Headlines

Plaguestorm uit Argentinië heeft al twee volwaardige albums op zijn conto. Nu komt deze éénmansband met een EP getiteld Empty Eyes waarop amper drie nummers op verzameld staan, goed voor zo een kwartiertje muziek. Noble Demon Records is de platenboer van dienst en niet om te grappen doch voor mij op heden een nobele onbekende wat eigenlijk niet zou mogen. Dit platenlabel werd immers opgericht door mensen die het klappen van de zweep kennen en werken/gewerkt hebben bij Nuclear Blast en Napalm Records. Op de roster staan er toch een paar interessante bands.Lees verder ›

De Spaanse heren van Angelus Apatrida krijgen, voornamelijk door enkele uitstekende live optredens, steeds meer naamsbekendheid. Aftermath is toch alweer het achtste album van de band en is de opvolger van het album dat in Spanje de nummer één positie wist te bereiken: Angelus Apatrida ("/ˈan-je-lus - a-ˈpa-tri-da/").Lees verder ›

Rebellion bracht in zijn twintigjarig bestaan niet eerder een live-album uit. Waarom het ding dan X en niet XX heet is me dan weer een raadsel. Of het moet slaan op de tiende officiële uitgave die de band doet. Hoe dan ook, de plaat werd opgenomen in mei van…Lees verder ›

Wat gebeurt er met de oude leren zetel als oma komt te overlijden? Wat gebeurt er met die zetel als die dan nog eens ergens in een oude hut in het noord-oosten van Finland blijkt te staan? De twee heren - voor mij en menig anderen vermoedelijk onbekend - van Noitila, besloten erg minimalistisch hun plaat getiteld Langennut net daar op te nemen. Van de oude zetel van oma maakten ze de basdrum, de akoestische gitaarpartijen namen ze gewoon buiten in het bos op en verder geen gedoe. Dat wil zeggen: gewoon drie basic microfoons en hop, opnemen maar. Zonder metronoom, gewoon op het gevoel.Lees verder ›

Opererend vanuit Zweden komt dit Jord - wat gewoon Aarde betekent - met zijn derde album, Tundra. De vorige twee platen Sol (2021) en Måne (2022) kwamen nog uit via Northern Silence Productions terwijl de nieuwe plaat komt via het Nederlandse Hammerheart Records. Waar de band nog niet zo lang geleden gewoon een éénmansband bleek te zijn, is dat nu niet meer het geval. Jörgen, bandleider, heeft twee trawanten gevonden. Wie deze dan ook moge wezen is me toch onduidelijk en ook in de meegeleverde informatiesheet vind ik maar weinig informatie terug.Lees verder ›

Het Poolse Mānbryne laat met zijn tweede langspeler black metal horen die thematisch gezien over de dood en het geloof gaat. Om nog preciezer te zijn, de titel van dit album laat zich vrij vertalen als "over de twijfel en de last van het geloof". Interregnum: O próbie wiary i jarzmie zwątpienia is een wat lijfelijke titel en zal dus thematisch ook wat verder doorvoeren dan ik hier kan beschrijven. Bovendien is mijn Poolse taalkennis niet van een dergelijk niveau dat ik zomaar alles hier in woorden tot uitdrukking kan brengen. Volstrekt irrelevant ook, want vocalist S. spuwt zijn teksten met een rotvaart over de nummers heen. Wanneer u de taal dan niet machtig bent, kunt u daar dan het best maar van genieten. Geen sinecure voor eenieder, wel voor de gemiddelde blackmetalfan.Lees verder ›

Mijn eerste kennismaking met het Poolse Dopelord moet een jaar of tien geleden geweest zijn. Ik hoorde Addicted to Black Magick en was meteen verkocht. Sindsdien staat deze band hoog op mijn lijst met favorieten. De band is in 2010 opgericht in Lublin, Polen, waar de vier bandleden samen op de universiteit zaten. Ze deelden een gezamenlijke interesse voor klassieke cultfilms, 70-erjaren rock, het occulte en een bepaalde magische plant.Lees verder ›

Het tweede album voor Patriarchs In Black is het hier te recenseren werk. Het debuut werd reeds door collega Michiel Hoogkamer uitvoerig beschreven. Reach for the Scars is slechts één jaar oud en nu dient de opvolger zich al aan. Het is duidelijk dat de twee heren (Johnny Kelly en Dan Lorenzo) voldoende inspiratie hebben om een dertiental nummers op My Veneration ten gehore te brengen. En evenals op de voorganger heeft het tweetal ook de hulp in geroepen van een keur aan bassisten en vocalisten.Lees verder ›

Collega Joris schreef in 2019 een recensie over The Far Star, het tweede album van de Portugezen achter Apotheus. Hij was met een waardering van 75 punten gematigd positief, als ik dat zo mag noemen. De mengeling van stijlen en de niet altijd goed te plaatsen grunts waren de genoemde obstakels. Het is duidelijk dat deze vier heren progressieve elementen mixen met wat deathmetalcapriolen, zonder daarbij al te bruut uit de hoek te komen.Lees verder ›

Dit Rzeczpospolita laat zich simpelweg als Republiek vertalen. Het is tekstueel een aanklacht tegen het huidige stevige regime in het (te) geïsoleerde land. En potverdomme nog, wat mogen wij als luisteraars blij zijn met een dergelijke aanklacht. Niet alleen vanwege het feit dat deze mijns inziens legitiem is, neen er is veel meer dan dat. Dit is in de basis heerlijke springerige hoempapa (black)metal, vermengd met wat gothic- en industrial invloeden. Het opzetten van deze plaat zorgt er dan ook voor dat ik wel degelijk even terug in de tijd kan, al zij het een tikkeltje minder woest. De nostalgie slaat evengoed wel ferm toe hoor.Lees verder ›

Sonische extremiteit, de wereld gaat ten onder, Sprengkopf is gearriveerd. Het gelijknamige debuutalbum van een anonieme bende uit Singapore. Wat krijgen we voorgeschoteld? De promo zoekt de gelijkenissen met Watain, Marduk en Immortal. Ik hoor vooral een stevige lading war-metal. Zo vangt Sprengkopf vanaf het begin aan met sirenes tijdens The Time of the End, We Embrace! Wat er daarna volgt laat zich raden, althans wanneer u onderstaande video aanklikt...Lees verder ›

Een blackthrash-eenling uit Griekenland, de heer Panos Hliopoulos doet het op deze debuutplaat allemaal zelf, zoals we wel vaker zien. Voor dit Caelum et Infernum heeft hij wel wat hulp gekregen van ene Greg Barlas en ene Kerveros. Dit Infernal Throne laat blackthrash horen op een manier die fans van Bathory, Venom, Celtic Frost, Goatwhore en Darkthrone zou moeten aanspreken, aldus de promo. Nou, het zal mij benieuwen...Lees verder ›

Het Duitse Craving is totaal nieuw voor mij. Dat wordt dus onbevooroordeeld luisteren, de band checken middels de biografie en het internet. En dan wordt al snel duidelijk dat Call Of The Sirens geen album is geworden wat op een regenachtige woensdagmiddag bij het jassen van de piepers in elkaar is gezet. Nee, er is goed over de muziek, teksten en artwork nagedacht.Lees verder ›

'De aanhouder wint.' Dat motto kan je toch wel plakken op de Duitsers van Varg, want hoewel we al meer dan tien jaar hun platen bespreken, viel het eigenlijk nooit écht in goede aarde bij onze recensenten. Daar denkt Napalm Records duidelijk anders over, want na Zeichen staat ook Ewige Wacht bij hen in de schijnwerpers. Het zal wel met contract te maken hebben, maar het is best wel interessant dat Varg alle nieuwe nummers een tweede keer opgenomen heeft met grootmachten uit andere bekende bands zoals Rotting Christ, Ektomorf, Korpiklaani of Christopher Bowes van Alestorm. Het lijkt wel alsof ze dit keer écht willen onderstrepen dat ze erbij horen. Is dat ook zo?Lees verder ›