En nu dus ook de laatste vrijdag van de maand april. We geven er een laatste lap op met Rammstein, Malevolence, The Monolith Deathcult, Distant, Fallen Sanctuary, Repressed, Gloryhammer, Lybica, Misery Index, Evergrey, Liv Sin, Celestial Season, Betraying The Martyrs, Hexis, Black Label Society, Vulnificus en Of Virtue.Lees verder ›
Na twee jaar afwezigheid en een gelivestreamde editie is Roadburn weer helemaal terug. De enthousiaste sfeer die het festival omringt, heeft de langdurige pauze gelukkig overleeft, maar onder het motto 'redefining heaviness' verkent de line-up nieuw terrein. Toch ontbreken ook de bands niet die onlosmakelijk met het DNA van het festival verbonden zijn. Dit alles levert een veelzijdig evenement op waar de gevoelige pop van Fågelle naast het loodzware Thou kan staan en men aan het einde van de dag moet kiezen tussen de post-metal van Russian Circles of de grimey bassen van The Bug. Fotograaf Ruth Mampuys laat zich onbevooroordeeld meevoeren door de menigte en legt twintig optredens in één dag vast.Lees verder ›
Hoe metal kan je zijn zonder zelf in een metalband te spelen? Die vraagt beantwoordt kunstenaar Arno Coenen, gast bij het maandelijkse radioprogramma Dood & Verderf van Inge Janse. Wereldbekend geworden met de Hoorn des Overvloeds die het dak van de Rotterdamse Markthal kleurt, is de kunstenaar in ons wereldje ook erkend voor zaken als de metal-animatie Brothers Of Metal en de Slayer-klok. Bij Operator Radio laat Arno een uur lang zijn persoonlijke favorieten (Slayer, Cannibal Corpse, Infant Annihilator, Lamb of God, Ghost, Rammstein, Transformer di Roboter) draaien. Gelukkig mag Zware Metalen hem zelf ook iets voorschotelen. Het plafond van de Markthal doet ons denken aan het eveneens kunstige en Rotterdamse GGGOLDDD, dat het gedurfde album This Shame Should Not Be Mine onlangs presenteerde tijdens het Roadburn festival.Lees verder ›
Wie haar een beetje volgt, weet dat deze creatieve duizendpoot nooit stilstaat. Annicke is misschien wel een van de best bewaarde geheimen van de Nederlandse underground. Naast haar eigen band (Shireen) en een succesvol soloproject met samenwerkingen met o.a Koen Herfst en Outsiders, is ze ook uitvoerend zangeres bij Heilung en was ze eerder al te zien op het podium met Wardruna.Lees verder ›
Caedeous is symfonische extreme black metal uit Portugal voor fans van Dimmu Borgir, Fleshgod Apocalypse, Cradle of Filth, Septicflesh, Tvangeste en Dark Funeral, zo lees ik in de bijgeleverde promo van deze driekoppige band. Melodisch, spannend en bombastisch waren mijn eerste reacties na het horen van de vrijgegeven single Tormentis Aeterna op YouTube.Lees verder ›
Naast duiveltjes en demoontjes is de Noorse mythologie ook een veelbezongen onderwerp in de metalwereld. Eenmansproject Valtyr doet hier graag aan mee en werpt een blik naar het verre verleden. Wij bij Zware Metalen doen dat ook, want het debuutalbum Veriset Saagat is al in 2011 verschenen. Het label Northern Silence ziet echter wel brood in deze plaat, voorziet haar van een nieuw jasje en brengt elf jaar na dato een gelimiteerde heruitgave uit.Lees verder ›
Deze Argentijnen van Wolves' Winter timmeren al sinds 2008 aan de weg. Dit Quayin Coronatvs is nochtans, na een paar demo's en EP's, nog maar hun eerste volwaardige album. Vorig werk werd uitgebracht door bekende en minder bekende underground labels. Voor hun eerste plaat zijn de heren een samenwerkingsverband aangegaan met het Duitse Northern Silence Productions. Geen slechte keuze.Lees verder ›
Na drie jaar is er dan eindelijk de aflevering waar Osmium - de zwaarste podcast in het Nederlands - voor in het leven geroepen is: een ooggetuigenverslag van Roadburn. Vanuit de Boxtelse enclave nemen Niels en Pim je mee door vier lange en intense festivaldagen, en rapporteren zij in real time over de pieken en dalen. Als reïncarnatie van keizer Nero beoordelen de podcastpresentatoren alle facetten van het festival met het waarderingssysteem van plusjes en minnetjes. Straalbezopen uit je plaat gaan op Alkerdeel? Plus-plus. Powerelectronics uit Nairobi? Plus. Poppunkzang bij Hangman's Chair? Min. Amerikaanse poserblack van Lamp Of Murmuur? Min-min. Twee optredens van Liturgy? Onwaardeerbaar. Met muziek van Full Of Hell en shout-out aan luisteraar Dave (niet de Britse rapper).Lees verder ›
Net op tijd de laatste weekbreker van de maand. Hier zijn Fallujah, Villain Of The Story, Lions At The Gate, Paddy and the Rats, Cave In, Terror, Darkane, Stercore, The Damnation, Haken, Pop Evil en Malphas. Lees verder ›
Corpse Hoarder, Voices of Ruin en Monarch. Drie namen waar Veriteras zich zomaar bij zou kunnen scharen. Dit zijn namelijk winnaars van een muziekwedstrijd in Amerika. En niet zomaar eentje. Nee, dit gaat namelijk om de Metal Battle USA van het prestigieuze Wacken Open Air. Bands uit het hele land strijden eerst om de lokale eer, waarna de winnaars het telkens tegen andere bands opnemen, om vervolgens één gelukkige kampioen over te houden die zijn kunsten mag vertonen op het festival.Lees verder ›
Gezichtloze entiteiten, daar kennen we er in de blackmetalwereld best veel van. Maar nooit teveel, want in de meeste gevallen gaat het om vrij interessante muziek met even begerenswaardige concepten. En nu is er dan zelfs een band die zich als Faceless Entity presenteert. In een onlangs verschenen interview lees ik dat de band op een spirituele en meditatieve manier musiceert met als hoofdthema de angst voor de dood (thanatofobie). Zo, dan is mijn interesse wel gewekt.Lees verder ›
Met het somber getitelde Our Night Never Ends stelt het Slovaakse Solipsism ons zijn debuut voor. Na de voor mij onuitspreekbare EP Trhliny V (Ne)Skutočnosti (2020) tekende Solipsism bij Sun & Moon Records, een label dat onderdak biedt aan kwalitatieve bands die vaak een tikkie anders zijn. Lees verder ›
Bij het openen van de deuren staan er aan de Verlichte Geest geen lange rijen metalfans te wachten. Eigenlijk staat er geen kat. Zit iedereen nog volop van de vrijdagavondzon te genieten of lopen de West-Vlamingen gewoon niet zo warm voor Anneke van Giersbergen? Ikzelf ben de files ontsprongen en klokslag 19:00 uur wandel ik het lege café binnen. Voor het kleine podium staan een veertigtal plastic tuinstoelen verwachtingsvol opgesteld, maar ik kies muurbloemsgewijs een kruk achterin bij de merchandise. Terwijl er stilaan toch wat mensen binnendruppelen en de stoelen min of meer gevuld raken is het tijd om de avond te openen.Lees verder ›
Cailleach Calling komt uit de Verenigde Staten van Amerika, maar heeft met bandlid Yurii Kononov de voormalige drummer van White Ward in de gelederen. Die Oekraïense band speelt een vrij experimentele versie van black metal en dat horen we ook terug op Dreams of Fragmentation, het debuut van Cailleach Calling.Lees verder ›
Het Nederlandse Deadhead mag met recht een instituut worden genoemd. Opgericht in 1989 en met wat minimale bezettingswisselingen meldt de band zich nog steeds aan het front van de internationale scene. De albums stellen nooit teleur en ook live is de band altijd een ware sensatie. Het is daarbij om het even of Deadhead voor een handvol mensen in een club of voor een volle zaal als support van Slayer staat, het knalt altijd als de malle.Lees verder ›
The Black Curse was het laatste echte muzikale werk van de heren van Lord Belial. En dat was dan het gezegende jaar 2008. Vervolgens speelden de mannen nog wel wat live optredens totdat in 2015 de boel toch echt wel even op slot ging. In 2020 was er dan opeens een teken van leven en in 2021 werd vervolgens dit negende studio-album opgenomen met niemand minder dan Andy LaRoque, de man die voor deze Zweden van Lord Belial al eerder aan de knoppen zat. Hammerheart Records brengt dit negende album uit en het wordt verkocht als hun meest diverse album tot nu toe, met alleen maar "killers" en weinig "fillers". Ik ben benieuwd. De meesten onder jullie weten dat Lord Belial met Kiss The Goat op de proppen kwam in de gloriejaren van de (melodische) black metal, 1995. Je mag je dus hopelijk verwachten aan een reis terug in de tijd, terug naar de hoogdagen.Lees verder ›
Polen. Is dat niet het land van die bizarre smalle bestelwagentjes die je op de snelweg voorbij snoeren en van veel te veel medeklinkers-met-rare-streepjes in persoonsnamen? Zeker weten! Maar het is ook het vaderland van het in 1996 gestarte Leash Eye. En toen ik dat las vielen mijn ogen uit mijn oogkas. Waarom? Omdat de band totaal niet zo klinkt. Waar zou je de “hard trucking rock” (zo omschrijft men de muziek) dan wel situeren? Ergens in het zuiden van de Verenigde Staten natuurlijk!Lees verder ›
De heer Broddesson kennen we nog van zijn voeten- en armenwerk bij Marduk. Intussen heeft hij wel ander werk gevonden, daar niet van, en is dit Hild een eigen project geworden. Broddesson schreef in korte tijd twaalf nummers, die volgens zijn eigen filosofie niet langer dan tweeëneenhalve minuut per nummer zouden mogen duren. Daarnaast laat hij weten dat een nummer binnen de negen uur moet af zijn, vanaf conceptie tot het finaal afronden ervan.Lees verder ›
Op het eerste gehoor is het Canadese Idol Of Fear een uiterst mysterieus gezelschap, bestaande uit een bende Satanaanbidders. En hoewel ik denk dat die omschrijving niet volledig mank gaat, is het te simplistisch om de band op die wijze in een hokje te proppen. Idol Of Fear bestaat als sinds 2013 en heeft naast een demo al eerder een tweetal schijven geproduceerd. Helaas is er op Zware Metalen nog niet eerder over geschreven. Daar komt nu gelukkig verandering in.Lees verder ›
Het nieuwste album van Soulline wordt aangekondigd als melodische death metal. Een genre dat zich ontwikkelde nadat er eind jaren '80 volop werd gebeukt en melodie juist vaak werd gemeden. Enkele decennia later zijn er meerdere zijwegen bewandeld en heeft het genre death metal, misschien wel mede hierdoor, nog steeds bestaansrecht. Voor een portie melodeath ben ik altijd wel te porren en dat maakt dat ik op voorhand al enthousiast was. Helaas zou het dit keer op een deceptie uitdraaien.Lees verder ›
