Leash Eye – Busy Nights Hazy Days

Geschreven door op 25-04-2022 om 09:39.

Polen. Is dat niet het land van die bizarre smalle bestelwagentjes die je op de snelweg voorbij snoeren en van veel te veel medeklinkers-met-rare-streepjes in persoonsnamen? Zeker weten! Maar het is ook het vaderland van het in 1996 gestarte Leash Eye. En toen ik dat las vielen mijn ogen uit mijn oogkas. Waarom? Omdat de band totaal niet zo klinkt. Waar zou je de “hard trucking rock” (zo omschrijft men de muziek) dan wel situeren? Ergens in het zuiden van de Verenigde Staten natuurlijk! Je hoort goede oude classicrockinvloeden, flarden stoner en grunge, aangelengd met een flinke scheut southern rock. Om dat wat belegen mengsel voor de luisteraar anno 2022 wat lichter verteerbaar te maken, wordt het geheel gegoten in een moderne productie en doorspekt met verwijzingen naar meer recente bands.

Leash EyeHoofdingrediënten: behoorlijk vettig scheurende gitaren die volop riffs uitbraken, een bijzonder groovy geluid, een heel krachtig vocaal strottenhoofd van zanger Łukasz Podgórski (zie je wat ik bedoel met die rare streepjes?) en een orgel (ja, ja, orgel, geen synthesizer) dat zich in elk nummer prominent laat horen zonder de melodie te bepalen. Dat alles maakt dat het nieuwe album Busy Nights Hazy Days bij mij behoorlijk in de smaak valt!

Er zijn wel meer bands die tegenwoordig teruggrijpen naar wat in de jaren 70 een hippe rocksound was. Zo mocht ik hier een tijdje geleden Change The World van WolveSpirit van een recensie voorzien. Ook een band met een belangrijke rol voor het Hammondorgel en een voorliefde voor classic rock. Maar leunt WolveSpirit een beetje aan tegen een vriendelijk hippiegeluid, dan kiest Leash Eye voor een hardere mix, een donkerder toon en nummers waarvan stukken wel in het oeuvre van Tool zouden passen.

In openingsnummer Betting On One Horse is het bij momenten al van dat, al doet de intro je nog anders denken. Een langzaam luider wordende riff dondert binnen als een woeste ‘stampede’ (ah ja, kan niet anders, als je het woord “paard” in de titel zet), maar in de tempowisselingen verderop in het nummer hoor je wel die Tool-achtige riffs. Regelmatiger gaat het echt wel de kant van de jaren ’70 op, zoals in Electric Suns dat bij momenten klinkt als Deep Purple in zijn beste jaren. Blijft de Hammond even stil dan hoor je The Dead Daisies en dat is geen slechte referentie. De laatste anderhalve minuut van het nummer is op zijn minst speciaal met zware synthesizergeluiden die klinken alsof ze door een paar pedalen zijn gejaagd. Vangelis en Jean Michel Jarre draaien zich om in hun graf (figuurlijk dan, want beide heren leven nog).

Ook heel opvallend, en best passend in het geheel, is het vrouwelijke achtergrondkoortje dat aan de jaren ’60 doet denken en in een aantal nummers een duidelijke rol opeist, geheel in Phil Spector- en Motown-sferen. Soms in perfecte harmonie met zanger Podgórski – die uiterlijk wel wat weg heeft van Clutch-boegbeeld Neil Fallon – zoals in No Time To Take It Easy. Voeg daar nog een catchy melodie èn (jawel hoor, en ik houd ervan) een heerlijke koebel aan toe en je krijgt een heel meeslepend nummer dat tot de beste van dit album behoort! Een mix van Gene Simmons-materiaal met Deep Purple maar evengoed Skid Row en om het even welke stadionstamper die ooit al is gemaakt. “Groovy baby!”

Dat koortje hoor je weer in Where The Grass Is Green And The Girls Are Pretty, een uptempo rocker die start met een bluesy/jazzy basloop en achtergrondvocalen en in het slepende … Of The Night. Ik vermeldde hierboven al Deep Purple en The Dead Daisies (daar is nogal een link tussen: Glenn Hughes). Wel, naar stem toe gaat die vergelijking ook zeker op. Wat Podgórski hier neerzet, klinkt krachtig, helder, verstaanbaar en soms gepast agressief/schreeuwerig op de hardere momenten. Zang en muziek passen dan ook heel goed samen! Luister maar naar Stay Down en zeker ok het eerder vermelde No Time Take It Easy waar hard en zacht elkaar afwisselen. In de rustige, bezwerende stukken hoor je ook af en toe weer een zweempje Tool, maar als de leadgitaar of die Hammond opnieuw in het spel komt, verdwijnt die indruk razendsnel. In de bezetting zien we trouwens maar één gitarist. Dat is een beetje raar want Leash Eye bouwt op bakken riffs met af en toe een lel van een solo. Live zal het met één gitarist niet lukken om dit even sterk te reproduceren.

Het is niet altijd even subtiel hoor. Step On It flirt met stoner en sludge. Zelfs de Hammond stoort zich niet aan melodielijnen. Maar je hoort ook de typische rechtdoor-rock van zeg maar The Carburators. Voor mij is het Poolse Leash Eye dus een leuke ontdekking. Busy Nights Hazy Days zou wel eens een plaatsje kunnen opeisen in mijn eindejaarslijstje van 2022.

Score:

83/100

Label:

Eigen beheer, 2022

Tracklisting:

  1. Betting On One Horse
  2. Where The Grass Is Green And The Girls Are Pretty
  3. …Of The Night
  4. Electric Suns
  5. Stay Down
  6. No Time To Take It Easy
  7. Step On It
  8. F.D.T.D.
  9. Some Kind Of Rookie

Line-up:

  • Łukasz Podgórski – Vocalen
  • Marcin Bidziński – Drums
  • Marek Kowalski – Bas
  • Piotr Sikora – Orgel en keyboard
  • Arkadiusz Gruszka – Gitaar

Links: