Headlines

Het verhaal achter Rifforia is niet bepaald alledaags, voert terug tot een dikke twaalf jaar geleden en begint bij de band Tuck From Hell. Drijvende krachten achter laatstgenoemde band waren Fredrik Johansson en Petrus Granar. Toen Granar gitaar ging spelen in Civil War werd Tuck From Hell in de ijskast gestopt. Er waren destijds weliswaar een aantal nummers geschreven maar daar werd niets mee gedaan. Tot de vader van Johansson (Nils Patrik Johansson) zich aanbod als zanger en besloten werd tot een doorstart onder de naam Rifforia. Begin 2024 ligt er dan een debuutalbum van Rifforia.Lees verder ›

Nu-metal was in de beginjaren van 2000 heel even het grootste genre op het gebied van metal, maar verdween net zo snel weer als het opkwam. Dat kwam mede doordat zich in het kielzog van de bekendere namen een ongelooflijke tsunami aan wanstaltige kutbands aandiende. Maar wat je ook van het genre vindt, het is vaak wel een punt van binnenkomen naar andere muziek. Zo zal menig puber via Korn, Slipknot of Limp Bizkit in aanraking zijn gekomen met andere, hardere en vooral interessantere bands. In dat opzicht heeft het genre een functie en een zeker bestaansrecht.Lees verder ›

Iarmhairt is blijkbaar een atmosferische blackmetalband uit Ierland en bestaat uit leden van Sacred Noose en Unyielding Love. Deze Demo MMXXIII wordt door het Amerikaanse Fiadh Productions op tape uitgebracht voor de Amerikaanse markt en vermoedelijk ook daarbuiten. Ik moet zeggen dat ik in mijn jaren bij het meest populaire online metalblad van de wereld nog nooit zo gefrustreerd en gedesillusioneerd ben geweest bij het schrijven van een recensie over een blackmetalband als nu. Ik vind niks maar dan ook niks online terug over de band, de informatie via het label zuigt ook al apenballen, laat staan dat je een fatsoenlijke foto vindt van de hoes van dit EP'tje.Lees verder ›

We hebben er weer eentje te pakken hoor: een debuutalbum van een Duitse melodische black/deathmetalband. Is het dan nooit genoeg of teveel van het goede? Kennelijk niet, moeten de heren gedacht hebben, want dit debuut met de betekenisvolle titel Echoes: Vanished Lore of Fire gaat over de onderdrukking van de mensheid door religie en de kerk en is geïnspireerd door historische gebeurtenissen. Wat dat betreft kan ik alvast meegaan met de gedachtegang van deze Duitse lieden: religieuze oppressie moet altijd bestreden worden, bij voorkeur door muzikale uiting.Lees verder ›

Ludalloy is een Finse shoegaze-band die het hier te bespreken Lumenari heeft gecreëerd. Het blijft onduidelijk wie er exact achter de muziek zit(ten) en of het hier om een debuutalbum gaat. Voor dit genre hoeven we natuurlijk niet op metal-archives te gaan zoeken. Op de gitaren na heeft dit dan ook maar weinig met Zware Metalen te maken. Deze plaat en de bijbehorende recensie is dan ook in het bijzonder geschreven voor de liefhebbers van de wat rustigere, dromerige muziek. Ik weet dat jullie er wel degelijk zijn en hier ook meelezen.Lees verder ›

Op Als de Hemel Zich Vult Met Apocalyptisch Kopergeschal word je als luisteraar ondergedompeld in een ijsbad van onheilspellende soundscapes en eschatologische blackened doom. In het einde der tijden verbleekt alle vrolijkheid, en Dodenbezweerder speelt de soundtrack.Lees verder ›

Ken je het Belgische Chimaera nog? Nee, zeker opzoeken. Ja? Heel goed! Dit Verslinder is namelijk de band van Michel Brouwers die ooit in vervlogen tijden nog in Chimaera speelde. Nu komt hij met brutaal eigen werk met als titel Mayhem In The Shadowlands. Deze EP komt uit in een fraaie vinyl bijvoorbeeld via het gerenommeerde Genet Records. Toch knap. De heer Brouwers moet gedacht hebben dat er altijd nog wat meer smeerpijperij bij kon en belde prompt Kristian Brynjulfsen op. Deze Noor uit de regio Bergen blijkt een karakteristiek rauw stemgeluid te hebben dat erg goed past bij 's mans muzikale creaties die zich ergens een weg zoeken tussen black- en death metal. Het tekstuele kader wordt geschapen door mystieke, duistere verhalen die gevoelige thema's aanraken als klimaatverandering, geestelijke gezondheid, oorlog en conflict. Reeds eerder kregen we wat videowerk te verwerken van deze band ter promotie van deze eerste EP.Lees verder ›

Als er in het Belgische blackmetalwereldje iets interessants en noemenswaardig gebeurt, dan is de kans behoorlijk groot dat de duivelse duizendpoot Déhà er ergens de hand in heeft gehad. Is het niet bij één van zijn talloze eigen projecten, dan bespeelt hij wel met verve de gitaar, bas, drums of keyboards (of neemt hij de microfoon ter hand) in een bevriende band, op plaat of gewoon als live muzikant. Of staat hij achter de knoppen bij het opnemen en mixen van een nieuw album. Of treedt hij op als producer. Of verzorgt hij het artwork voor de cover van nieuw werk. Zijn invloed op het Belgische blackmetallandschap is gigantisch en absoluut niet te onderschatten.Lees verder ›

In 2018 schreef collega Remco over het Alkmaarse gezelschap Morvigor. Zijn betoog, zijn relaas, omvatte zijn uitgesproken mening over de plaat die toen voor hem lag, met name Tyrant. Intussen heeft dit kwartet een nieuwe EP uit, De Spiegel. Dit hebbeding komt in coproductie uit. Dat wil zeggen Onism Productions en Vita Detestabilis Records slaan de handen in elkaar om dit experimenteel blackmetalwerkstuk onder de mensen te brengen. Bijzonder om lezen dat de vier heren verschillende invloeden combineren om zo hun eigen erg expressieve brute geluid te creëren. Ze slagen hier wonderwel in.Lees verder ›

Het Tsjechische Innersphere kennen we bij Zware Metalen nog niet. Het is een band die zo zijn eigen interpretatie op het melodeathgenre heeft. Met zuivere zangpassages, dramatische overgangen en zelfs wat thrash. Ook komt er soms naast de agressie een stuk progressiviteit aan te pas. In the Shadow of The Sun is het derde volwaardige album van deze lieden uit de Pilsen-regio.Lees verder ›

Old school grindcore van eigen bodem? Mijn aandacht is opgeëist! Headless Dawn bevat (ex)leden van Burial Remains, Grim Fate, Massive Assault en Sledgehammer Nosejob. Omdat het drietal nog wat tijd over had en een grote behoefte had om wat extremere herrie te maken dan al te horen was bij die andere formaties, werd deze band opgericht begin 2022. Verwacht opgefokte herrie in de trant van namen zoals S.O.D, Repulsion, Terrorizer en Napalm Death. De EP Freakshow Ballet bevat vijf nieuwe nummers, twee covers en wordt door Into It Records uitgebracht.Lees verder ›

Alle smeerlappen verzamel u en dit op bevel van uw koning! Argh, hoe zou dat toch klinken op de dag van vandaag? Je zou zo maar worden opgepakt door de politiemensen en in de cel belanden wanneer je dit op een zonnige zondag op de lokale markt keihard loopt te roepen. Misschien word je wel aanzien als één of andere bastaard en word je verbannen. Het moeten nog eens tijden geweest zijn die Middeleeuwen, heerlijk toch. Eenieder die mijn schrijfsels wel eens leest, weet dat ik binnen de black metal wel wat voorkeuren heb qua stromingen of scholen. De Franse blackmetalschool is er daar één van. Noem ze maar op de bands die majestueuze veelal melodische black metal produceren. Ik noem er maar een paar: Glorior Belli, Merrimack, Seth, Aorlhac, Hyrgal, Griffon, Glaciation, Anorexia Nervosa, Abduction, Houle, ... ik kan zo nog wel even doorgaan.Lees verder ›

Ik ben een van die recensenten die een album makkelijk vijf keer zal beluisteren vooraleer er een schriftelijk oordeel over te vellen. En dat is geen slecht idee, leert mij dit nieuwe album van The Rods. Waarom? Heel eenvoudig: omdat mijn verwachtingspatroon niet klopte. Ik associeer The Rods nog altijd met het powerrocktrio dat in de jaren '80 net niet het grote publiek bereikte maar wel gesmaakte albums lanceerde. Geen idee waar ik het over heb? Lees dan eerst even onze reissues special over de eerste vijf The Rods platen die in 2021 heruitgebracht zijn.Lees verder ›

Met deze muziek is niets mis. Occulte rock met doomgolven op zijn Black Sabbaths, maar net zo goed met Candlemass-raaklijnen hier en daar. Zelfs melodieuzere hardrockvibes zoals gekend van The Devil's Blood zijn hoorbaar op tracks als Riding Reaper, maar zonder dat het aan dat niveau van plakkerigheid en duivelsaanbidding tegemoetkomt. Instrumentaal is het allemaal wel knap verfijnd, met gitaarlijnen die me een beetje stofferig, zoals Saxon, aanvoelen en waarmee zangeres Johanna knappe songs boetseert. Knap, maar nergens baanbrekend.Lees verder ›