Dubbel zo vet, dubbel zo bruut, dubbel zo leuk. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een moddervette nieuwe plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we The Pain Remains van Lorna Shore. Bart (favoriete genre: goeie bands) en MrJingles (favoriete genre: alle verschijningsvormen van death) zijn deze keer de gelukkigen.
Een twistappel, reden tot geschil, of net verzoening? Lorna Shore is na een lange en onzekere strijd vooraan op het toneel verschenen om zijn rol te spelen in het metallandschap. Lang was het zoeken naar een sound, een stabiele line-up, naar zingeving. Twee trauma’s, net voor het verschijnen van het album Immortal – dat voor de doorbraak moest zorgen – die zorgden voor verlatingsangst en een hoop figuurlijke blauwe plekken. Frontman Tom vertrok, frontman CJ moest vertrekken na beschuldigingen van huiselijk geweld. Will Ramos werd tijdelijk ingelijfd als nieuwe frontman, maar bleef uiteindelijk veel langer dan gepland. Hij nam de erfenis van het Immortal album mee op zich en werkte samen met de band aan een verdere expansie van de sound en het spectrum dat Lorna Shore zou gaan bestrijken. Immortal werd beschreven als een breakdownfeest met Dimmu Borgir attributen, wat daarna zou komen was zoveel meer dan dat. De EP And I Return to Nothingness schokte de halve metalwereld en blies de band naar de toppen van de lijsten. Vooral met To The Hellfire, het moet gezegd zijn, waarin Will Ramos klanken uit zijn keel laat komen waar je niet onberoerd kunt bij blijven, of je er nu van houdt of niet. Camera’s werden her en der in zijn strot gepropt, reactie video’s vol rauwe emoties werden overal overal op YouTube gedropt… iedereen kende plots deze band. Maar nu moeten ze bevestigen, met een langspeler. Daar ligt veel druk op. Blijf je die band van dat Hellfire-moment, blijf je die band die teert op een gimmick, blijf je die band die Tinder speelt voor toekomstige black- & deathcore-stelletjes? Of blijf je groeien?
Waarom moet je dit Pain Remains beluisteren?
Bart: Pain Remains is geen …And I Return to Nothingness. Mocht het dat wel geweest zijn, dan zou ik hem nog aanraden trouwens. Maar dat is het niet. Zelfs voor mensen die snel verzadigd zijn, snel wennen aan nieuws, niet meer onder de indruk zijn van overdaad, zelfs voor die mensen is er maar één raad. Luisteren. Lorna Shore blijft deathcore patronen en breakdowns inwisselen met andere extreme genres op hoog niveau. Met deze keer een enorme dosis breekbaarheid, tragedie en drama die deze band nóg meer ruchtbaarheid zullen geven.
MrJingles: De EP …And I Return to Nothingness sloeg in als een bom en deed ontegenzeggelijk verlangen naar veel meer. En dat is wat Lorna Shore met dit Pain Remains doet. De Amerikaanse formatie geeft de fans namelijk exact wat ze willen, maar weet ondertussen ook het eigen geluid verder te ontwikkelen. Lorna Shore is één van die bands die niet strikt binnen de lijntjes kleurt en echt vernieuwend weet te zijn. Met dit Pain Remains laat deze Amerikaanse formatie horen absoluut geen hype te zijn, maar stevig aan de poorten van de metalen top te rammelen.
Welke invloeden hoor je op het album?
Bart: Er was sprake van Dimmu Borgir, terecht (Puritanical Euphoric Misanthropia toetsenspel), maar dé associatie die ik leg/maak als ik deze plaat hoor is Mors Principium Est. De snelheid, gezwindheid, solo’s, orkestraties en compositieklasse van die Finse melodeathband hoor ik overal terug in dit nieuwe album. Het zou goed kunnen dat de heren van Lorna Shore nooit hoorden van MPE, maar dat kan alleen maar betekenen dat Mors Principium Est en Lorna Shore dezelfde invloeden hadden. En verder natuurlijk Meshuggah, iedereen steelt van Meshuggah.
MrJingles: Welke niet? Lorna Shore krijgt nog steeds het label deathcore op zich geplakt, maar inmiddels trekt de band er een hele rits aan andere genres bij. De meest prominente is natuurlijk de symfonische black. Dat wordt meteen duidelijk tijdens opener Welcome Back, O’ Sleeping Dreamer, waar de invloeden van bands als Cradle of Filth of (oude stijl) Dimmu Borgir er dik bovenop liggen. Dat alles wordt echter vormgegeven door een woestenij aan blastbeats en vliegensvlug gitaarspel, dat bij tijd en wijlen richting de tech-death gaat. Luister bijvoorbeeld eens naar de gitaarloopjes op Into the Earth of het watervlugge Wrath. De breakdowns zijn zo buitensporig lomp, dat we hier slam death aan kunnen verbinden. Het knappe is dat alle stijlen moeiteloos gecombineerd worden en daarbij tot in de puntjes worden beheerst.
Bart: Te veel om op te noemen. van Welcome Back, O Sleeping Dreamer tot Pain Remains III: In a Sea of Fire. Ik ben er nog steeds niet aan uit dewelke de vetste is op deze plaat en ik heb geen zin om deze tekst te editen lang na hij online staat. Maar wat ik wel weet: de vetste breakdown zit in To The Hellfire.
MrJingles: Tja, de breakdowns. Wat gaan we daar eens over zeggen? Het is net een stel Engelsen op zonvakantie in Spanje. Ze zijn met veel, ze zijn buitensporig lomp en laten je achter met minimaal een gehoorbeschadiging. Lorna Shore doet niet aan subtiliteit en dat geldt zeker voor het slammende geweld dat in het merendeel van de nummers terugkomt. De opener, Into the Earth, Sun/Eater, Apotheosis, Wrath. Stuk voor stuk te ziek voor woorden.
Hoe belachelijk zijn de vocalen van Will Ramos?
Bart: Een stuk minder belachelijk dan op de voorgaande EP. Je trekt nog steeds je oogleden ver uit elkaar bij quasi ieder nummer, je weet nog steeds niet of je moet lachen of huilen bij bepaalde emotionele ontladingen die Will veruitwendigt, maar eerlijk… het sluit allemaal nog meer aan bij de extreme mentale pijnen die hij vertaalt in de teksten op deze plaat.
MrJingles: Het gaat natuurlijk altijd over Will, maar er mag ook best wat aandacht naar Austin Archev, de drummer. Wat een beest is dat. Onmenselijke snelheden weet hij uit zijn polsen en enkels naar de trommels te vertalen. Waanzinnig goed. Tja, en die vocalen. Belachelijk natuurlijk. Meesterlijk bruut. Van snelle, hoge screams naar beestachtig gorgelende geluiden. Smerig en prachtig tegelijk. Vooral het gemak waarmee hij tussen de diverse stijlen weet te wisselen is van grote klasse. Een mooi voorbeeld hiervan is op Sun/Eater tijdens de breakdown (op 2:52) waar Will er tijdens de diepe gruntpassage ineens een hoge scream uitperst. Kippenvel.
Wat is het beste nummer van de plaat?
Bart: Into The Earth, omwille van de tekst en solo’s, Sun/Eater omwille van de spanningsboog en keys, de Pain Remains trilogie omwille van de extreme tragedie. Wat een zakdoekverslinders.
MrJingles: Niet te doen dit. Wat vooral de grote winst van deze plaat is, is dat Lorna Shore laat horen veel meer in huis te hebben dan alleen het produceren van brute vocalen en breakdowns. Zo wordt Soulless Existence bijvoorbeeld gedragen door melodische gitaarlijnen in midtempo met haast melancholische ondertoon. Het afsluitende trio, met tranentrekker Pain Remains I, dat een cohesief muzikaal concept neerlegt, laat horen dat het met de schrijfkunst van de heren meer dan goed zit.
Bart: Pain Remains I – III. Check de video’s. Zet Kleenex klaar en bereid je voor met een soort dashboard van hoogtepunten uit je eigen leven om nadien te bekomen.
MrJingles: Ik verwijs graag naar onderstaande tekst uit Pain Remains I:
But within the expanse – I finally see
A world without you isn’t meant for me
Eindconclusie: is Lorna Shore nu écht de meest toonaangevende band in het genre?
Bart: Lorna Shore zal blijven verenigen en verdelen. Maar vooral verenigen. En begrijp me niet verkeerd, maar als extreme metalfan hebben we wel eens iets anders nodig dan het activistische Arch Enemy en het slaapverwekkende Behemoth (wat een Zolpidemplaat is die laatste zeg) om het hoofdpodium laat op de avond in vuur en vlam te zetten. Iets wat je zowel fysiek als emotioneel platwalst, zelfs met een ultragecomprimeerde deathcore livesound, zelfs met roze merch. Leve Lorna Shore, leve Lorna Shore!
MrJingles: Het korte antwoord is: ja. Het lange antwoord is: jaaaaaaaaaaaaaaaa. Lorna Shore pompt echter niet alleen nieuw leven in de wereld van deathcore, maar laat in alle metalen uithoeken een frisse wind waaien. Wat een gruwelijk album is dit Pain Remains geworden. Album van het jaar? Kan bijna niet missen.
Score Bart: 94
Score MrJingles: 96
Score:
95/100
Label:
Century Media Records, 2022
Tracklisting:
- Welcome Back, O’ Sleeping Dreamer
- Into the Earth
- Sun/Eater
- Cursed to Die
- Soulless Existence
- Apotheosis
- Wrath
- Pain Remains I: Dancing Like Flames
- Pain Remains II: After All I’ve Done, I’ll Disappear
- Pain Remains III: In a Sea of Fire
Line-up:
- Will Ramos – Zang
- Adam De Micco – Gitaar
- Andrew O’Connor – Gitaar
- Michael Yager – Basgitaar
- Austin Archey – Drums
Links: