face en rock-gericht album. Het is dan op voorhand moeilijk om objectief te blijven.Lees verder ›

Is het een EP of toch een volwaardig album dit Triumvirat van de Canadezen van Ossuaire? Op deze geluidsdrager staan vijf nummers verzameld en dit alles bevangt je voor net iets minder dan dertig minuten. Wat we weten is dat deze Canadezen reeds indruk op me maakten met eerder werk. Zo bleek Derniers Chants, maar ook Premiers Chants, eveneens uitgebracht door Sepulchral Productions, een meer dan aangename kennismaking met de black metal die de heren produceren. Het bleek black metal te zijn die geschroeid is op de Franse leest en me deed terugdenken aan platen van bijvoorbeeld Bekhira.Lees verder ›