Headlines

Wie kent er Niels Riethorst nog, alias Beenkerver? Natuurlijk, elke rechtschapen Nederlander! De heer Riethorst kennen we van Plaagdrager, Stormbreker maar ook van eerder werk in onder andere Heidevolk. In Beenkerver, want zo heet gewoon deze éénmansband, doet hij volledig zijn eigen zin en ding. Waar hij eerder kwam met Ontaard (het debuutalbum in 2022) en een EP (Twee Wolven, 2023). is er dan nu De Rode Weduwe.Lees verder ›

Of Grace And Gravity is de opvolger voor Omegaphilia uit 2017 en dan zitten we inderdaad bij de Franse grootmeesters van de black metal, Merrimack. Een band die al meedraait in de ondergrond sinds mensenheugenis en dat blijkt dan gewoon 1994 te zijn. Ikzelf ben een poos blijven steken in 2006 bij Of Entropy And Life Denial om dan weer in 2017 aan te sluiten. Ik miste zo prompt eventjes twee platen. Ach ja, niks aan te doen. Het was collega Yves die in 2012 wel nog The Acausal Mass opnam ter bespreking dus helemaal vergeten bleken deze Fransen dan toch niet. Collega Bart was dan weer maar matig enthousiast over Omegaphilia en leek ervan overtuigd te zijn dat redelijk wat goede ideeën op deze plaat in Satanische rook bleken op te gaan. Nounou collega, dat is nu ook weer te zwaar geformuleerd in mijn ogen.Lees verder ›

Wat mag je verwachten van een plaat als de koppensnellers van Skeletal Remains het zelf omschrijven als 'a pummeling slab of pure death metal, a tyrannical blast-laden barrage of no-frills riffs and compositions'? Juist: trek de broekriem gerust wat strakker aan en leg vast bloedknopen in de veters van je schoenen. Op dit nieuwe Fragments Of The Ageless pakt het viertal door waar het gebleven was. Niet in exact dezelfde bezetting weliswaar, want op de basgitaar vinden we een nieuweling. Basgitarist Noah Young verliet de band waarna Briah Rush zijn plaats opvulde (2022). Pierce Williams zat als drummer vanaf het vorige album The Entombment Of Chaos al in de band maar drumde destijds nog niet de plaat in.Lees verder ›

De lenteopruiming is begonnen in huize Faasen: releases uit 2023 die zijn blijven liggen worden opgepakt om alsnog van een review te worden voorzien. Zo ook de EP Toxic Wrath van het Nederlandse Angel Disorder. De geschiedenis van dit thrashende deathmetalgezelschap dat de nodige punkinvloeden én een snufje doom aan de muziek toevoegt, gaat terug tot 2010 en hebben we eerder al uit de doeken gedaan. Nu is het tijd om vooruit te kijken.Lees verder ›

Nee, dit is niet het meest recente album van de Zweeds/internationale superdeathmetalband Just Before Dawn. Sterker nog, dit overblijvertje uit 2023 is niet eens een full-length, maar een verzameling nummers afkomstig van een single en twee EP’s, aangevuld met drie bonustracks en nu voor het eerst samengebracht op cd door het fijne Raw Skull Recordz. Alleen al dat het op een zilveren schijfje staat rechtvaardigt een aankoop, maar om heel eerlijk te zijn zal het een zorg zijn wat bandbrein Anders Biazzi uitbrengt. Al zet ‘ie zijn nachtelijk gesnurk op plaat: wat de man maakt is het muzikale equivalent van de hap die je naar binnenschuift bij je zesde glas bier: zo vet dat het van je vingers druipt, maar o zo lekker.Lees verder ›

De heer Kråbøl schrijft zijn zieleroerselen neer onder de vorm van beklijvende, bezwerende en angstinboezemende, typisch Noorse black metal. Hij doet dat binnen een band als Enevelde, samen met M Hellem, maar ook en vooral alleen in dit Misotheist. Menig maal kregen we van deze brave man al excellent werk te horen. Denk dan aan de debuutplaat, Misotheist (2018), maar vooral ook aan For The Glory Of Your Redeemer (2021). De heer Kråbøl bezit de kennis en kunde om met een paar aanslagen op de snaren van een gitaar, een paar meppen op een snaredrum, een paar halen aan de snaren op een basgitaar maar vooral ook een paar stevige, veelal diepe keelreutels de boel in vuur en vlam te zetten.Lees verder ›

In 2019 passeerde Suldusk al de burelen van Zware Metalen. Het was het debuutalbum Lunar Falls dat een fijne indruk op collega redacteur Dypfrys wist te maken. De Australische band heeft met Emily Highfield als aanjager wel de grootste troef in handen. De muziek op de opvolger Anthesis laat zich evenals het debuut typeren als neo-folk met black metal. Er komen daarnaast ook flarden doom en blackgaze voorbij. Na het intro en het daaropvolgende, stevige Verdalet, met sterke zuivere vocalen en blackmetalkrijsen op een fundament van blastbeats, zoekt de band direct met wat folk de rust op tijdens Crowns Of Esper. En ondanks dat ik dit wel een beetje kon verwachten en het nummer zelf vooral mooi klinkt, ben ik van mening dat het de vaart wat uit het album haalt.Lees verder ›

B. Dean heeft ervaring opgedaan in bands als Gutvoid, Fumes en Pukewraith. Laatstgenoemde band is net zoals het hier te bespreken Fathomless Ritual een éénmansband van de bezieler in kwestie. Kennelijk heeft deze man zoveel inspiratie dat hij gewoon doodleuk nog een project onder een andere naam kan aansturen. Overeenkomstig met Pukewraith is het feit dat het thematisch hier ook om gore, horror en grime draait. Een slachtpartij in deathmetalstijl dus. Het debuut klokt een mooie achtendertig minuten, dus laten we hopen dat het wat luisterbaars te bieden heeft.Lees verder ›

Negative Prayer is een Amerikaans duo bestaande uit de heren Koryn en House. Het debuut met de titel Self // Wound volgt de in 2023 verschenen EP Negative Prayer op en komt zo bij ons terecht in de redactielijst van Zware Metalen. De zogenoemde Zware Lijst. Ik pik het album eruit voor deze recensie, mede vanwege mijn interesse in stevige death metal. Volgens de beschrijving mogen we zoiets als walgelijke en bikkelharde metal verwachten. Nou het zal mij benieuwen.Lees verder ›

Vijftig (ja, het staat er echt: vijftig!) jaar nadat Judas Priest hun debuut Rocka Rolla uitbracht, komt het uit Birmingham afkomstige kwintet met album negentien op de proppen: Invincible Shield. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: wat een juweeltje. Waar je wellicht zou denken dat de band in zijn nadagen zit en eigenlijk niets meer heeft en hoeft te bewijzen en dus op zijn lauweren kan rusten, zit dat laatste niet in het karakter van de band. “It is always important to go forward rather than fall back into what you know.” zei gitarist Richie Faulkner voorafgaand aan de release. En het blijken geen holle woorden. Invincible Shield is heel herkenbaar en overduidelijk Priest, maar op momenten toch net weer even anders ingekleurd.Lees verder ›

Het Zweedse Amaranthe is een typische 'love it or hate it'-band. Nog steeds ongeschikt verklaard voor Metal Archives, maar bij Zware Metalen happen we er graag in. Ik moet zeggen dat het steeds een guilty pleasure betrof voor mij, met knapperige meezingnummers als Invincible, Razorblade, Drop Dead Cynical of Dynamite. Ik werk bewust met songtitels en niet met albums, aangezien de popstijl van deze symfonische metal(core)band echt wel inzet op een hoog hitgehalte. Voorzien van verfijnde clips met futuristische kantjes en steeds met een plakkerige vibe. Met The Catalyst zijn we toe aan langspeler nummer zeven.Lees verder ›

Te ingewikkeld en te veel waardering om er voor de releasedatum een review over te kunnen of willen maken. Koppig als een weerbarstig kanon wachtend om deze kogel af te vuren. Het buskruit wordt echter te heet, altijd, en dus is hij eindelijk hier. In mijn persoonlijke catacomben van de metalgeschiedenis staat één naam fier bovenaan: Ihsahn. Deze Noorse grootmeester heeft zijn stempel gedrukt op het genre met zijn legendarische werk bij Emperor en zette na een soort van bijberoep de stap naar een zelfstandige carrière. Dat bijberoep was Peccatum, en bestond uit zijn drang naar creatieve vrijheid, die hem ertoe bracht om zijn vleugels uit te slaan en een solo avontuur aan te gaan. Samen met zijn medeplichtige en echtgenote, Heidi Tveitan, verkende hij een veelzijdiger geluid dat verder reikte dan de grenzen van black metal. Vervolgens zette hij in 2006 de stap naar een zelfstandige carrière, die alleen maar eigenzinniger werd met elk nieuw album. Zijn nieuwste creatie, simpelweg getiteld Ihsahn, is een nieuw (hoogte?)punt in zijn uitgebreide oeuvre. Persoonlijk kon enkel het soloalbum Àmr uit 2018 mij bekoren, in tegenstelling tot populaire meningen op het internet.Lees verder ›

Er zit een Pools/Oekraïens duo achter blackmetalact Morbonoct. De muziek die de heren maken zou fans van Darkspace en Limbonic Art moeten aanspreken. Kijk, dan heb je mijn interesse al gewekt, vooral door de laatstgenoemde referentie. In 2002 maakte ik namelijk kennis met The Ultimate Death Worship van de Noorse symfonische blackmetalband waarna ik ook vliegensvlug alle voorgaande platen opzocht. Ik was dermate onder de indruk van deze kosmische vorm van black metal met bijzonder snelle drums dat ik er voor langere tijd op kon teren. De laatste plaat van de heren dateert alweer uit 2017 en werd niet overal even positief ontvangen. Hoe mooi is het dan dat we met - het voor mij nog onbekende - Morbonoct wellicht muziek mogen ervaren met dezelfde stilistische kenmerken? The Highest Purpose is overigens al het vierde album in een viertal jaar tijd. We maken nu op Zware Metalen pas kennis met dit duo en het zal mij benieuwen of we wat hebben gemist.Lees verder ›

De stoner/doom van het Zweedse Saturnalia Temple is geen onbekende bij Zware Metalen. In 2011 verscheen het debuut Aion of Drakon dat door collega Bart met enthousiaste kritieken werd geprezen. Nadien volgde nog een betoog over de EP Impossibilum (2013) door Wouter, die het in 2015 verschenen To the Other ook onder handen nam. Hij schreef toen over de stijlverandering die de Zweedse band onderging, waarbij er met name iets meer black georiënteerde vocalen te horen waren. Het album Gravity uit 2020 raakte niet opgepikt en dat brengt ons vier jaar later bij Paradigm Call, het meest recente wapenfeit van de Zweden.Lees verder ›

Imperceptum uit het Duitse Bremen heeft sinds 2014 maar liefst twee EP's en zes volwaardige albums uitgebracht. Je moet het maar doen. Dit Chaos Pilgrimage is de meest recente in het rijtje en wordt uitgebracht door The Way Of The Hermit (Darkwoods), een Spaans label. Void is de wat mysterieuze figuur achter deze band. We kennen hem ook van Mortal, Vorteus, Cult Of Extinction en nog vele andere bands. De muziek van dit heerschap, althans van Imperceptum, zou in het straatje moeten liggen van Evoken, Shape of Despair, Darkspace, Funeral, Thergothon, Morgion en zelfs Esoteric. Ik voeg er nog The Ruins Of Beverast aan toe. Wees er wel snel bij want blijkbaar zijn er van deze speciale digipackeditie maar 66 handgenummerde exemplaren beschikbaar.Lees verder ›