Micro-headbangen in de Verlichte Geest met Anneke van Giersbergen

Bij het openen van de deuren staan er aan de Verlichte Geest geen lange rijen metalfans te wachten. Eigenlijk staat er geen kat. Zit iedereen nog volop van de vrijdagavondzon te genieten of lopen de West-Vlamingen gewoon niet zo warm voor Anneke van Giersbergen? Ikzelf ben de files ontsprongen en klokslag 19:00 uur wandel ik het lege café binnen. Voor het kleine podium staan een veertigtal plastic tuinstoelen verwachtingsvol opgesteld, maar ik kies muurbloemsgewijs een kruk achterin bij de merchandise. Terwijl er stilaan toch wat mensen binnendruppelen en de stoelen min of meer gevuld raken is het tijd om de avond te openen.

Die eer komt A Bundle Of Djoy toe. Het akoestisch duo, dat onlangs een trio werd, is ontzettend blij dat het op het laatste moment gevraagd werd om te spelen en dat enthousiasme werkt aanstekelijk. Naarmate de set vordert, wordt het applaus langer en de mix tussen rustige, atmosferische stukken en hevigere passages wordt duidelijk geapprecieerd. De teksten die A Bundle Of Djoy ten gehore brengt bestaan vooral uit duistere verhalen, van iets met een pre-coronatijdperkvirus en zombies en een grote apocalyptische knal die alle miserie oplost – laat ons hopen dat dit niet profetisch is – tot engelen die in de val lopen van de duivel, met alle gevolgen van dien. The Phantom Of The Opera wordt erbij gehaald, een deftige cover van Sober (Tool) en wanneer de band het podium verlaat heeft er zich intussen een flinke boog volk gevormd. Het is gezellig druk, laat Anneke maar komen.

Voor iemand die nog maar pas mocht zingen voor Prins Harry en Meghan Markle bij de opening van de Invictus Games, krijgen we een nog steeds bijzonder bescheiden Anneke van Giersbergen te zien. Zittend op een roze poef op een Perzisch tapijt, een paar gitaren om haar heen, flesje water en het is alsof we samen in een huiskamer zitten. Eenvoud siert en de eerste nummers, Beautiful One en My Mother Said, onderstrepen dan ook dit gezegde. Met niets anders dan haar akoestische gitaar op haar schoot weet Anneke meteen het publiek te grijpen. Het is een heel diverse verzameling muziekliefhebbers die de weg naar Roeselare gevonden heeft trouwens: van kleine kinderen tot zestigplussers, metalheads en mama’s en een stevige vertegenwoordiging van de drie landstalen van België. Heeft het wat te maken met het “Beste Zangers”-effect waardoor je plots ook met je moeder naar Floor Jansen ging kijken? Misschien, maar het maakt het er alleen maar gezelliger op in de Verlichte Geest.

In volle coronacrisis bracht Anneke haar nieuwe album The Darkest Skies Are The Brightest uit, geïnspireerd op een heel andere, persoonlijke crisis die ze toen doormaakte. Een grotere ommezwaai van haar laatste progproject VUUR naar het bijna volkomen akoestische The Darkest Skies kon de zangeres niet maken. Met Agape, Losing You en The Soul Knows toont ze zich op haar kwetsbaarst en het wordt stil, heel stil bij deze tedere nummers. I Saw A Car haalde als buitenbeentje op de plaat wél de radiostations en zorgt gelijk voor wat luchtigheid. Dat doet Anneke trouwens zelf ook. Tussen haar nummers door vertelt ze verhaaltjes over hoe haar tienerzoon Finn haar ondertussen wijst op foute kledingkeuzes en ook iets leuks over Devin Townsend, maar dat verhaaltje was ze even kwijt, net als haar teksten van tijd tot tijd, maar Anneke-gewijs lost ze dat telkens creatief en bijna ongemerkt op.

Vlak voor de Europese tour van start ging stond van Giersbergen op een dertig- à veertigtal Nederlandse theaterpodia met haar eerbetoon aan Kate Bush. Uit die tour brengt ze Running Up That Hill mee, herwerkt naar een uptempo nummer dat zonder pardon de zaal in knalt. Het lijkt om de mix compleet te maken een streepje metal en zo komen ook Saturnine van haar tijd bij The Gathering aan de beurt, en Ih Ah van Devin Townsend. Hoewel het gehalte aan metalfans aanzienlijk gedaald is tijdens de shows van van Giersbergen, waren er toch een behoorlijk aantal hoofden aan het micro-headbangen en werd voorzichtig meegezongen. Met Mental Jungle toont Anneke nog een ander kant van haar veelzijdigheid. Niemand van de aanwezigen kan het verifiëren maar het stukje Turks dat ze ten berde brengt klinkt verdraaid goed en wat Anneke tijdens dit nummer uit haar gitaar en stem haalt is minstens indrukwekkend te noemen.

Een paar covers krijgt het publiek ook voorgeschoteld. Wish You Were Here en Like A Stone. Het melancholische Weary sluit de avond af. De gebruikelijke knuffels nadien durft Anneke omwille van gekende redenen nog niet aan, zo bij het begin van een tour, maar een babbeltje op afstand met wie er zin in heeft kan ze niet weerstaan en ik zie overal frisse Belgische pintjes en blije gezichten. Anneke van Giersbergen op naar Trier en wij naar huis, en iedereen content!