Headlines

Dubbel zo grauw, dubbel zo grim, dubbel zo duister. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een sinistere, melancholische doch meeslepende nieuwe plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het (zwart omrande) gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we Et Hav Av Avstand van het uit Noorwegen afkomstige Taake. Cor (favoriete genre: zwaar, zwart, duister en boos) en Joris (favoriete genre: black metal in al zijn facetten) zijn deze keer de gelukkigenLees verder ›

Razende gestoorde black metal, krijgt u daar ook geen genoeg van? Dan hebben de heren van Imperial Crystalline Entombment wellicht goed nieuws voor u. Het Amerikaanse gezelschap met bandleden afkomstig van onder andere Aurora Borealis en Hate Eternal heeft met Ancient Glacial Resurgence zijn tweede brutale blackmetalwerk op zak. Brutaal kunt u daarbij overigens vrij letterlijk nemen, want het drumwerk van Hate Eternals drummer Mammoth is hier geen millimeter minder strak en snel. Akkoord, af en toe weet hij wel wat te temporiseren, maar het is haast onwaarschijnlijk hoe strak de bizar snelle blasts klinken.Lees verder ›

Silent Skies is nog nooit de eer te beurt gevallen om beschreven te worden op het heilige zwarte digitale weblandschap dat de naam Zware Metalen draagt. Geen gekke gewaarwording, als je bedenkt dat de muziek grotendeels bestaat uit serene heldere vocalen en pianocomposities. Dit heeft op geen enkele wijze te maken met metal, rock of überhaupt met een gitaar. Toch is het een gemis dat dit nog nooit besproken is. Silent Skies bevat namelijk veel van de emotie die we ook in de geliefde hardere genres vaker terug zien komen. Treurnis, verdriet en melancholie. Ditmaal echter in een ander muzikaal format gegoten. Daarnaast is hokjesdenken alleen voor muzikale snobs.Lees verder ›

Het Finse The Watcher brengt Kaosaura, de eerste plaat, nogmaals uit. Het blinkende hebbeding zag al het levenslicht ergens in 2019. Nu, ruim vier jaar later, beslissen ze samen met de platenboer van dienst, Spread Evil Productions, dat de tijd gekomen is om nogmaals een versie uit te brengen. Je kan het gerust gek noemen. Op dit moment vind ik ook niet terug of de band nog actief is of niet. Het kan ook zijn dat ik gewoon niet goed genoeg gezocht heb natuurlijk. Wat ik wel kan terugvinden is dat de bandleden nog altijd actief zijn of zijn geweest in bands als Sacrificium Carmen, Riivaus, Rodent Epoch en Licht des Urteils.Lees verder ›

Hân is een Zwitserse band bestaande uit leden van onder andere Guignol Noir, Tardigrada en Chotzä, met andere woorden een band die bestaat uit krijgers uit de frontlinies. De band bestaat sinds 2009. Nochtans zijn het geen veelschrijvers en dit Conquering Magnificent Halls dat uitkomt via Northern Silence Productions - en de opvolger is van Breathing The Void uit 2020 - is nog maar album nummer drie na een demo uit 2012. Die Breathing The Void nam ik in 2020 zelf even in de hand en ik schreef toen: "Een plaat in de oeroude, typische Finse traditie doch afkomstig van een band die geboren en getogen is op Zwitsers grondgebied. Erg sterk!" en dit resulteerde in een erg hoge score.Lees verder ›

Dubbel zo vet, dubbel zoveel corpse paint, dubbel zo doods. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een moddervette nieuwe plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we Memento Mori van Marduk. Yves (favoriete genre: black) en Joost (favoriete genre: black, funeral doom) zijn deze keer de gelukkigen.Lees verder ›

Ik verwisselde eerst de letters van de band, toen ik deze voor het eerst las. Ik las Medite. En dat is Italiaans voor mediteren. Dat is niet iets wat je direct zou doen op de muziek die dit Italiaanse viertal brengt. Maar goed de band heet Metide. Metide beweert in zijn biografie een compleet pallet aan elementen in hun post metal te gooien. Van een wall of sound met agressieve gitaaraanvallen tot aan atmosferische en cinematografische invloeden en dat klopt ook wel. Erebos is het tweede volledige album en de vier hebben er de tijd voor genomen. In totaal herbergt dit album zes nummers, die bij elkaar vijftig minuten duren. Het duurde dus even, maar dat resulteert er wel in dat deze plaat niet verveelt want er gebeurt namelijk een hoop.Lees verder ›

oals het hoort krijgen we na twee jaar afwezigheid (we rekenen voor het gemak Atlantis even niet mee) weer een nieuwe plaat van Soen voorgeschoteld. Iedereen die de band ook maar enigszins volgt weet dan al meteen hoe laat het is. Lekker progressieve gitaarmuziek op de scheidslijn van rock en metal, waarbij de stevige passages en dromerige prog-rock elkaar perfect in evenwicht houden. Toch is er deze keer ook een zekere koerswijziging te noteren. Hierover spraken we zanger Ekelöf al in het kader van de Imperial-tour. Destijds gaf hij aan dat het nieuwe album, waarvan we nu weten dat die de naam Memorial draagt, een logische ontwikkeling zou volgen in de muziek van de band. In andere woorden: de band wil de metal niet uit het oog verliezen en te verwachten is dan ook dat de muziek meer van de stevige kant laat doorschemeren.Lees verder ›

Het Duitse Baxaxaxa werd opgericht in 1992 en die periode waren, zoals als bekend verondersteld mag worden, de hoogtijdagen van de black metal. In dat jaar werd een demo opgenomen (Hellfire) en vervolgens duurde het tot 20o2 alvorens er nieuw werk verscheen (een split met Ungod). Daarna werd de band opgedoekt om pas rond 2017 een doorstart te maken middels een demo, een EP en pas in 2021 (bijna dertig jaar na oprichting) het eerste album (Catacomb Cult).Lees verder ›

Belial's Throne komt uit Ierland maar als je goed kijkt en meeleest, staat er in het foldertje van de promoboer dat deze debuutplaat Forgotten Land Of The Lost Souls - de opvolger van de EP Pavor Nocturnus - begeleidt, dat er toch wel wat internationale allure aan deze band kan toegewezen worden. Ik lees wat Poolse invloeden bijvoorbeeld. Niet moeilijk als bandbrein King Of Shadows in het echte leven gewoon Bartosz Dziukiewicz genoemd mag worden. De metal van deze band is daarentegen gewoon een stevig potje Scandinavisch geïnspireerde black metal. Denk aan bands als Necrophobic, Sacramentum, Naglfar of Midvinter, Prophanity en Cardinal Sin. Dan heb je mijn aandacht direct gevangen natuurlijk.Lees verder ›

In 2015 werd dit Zweedse Dark Reflection opgericht, maar nu pas, ruim acht jaar na de geboorte van de band, komt de eerste plaat pas uit: Everlasting Night en dit via Grind To Death Records. Buiten de quote: "melodische death metal in de stijl van de oude platen van In Flames" werd er door de promo- en platenboer in kwestie niet meer informatie doorgeven. Nu, als richtingaanwijzer kan dat al wel tellen natuurlijk. Nochtans weten we allemaal dat deze richtingaanwijzer maar al te vaak en al te graag, vaak foutief, wordt gebruikt. Of we dan ook in In Flames-land gaan aankomen valt sterk te betwijfelen. Ik ga in ieder geval een poging wagen om jullie de juiste richting op te helpen. Hopelijk wordt dit een niet al te moeilijke klus. De plaat wordt aan de man en de vrouw gebracht net na de zomer dus je kan nog even wat bijklussen om wat centjes binnen te rijven alvorens je de beslissing neemt dit album aan je collectie toe te voegen en liefst fysiek natuurlijk want anders houdt de band er geen rotte euro aan over.Lees verder ›

We hebben allemaal die nummers, verborgen in een afzonderlijke afspeellijst, die we alleen beluisteren met onze oordopjes in. Van die bands die zich officieel onder het metalgenre scharen, maar eigenlijk stiekem ook onder het kopje generieke meuk vallen, waardoor we aarzelen om er voor uit te komen dat we ook van deze muziek kunnen genieten. Mijn speakers worden af en toe blootgesteld aan een flinke dosis metalcore en vanaf 25 augustus is er Where Do We Go From Here van Asking Alexandria om uit mijn luidsprekers te knallen. Met riffs die steviger zijn dan je ochtendkoffie voor een lange werkdag, en teksten die variëren van enigszins diepgaand tot lekker overdreven, is het tijd om deze nieuwe van een guilty pleasure eens onder de loep te nemen.Lees verder ›