De voorlaatste keer dat uw verslaggever Machine Head zag en de laatste keer dat dat met Amon Amarth het geval was, gebeurde dat in het even prachtige als kostbare Utrechtse podiumpaleis TivoliVredenburg. Onder de noemer Vikings and Lionhearts toeren het Zweedse en Amerikaanse gezelschap nu door Europa als co-headliners. In Nederland betekende dat een bezoek aan AFAS Live in Amsterdam. Het leverde een fijne avond op waarbij de mannen zich onderscheidden van de jongetjes.
Terwijl de A-rune en zijn gespiegelde evenbeeld op het gordijn voor het podium van AFAS Live worden geprojecteerd, klinkt Run to the Hills over de speakers van de hoofdstedelijke zaal. De klassieker van Iron Maiden is eigenlijk best toepasselijk. De boodschap om te rennen zal ongetwijfeld in vroeger tijden ook hebben geklonken als de dames en heren Vikingen weer eens ergens voet aan wal zetten om aan een plundertocht te beginnen. Hun afstammelingen komen vandaag echter niets halen, maar juist brengen: lekkere melodieuze death metal, specialiteit van het Huis Amon Amarth.
Met de eerste tonen van Guardians of Asgaard opent het gordijn en direct vallen de twee enorme vikingbeelden aan weerszijden van het podium op. Statig en roerloos staren de twee over de volle zaal uit. De backdrop achter het vikinghoorndrumstel van Jocke Wallgren is overigens een gigantisch leger aan Noordmannen dat boos voor zich uitkijkt. Oh, en vuur is er ook. Heel veel vuur, afkomstig uit alle hoeken en gaten van het podium. Zoveel vuur dat James Hetfield het er zenuwachtig van zou krijgen en de financiële man van AFAS Live gezien de gasprijzen ook. Binnen afzienbare tijd ruikt AFAS Live naar het trekkersveld op de camping.
Amon Amarth mag dan een nieuwe plaat uit hebben, The Great Heathen Army komt er maar beroerd vanaf. Het titelnummer staat als vijfde op de setlist, direct daarna krijgen we nog Find a Way or Make One en dan was dat het wel weer. Berseker heeft ook twee nummers aangeleverd, waarvan Ravens Flight de eerste is. Bij Deceiver of the Gods komt Loki (felgroene ogen, hoorns op het hoofd en een speer in de handen) het publiek bedreigen maar de Noordse god wordt luid onthaalt. Net als het heerlijke The Pursuit of Vikings: het laatste nummer dat de zwijgende Vikingbeelden meemaken. Bij The Great Heathen Army regent het vuur.
Leuk hoor, die beelden, een levende Loki en dat vuurwerk, maar hoe brengt Amon Amarth het er muzikaal vanaf, hoor ik u vragen. Wel, de nummers worden exact gespeeld zoals ze op plaat staan. De Zweden zijn natuurlijk een beetje een omhoog gevallen band: meer melodieuzere death metal is er nauwelijks te vinden maar zelfs dan is het nog opmerkelijk dat een band in dat genre op een podium als dit staat. De grunt van Johan Hegg is echter zo goed verstaanbaar dat je je af moet vragen of dit nog wel onder de categorie ‘death metal’ valt. Niks mis mee overigens, want ook Destroyer of the Universe is een prima nummertje, maar het toont ook weer aan dat deze band eigenlijk maar uit één man bestaat: zanger Hegg. De rest is echt bijzaak: de vier muzikanten zijn volstrekt inwisselbaar en gedragen zich alsof het gastmuzikanten zijn: geen moment maken ze aanstalten de show te stelen. Niet in de muziek en niet in gedrag, terwijl bassist Ted Lündstrom en gitarist Olavi Mikkonen sinds 1992 toch ook al wat meters hebben gemaakt. Amon Amarth is echter vooral de Grote Johan Hegg Show en het materiaal is goed genoeg om in de smaak te vallen maar komt live toch ook wat magertjes over. Het overgrote deel van de bezoekers vanavond maalt daar niet om en beantwoord ieder nummer met een luid applaus. Amon Amarth zit een beetje in dezelfde hoek als Sabaton en lijkt veel fans van buiten de scene te trekken die vooral uit zijn op een leuk avondje, wat er verder ook gebeurt.
Op de plek van de vikingbeelden verschijnen voor de start van Put Your Back Into the Oar twee voorstevens van vikingschepen en is de backdrop veranderd naar een afbeelding van een eenzaam vikingbootje in een woeste zee. En dus moet de zaal roeien, hetgeen in de pit direct gebeurt. Na Cry of the Back Birds volgt The Way of Vikings, waarbij de bandleden een paar stapjes terugzetten om twee Vikingen tegen elkaar te laten vechten tot de dood erop volgt. First Kill wordt vervolgens erg lekker gespeeld en bij Shield Wall blijkt de krijger die zojuist het duel verloor toch niet naar Valhalla te zijn vertrokken, want hij duikt weer vrolijk op om wat pasjes te doen. Niet synchroon met zijn collega aan de andere kant van het drumstel trouwens dus wellicht is de nederlaag toch hard aangekomen.
De twee krijgers voorzien de muzikanten van een drinkhoorn (met veruit de grootste voor Hegg die wellicht iets te compenseren heeft) en dat kan alleen maar betekenen dat het tijd is voor Raise Your Horns. Als we elkaar hebben beloofd eeuwig te proosten, doven de podiumlichten. Wanneer het lichtknopje weer gevonden is zijn de voorstevens verdwenen en hebben ze plaatsgemaakt voor een enorm zeemonster dat over het podium kronkelt. Er volgt een ronkende versie van Twilight of the Thunder God, waarbij Hegg het beest met de krijgshamer van Thor te lijf gaat, maar hij staakt de strijd als het ding terug stuitert. Wat rest is een applaus. Voor hem en zijn anoniem opererende collega’s.
Tijd voor Machine Head. Of Machine Fucking Head zoals voorman Robb Flynn zijn band graag noemt en wat ook groot op het wederom gesloten gordijn wordt geprojecteerd. Ozzy Osbourne’s Diary of a Madman kondigt de komst van de groovemetalband aan en ook dat is toepasselijk: de eigenzinnige Flynn heeft in de loop der jaren nogal wat mensen tegen zich in het harnas gejaagd en zag na voorlaatste draak van een plaat Catharsis zijn halve band vertrekken. Met het recente Of Kingdom and Crown herstelde Machine Head zich echter prima en vanavond lijkt Flynn erop gebrand de positieve vibe rondom zijn band verder terug te krijgen. We zijn namelijk exact drie seconden onderweg als hij al oproept tot een circle pit. Setopener is overigens Become the Firestorm en dat is gelijk de laatste keer dat we nieuw werk horen. Wat volgt is een set met vrijwel alleen hoogtepunten uit de banddiscografie.
Het is overigens stiekem best wel een verademing dat er weer gewoon een echte band op het podium staat na het halve theater van Amon Amarth. Gewoon vier muzikanten voor een bescheiden backdrop die er bovenop knallen. Wel ondersteunt met fraaie lichteffecten en vooruit: enkele videowalls. En vuur. Wederom veel vuur, alsof de gasprijs niet door het dak gaat. Het machtige Imperium komt langs en de vuisten gaan in de lucht voor Ten Ton Hammer. Machine Head degradeert de co-headliner tot een voorprogramma met I Am Hell (Sonata in C#) en de gasbranders maken overuren. Aesthetics of Hate wordt opgedragen aan Pantera’s Dimebag Darrel en vervolgens zó fel gespeeld dat de gitarist tevreden zou zijn geweest met het resultaat.
Als Flynn met het oog op Darkness Within alvast op zijn akoestische gitaar tokkelt en een beetje babbelt met het enigszins uitgedunde publiek, hoort hij iemand ‘Slayer’ roepen, al zou het ook zomaar ‘spelen’ kunnen zijn geweest. Hoe dan ook, de gitarist raakt er door afgeleid, roept mee en verhaalt net als bij het optreden in Utrecht over de eerste keer dat hij in Nederland was. In 1994 in de Rotterdamse Ahoy als voorprogramma van de thrashgrootheden, waar bovengetekende ook present was. ‘A long time ago,’ concludeert de voorman. Inderdaad Robb, we worden oud. Dank voor de herinnering.
Darkness Within wordt uiteindelijk opgedragen aan de onlangs overleden Nederlandse muzikant en designer Geert Kroes: hij ontwierp onder andere de backdrop waar we deze avond tegenaan kijken. Op verzoek van Flynn verlichten honderden telefoonschermen de zaal tijdens het nummer. Het muzikaal rampetampen gaat verder met een spetterende versie van Now We Die, met een fraaie solo van nieuwe gitarist Vogg. From this Day zorgt voor kippenvel, Davidian laat mijn kaak op de grond vallen. Wát een power, wát een absolute waanzin spat er van het podium af. Het speelkwartier van de Vikingen is duidelijk voorbij: hier zijn de grote jongens aan het werk. Als dank voor het ophalen van de Slayer-herinnering krijgen we overigens nog het intro van Raining Blood en kwade tongen zouden kunnen beweren dat uw verslaggever een traantje moest wegpinken. Na een korte pauze volgt de kroon op het avondje Machine Head met het meesterwerk Halo. Flynn vraagt om crowdsurfers en hij krijgt ze: de twee enorme borden die oproepen dat vooral niet te doen ten spijt. Vandaag zijn er even geen regels.
Datum en locatie
2 oktober 2022, AFAS Live, Amsterdam
Foto's:
Lonneke Prins (Lonneke Prins Photography website en Facebook)
Link: