Headlines

Het woord “Thanatanamnesis” lijkt een neologisme te zijn: een samentrekking van “thanatos” (Grieks: de dood) en “amnesie” (geheugenverlies). Hoe spitsvondig ook, het was me voor aanvang van deze recensie helemaal niet duidelijk wat het zou moeten betekenen. Geheugenverlies door het intreden van de dood lijkt me net iets te evident. Vergeten dat je bent gestorven? Dat zou wel bijzonder morbide zijn vanuit een post-mortem psychologisch perspectief. Misschien levert het album zelf wel het antwoord op dit intrigerende vraagstuk. Mijn interesse was alvast gewekt!Lees verder ›

Sonja is het geesteskind van Melissa Moore. Doet die naam je geen belletje rinkelen?Misschien herinner je je haar als Vic Crom, voormalig lid van Absu. Moore werd uit de band getrapt nadat ze bekend maakte transgender te zijn. Over de bekrompenheid van die gedachtegang zal ik het hier niet hebben. Het zou namelijk te veel afleiden van het fraais dat het debuutalbum Loud Arriver van Moore’s nieuwe band Sonja biedt.Lees verder ›

Op een aankondiging van collega Bart na, blijft Sick n’ Beautiful al negen jaar onder onze radar. Starstruck is nochtans het derde uitwerpsel van de Italianen die hun afkappingsteken aan de verkeerde kant van de n hingen. Zo matig als hun spelling, zo schaars gekleed zijn de benen van hun frontvrouw. Meestal wil dat zeggen dat de aandacht ergens van afgeleid moet worden.Lees verder ›

Naast pumpkin-spice latte machiato’s, heeft de oktobermaand nog een andere heerlijkheid te bieden: Halloween! Ter gelegenheid van dit spookachtige feest hebben de horrorhasjvreters van Acid Witch een nieuw album uitgebracht. Deze vierde langspeler draagt de vrolijke naam Rot Among Us.Lees verder ›

Zeg je boerenkool en aardappelen dan denk je aan stamppot. Zeg je Johan Cruijff en nummer veertien dan denk je aan voetbal. Zeg je Australië en hardrock dan denk je aan AC/DC. Soms zijn associaties heel makkelijk en herkenbaar. Dead City Ruins probeert daar echter iets aan te doen middels Shockwave. Australie kent met de release van dit album namelijk nog een erg goede band.Lees verder ›

Dubbel zo vet, dubbel zo bruut, dubbel zo leuk. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een moddervette nieuwe plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we The Pain Remains van Lorna Shore. Bart (favoriete genre: goeie bands) en MrJingles (favoriete genre: alle verschijningsvormen van death) zijn deze keer de gelukkigen.Lees verder ›

Dit is toch wel een bijzondere recensie van een album dat bijna onder de radar wist te glippen! Misschien omdat men niet gelijk een release met een naam van een individu associeert met misschien wel één van de meest bijzondere progressieve deathmetalbands uit Zweden: Opeth. We hebben het hier over zanger/gitarist Mikael Åkerfeldt. De beste man debuteert namelijk met een soloalbum en doet dat niet minder dan voor een serie op Netflix! Wat gaat dit ons brengen?Lees verder ›

Deze vier helden van Vittra komen uit Zweden en dit Blasphemy Blues is de opvolger van de EP Wardens. Van deze EP, voorzien van vier eerder middelmatige melodisch death-, thrash-, blackmetalnummers, liep ik toch niet helemaal warm. De redenen hiertoe waren het ontbreken aan wat professionalisme in het songschrijven en de uitvoering ervan. Ook zat er teveel zang geperst op deze nummers. Iedereen verdient een tweede kans dus ook de heren van Vittra. Blasphemy Blues is een volwaardige langspeler met maar liefst acht nummers die stevig knipogen naar bands als In Flames, Dissection en At The Gates. De promoboer sleurt er deze keer zelfs Megadeth bij. Tja. De heren doken opnieuw de SolnaSound Studio in met hulp van Simon en Mike Wead (King Diamond, Mercyful Fate) en lieten de mixing en mastering over aan Lawrence Mackrory (Bloodbath, Lik).Lees verder ›

Oud versus nieuw is een discussie die nogal vaak voorkomt in de muziekwereld. Toen Parkway Drive in 2016 Ire uitbracht werd die kloof al gevormd. Parkway Drive zou commercieel geworden zijn, minder goede riffjes maken, minder hard zijn of “dadrock” maken (wat dit betekent, weet ik nog steeds niet). Over één ding zijn de meeste luisteraars het wel eens: het geluid dat de band uit Australië sinds 2016 maakt is wezenlijk anders dan zijn oudere werk.Lees verder ›

U heeft geen geveltuin? U rijdt een ouwe diesel? U vliegt vaker dan Mark Rutte zijn herinneringen kwijtraakt? Beter blijft u dan uit de buurt van Grima. Deze Russische tweelingbroers waarschuwen voor de bosgod Grima. Hij beschermt iedereen in het bos. Maar o wee als u de natuur niet respecteert want dan zal Grima u straffen. U bent gewaarschuwd...Lees verder ›

Dead Soil uit Nederland geeft me een cassette. Een witte met zwart. Er staan drie nummers op, en er zit een black bij. Een wit blad met zwarte letters. Ook drie stickers en een kaartje. Alles in wit en zwart. Het betreft industrialdronedoom. Of iets in een andere volgorde. Ik hou wel van dat genre, in welke volgorde dan ook. Deze uitgeefster van deze EP is Matriarch Records.Lees verder ›

Derde album van Soul Dissolution, de Belgische atmosferische blackmetalband die eerder vooral met het album Stardust indruk maakte. Jabawoch en Acharan, beiden tien jaar in de band, kregen het gezelschap van drummer Threnos in 2019 en vormen sindsdien een hecht team. SORA is hun eerste langspeler samen, al zal het her en der niet als SORA maar als 空 terug te vinden zijn. Zo ook op de hoes van hun album. Viridian Flame Records brengt de plaat uit. Ik hoorde niet eerder van dit label.Lees verder ›