Met het somber getitelde Our Night Never Ends stelt het Slovaakse Solipsism ons zijn debuut voor. Na de voor mij onuitspreekbare EP Trhliny V (Ne)Skutočnosti (2020) tekende Solipsism bij Sun & Moon Records, een label dat onderdak biedt aan kwalitatieve bands die vaak een tikkie anders zijn.
Bij Solipsism is dit niet anders: duidelijk in de black metal geworteld gaat de band graag een meer progressieve toer op. Trage akkoorden worden soms begeleid door blastbeats, drumpatronen wisselen snel, ruimtelijke leads worden gecombineerd met hakkende riffs en af en toe wordt de dissonantie opgezocht. Ook de sfeer voelt anders dan bij meer typisch zwart metaal. Het begint al bij de albumhoes: geen duivelse, demonische of natuurtoestanden, maar een zwart-wit foto van eenzaam wandelende figuren, ’s nachts, op een voetpad langs geparkeerde wagens. Het effect van dit beeld met de titel van het album, Our Night Never Ends, en de bijhorende muziek die in een aantal nummers in het Slovaaks gebracht wordt, is pakkend. Het klikt. Ook al is de lyrische materie hard en wordt het genre vaak geassocieerd met een koude, afstandelijke productie, het geluid van Our Night Never Ends is warm en organisch en tilt de muziek verder omhoog.
De Slovaken trappen af met Becoming The Void. Een instrumentaal nummer dat meteen de twee gezichten van de band laat zien: enerzijds is er de meer riffgedragen kant van de muziek: steviger, donker, hier en daar in combinatie met een ruimtelijke lead. Anderzijds hoor je vanaf een drietal minuten een meer melodieus, sfeervol en emotioneel geluid. Het geluid blijft zwaar en vol maar de gitaren brengen samen met subtiele keyboards een harmonieus geheel. Grotendeels instrumentaal, had ik eigenlijk moeten zeggen, want aan het einde van Becoming The Void is getormenteerd gehuil te horen in de stijl van de depressieve black solo acts van weleer. Smaken verschillen natuurlijk, maar in die tijden van weleer kon ik de muziek wel goed pruimen, maar mij niet vinden in die vocalen. Wat mij betreft dus een spijtig einde van een mooi begin.
Solus Ipse brengt verschillende stijlen samen, waaronder opnieuw de wonderwel werkende combinatie van hakkende riffs en leadgitaar. In Don’t Follow Me, I’m Lost is een belangrijke rol weggelegd voor hoge pianotoetsen. Solipsism brengt hier zelfs een riff ten berde waarvan de eerste helft uit gitaren, maar de tweede helft uit piano bestaat. Naar het einde toe gaat een radiovriendelijk rockstukje naadloos over in emotionele black metal – de voornoemde piano wordt op verbazend natuurlijke wijze afgelost door een tremoloriff. Your Entirety laat op zijn beurt horen dat je niet getormenteerd hoeft te huilen om wanhoop overtuigend neer te zetten: luister maar eens naar het geschreeuw na anderhalve minuut.
Naarmate het album vordert, valt het op dat een aantal overgangen wat geforceerd zijn, maar in het algemeen wordt op hoog niveau gemusiceerd. Ondanks al die afwisseling valt de cover (het voorlaatste nummer) erg op als vreemde eend in de bijt door de cleane, wat onzekere zang die enkele keren kort te horen is. Deze kanttekeningen mogen de pret echter niet drukken. Solipsism is een zeer aangename verrassing en zonder meer een verrijking van mijn beperkte collectie Slovaakse metalbands! Zeker een aanrader voor de blackmetalhead die het graag somber, maar avontuurlijk heeft.
Score:
83/100
Label:
Sun & Moon Records, 2022
Tracklisting:
- Becoming The Void
- (V)Zostup Tragédie
- Solus Ipse
- Don’t Follow Me, I’m Lost
- V.
- Your Entirety
- Svetlo (Ne)Existuje
- Mikymauz (Jaromír Nohavica cover)
- Thinking Of Ending Things
Line-up:
- Diavliv – Zang, keyboards
- Naer – Gitaar
- Porenut – Basgitaar
- Asterion – Drums
Links: