Headlines

Toen ik het korte persbericht las over deze vierkoppige sludgemachine uit South Carolina, dacht ik heel even dat Southern Lord eindelijk weer eens met iets nieuws kwam. Het is echter het Italiaanse Heavy Psych Sounds Records dat deze band wist te strikken. Voor Witchpit een droom die uitkwam. The Weight of Death is het debuutalbum van deze sludge band uit de Amerikaanse staat en werd direct door niemand minder dan Mastodon’s Brann Dailor via YouTube de hemel in geprezen. Hoe veel mooier wil je het hebben?Lees verder ›

In 2014 werd dit Zwitserse Malphas opgericht door Xezbeth, Astaroth en Raven Dust. In 2017 kwam dan het volledige album Incantation uit. Nu, ruim vijf jaar later, hebben de Zwitsers getekend bij Folter Records uit Duitsland en ziet Divinity's Fall, de opvolger, eindelijk het levenslicht. De black metal die de heren brengen zou een mix moeten zijn van Dissection en Watain. Middels onderstaande clip kregen we al wat materiaal te horen eind vorig jaar. Het nummer Exile kondigde immers dit nieuwe album al aan.Lees verder ›

Derde album alweer van deze Noren van Djevelkult. Ditmaal brengt het Nederlandse Soulseller Records Drep Alle Guder uit. Dkjevelkult staat voor ultrasmerige en dito brutale black metal met die typische Noorse verbetenheid. Når Avgrunnen Åpnes uit 2018 verzamelde al acht ranzige werken die voorzien werden van een vuile productie. Nu is de productie nog vuil en smerig te noemen, doch deze klinkt toch net wat professioneler en bij momenten wel wat te klinisch. Brye Studio Dyslexia Production (voor de instrumenten) en de CBR Studio (voor de zangpartijen) werden gebruikt voor het opnameproces terwijl de mix en mastering in handen werd gegeven van Mattis Simen Løvbrøtte Elvestuen. En moeten we die brave man dan kennen, hoor ik jullie luidop denken? Natuurlijk! Deze man is gitarist in Endezzma en bespeelt de bas in Svartjjern.Lees verder ›

Miseration is één van de samenwerkingen tussen Christian Älvestam en Jani Stefanovic. Beide heren kom je ook tegen in Solution .45 en maakten ook deel uit van The Few Against Many. Daarnaast kennen we hen ook van allerlei andere (voormalige) bands, zoals DivineFire, Renascent, Scar Symmetry, Svavelvinter en Unmoored. Waar beide mannen in het verleden in Miseration nog bijgestaan werden door onder andere mensen als drummer Rolf Pilve en gitarist Marcus Bertilsson, gaan ze nu als duo door het leven.Lees verder ›

Jezelf als band in de kijker spelen valt niet mee in de Lage Landen. Jezelf in een zeer korte tijd van naamsbekendheid voorzien als band in de Lage Landen is een utopisch streven: de kans dat je de Maas leeg zult scheppen met een emmer is groter. We hebben in Nederland inderdaad de Popronde en ongetwijfeld bestaat iets dergelijks ook bij onze zuiderburen, maar daar is zo goed als alles mee gezegd. Al win je de prijs vervolgens, het zal geen fans opleveren die hysterisch om een handtekening vragen na een optreden.Lees verder ›

Matt Heafy kennen we allemaal wel. De zanger en gitarist van Trivium heeft zijn sporen ruimschoots verdiend. Wat misschien minder bekend is, is dat de volledige naam van de beste man Matthew Kiichi Heafy luidt. Wat, heet hij Matthew!? Die zag ik ook niet aankomen. Maar wellicht is zijn middelste naam toch iets noemenswaardiger. Overigens niet te verwarren met gefermenteerde kool uit de Koreaanse keuken, maar dat terzijde. Matthew is namelijk half Japans en is ook nog eens geboren in het Aziatische land.Lees verder ›

RazorRape is niet de meest innoverende band, niet de sterkste band uit het goregrindgenre, maar wel een band die we bij Zware Metalen graag eens bovenhalen. De laatste tijd ontbreekt het trouwens te vaak aan dit soort bands. We lijken te netjes geworden om dergelijke vunzige brutaliteit de vrije loop te laten. Hoe dan ook, RazorRape loopt al rond sinds 2004 en ook collega Kris deed zijn kwak uit het zakje toen hij in 2015 Orgy In Guts van een review voorzag. Bandleider Martin Schönherr (ex-Deranged) brengt zijn vijfde langspeler uit met dit Fucked Beyond Recognition met behulp van Claes Holm en doet dit opnieuw degelijk.Lees verder ›

Het Duitse eenmansproject Firmament bestaat al een dikke zes jaar, maar komt nu pas met het tweede album. Daar is een goede reden voor, want het enige bandlid J.K. kiest voor kwaliteit in plaats van kwantiteit. Midnight Valkyries, het debuut uit 2019, klokte al een dik uur, opvolger The Ætheric Pathway haalt bijna 75 minuten. En vanaf het begin hoor je dat er veel moeite in is gestopt om alles perfect te laten klinken. J.K. zal ongetwijfeld een eigen studio hebben, want werkelijk alles is door de beste man zelf gedaan. Het mixen, masteren, artwork en uiteraard de muziek en vocalen. Maar wat krijgen we dan te horen, is de vraag?Lees verder ›

In 2020 bracht Kostas B. al de EP Eternity uit. Nu hebben we hier voor ons liggen de re-release op tape. War Productions brengt deze gelimiteerde tape-oplage uit in maar liefst 50 stuks. Het gaat hier om black metal uit Griekenland. En dan moet er toch wel een belletje gaan rinkelen. Griekse black metal heeft toch zo zijn eigen karakteristieken. Ik verwijs dan niet alleen naar de grote Goden, ook de kleine Griekse Goden leveren puik werk af. Apocalyptic Leaders heet het project dat gedragen wordt door de heer Kostas B. Deze brave man heeft speciaal voor deze re-release op de nummers vocalen geplaatst, daarnaast besloot hij ook de tracklist van de EP aan te vullen met drie extra nummers. Deze zijn weliswaar enkel te beluistern op de fysieke release. Er is dus ook een downloadbare variant beschikbaar.Lees verder ›

Het is dat de bandnamen Troll, Trollech en Trollfest al waren ingenomen, want anders was dit Belgische vijftal er wel mee weggelopen. Het is uiteindelijk Aktarum geworden. Deze naam verwijst naar Actarus, een held uit de animatieserie Goldorak. Uniek, dat wel, maar het verwijst in de verste verten niet naar trollen. En daarmee is de naam van de band ook het enige aan Aktarum dat níet naar trollen is vernoemd.Lees verder ›

Al meer dan 25 jaar timmert het Zweedse Wolf met wisselend succes aan de weg. Van de originele bezetting blijft alleen zanger/gitarist Niklas Stålvind over. Het is dus niet fout om te zeggen: Wolf = Niklas Stålvind.Lees verder ›

Mijn schitterende talent om ondergrondse bands te ontdekken in de fase waar niemand er ooit iets van hoorde, bereikte een nieuw tussentijds hoogtepunt in 2020 toen ik Eilatik van het Baskische Pestilength van een recensie voorzag. Doomdeathblack, vunzig en smerig, blubberend en dreunend, immens dik en gezellig griezelig. Schrikwekkend sterk en met een eigen geluid. Meteen de jaarlijst in dus, zoals dat hoort. De EP Apore Flesh die erop volgde, was minstens even indrukwekkend. En nu is er deze langspeler, Basom Gryphos. Jaarlijst, opnieuw, ik geef het al mee.Lees verder ›