Wanneer een band in staat is om heel productief te zijn en ieder jaar, of om de twee jaar, met een nieuw album op de proppen komt, is het resultaat lang niet altijd even goed. Toch zullen de fans het wel vaker slikken wanneer de grotere namen eens een minder album of zelfs een uitglijder maken. De zogenaamde cultstatus is voldoende om te kunnen overleven en als de betreffende band dan weer eens een knaller van een album uitbrengt komt het uiteindelijk allemaal goed. Nu bestaan er ook bands die aan de lopende band knallers uitbrengen in de vorm van EP’s, albums, splits en dergelijke. Maar daar hebben we het nu niet over. De Grieken van Sunburst vallen niet in deze categorie en er zijn nog geen uitglijders op de markt verschenen. Kan ook eigenlijk niet anders, want het debuut Fragments of Creation uit 2016 werd in de pers met lovende woorden besproken. Helaas niet door onze zware webzine, dus de opvolger Manifesto mag ons na acht jaar verrassen. In de tussenliggende periode is de band veelal op tour geweest om het debuut te promoten, te spelen met andere bands en tenslotte te werken aan de opvolger die dan ook eind 2023 zo goed als klaar was. De heren laten zich inspireren door bands als Dream Theater, Nevermore, Conception en Symphony X. Progressieve metal met een stevige cinematische insteek op dit nieuwe album. In vergelijking met het debuut zijn de achttal nummers dramatischer, emotioneler en meer memorabel, onder andere door de intense gitaarriffs, indrukwekkende instrumentale passages en uitstekende melodische vocalen. Het album werd geproduceerd door de band zelf en gitarist Steve Lado (Sacred Outcry, Tardive Dyskinesia), die ook garant stond voor de mix en mastering. Bob
Katsionis is als gastartiest gevraagd voor de toetsen (keyboard) en John K nam de orkestrale arrangementen tijdens The Flood, Hollow Lies en Nocturne voor zijn rekening. De cover art is gemaakt door vocalist Vasilis Georgiou zelf (HALO Creative Design Lab).
Het vijftig minuten durende album klinkt op de eerste plaats heel open en daardoor toegankelijk qua geluid. Vanaf de eerste tot de laatste minuut voel ik mij betrokken bij alles wat er voorbij komt. Een typisch kenmerk van dit soort progressieve, verhalende (noem het voor mijn part filmische of cinematische) metal. En toch is die hardere polyritmische beuk ook in de muziek verweven, ik denk dan ook aan het tevens in de promo genoemde Haken en Tesseract. Het flirten met het eerder genoemde Dream Theater hoor ik opzichtig terug gedurende Inimicus Intus, waar de melodische keyboardtoetsen een hoofdrol toebedeeld krijgen. Een eigen smoel vinden de Grieken vooral toch in de melodramatische en technische omkadering van de nummers. Wat dat betreft: op het gebied van songwriting niets dan hulde. De opbouw en de uitwerking van From the Cradle to the Grave is hiervoor exemplarisch te noemen. Stil blijven zitten op mijn stoel tijdens de energieke gitaarsolo lukt uw redacteur van dienst dan ook niet!
De opstart van het album met The Flood en de oorwurm Hollow Lies is daarentegen vele malen technischer, grotesker, maar vooral energieker, waarbij er een hoofdrol is weggelegd voor de riffs en het eerder genoemde polyritmische drumwerk. Het moment waarop heer Georgiou met zijn eerste zangnoten invalt zet al direct de toon. Als opener is The Flood met een dikke acht minuten speeltijd al meteen het langste nummer van deze schijf. Het kwartet neemt u dan ook mee op een – met symfonie doorspekt – avontuur. Het snellere stuk, zo net na de zesde minuut, klinkt bijzonder lekker, waarna de band u voldoende houvast geeft door het refrein weer eens te herhalen. Toch ben ik na deze opening in eerste instantie nog niet volledig omver geblazen door het spel van Sunburst. Maar dan pompen de schavuiten er in een rotvaart Hollow Lies doorheen, misschien wel het beste nummer van dit Manifesto. Ik noteer dan ook speelvaardigheid, polyritmiek, geweldige, aangrijpende vocalen, sfeer en een gereedschapskist vol trucs en momentum. In een kleine zes minuten etaleert de band even waarom de opvolger deels zo lang op zich heeft laten wachten. Tsja, en voor de rest kan ik mij goed voorstellen dat deze proggers veel willen touren, want als het zo ook live gebracht kan worden is er niets mooier dan dat. Het gitaar- en drumwerk is naast simpelweg hard en verfijnd ook wel behoorlijk venijnig.
Samaritan kenmerkt zich met name door de complexe structuur, waarbij de instrumentbeheersing nog eens goed aan de oppervlakte komt. De bas komt daarbij meer dan eens lekker door en geeft zodoende het nummer de nodige zwaarte mee. De juiste geluidsmix is gekozen, waarbij we dan ook moeiteloos alle details horen, zoals effecten op vocalen en de keyboardtoetsen. De vocalist durft ook voluit de hoogte in te gaan en zorgt daarbij ook voor enige beroering… Wauw, wat een enthousiasme en overtuiging! Perpetual Descent is de opvolger die er met een fantastische, gevarieerde opbouw letterlijk inklapt. Ik verwacht een dergelijke afwisseling wanneer ik luister naar een progressieve deathmetalband, maar Sunburst flikt het gewoon om haast achteloos emotie, drama en hardere metalen met elkaar te combineren. Met Manifesto zorgt deze Griekse band keer op keer voor kippenvel; niet enkel door emotie of drama, maar ook door afwisselende en uitmuntende speelvaardigheid!
Score:
92/100
Label:
Inner Wound Recordings, 2024
Tracklisting:
1. The Flood
2. Hollow Lies
3. Samaritan
4. Perpetual Descent
5. Inimicus Intus
6. From the Cradle to the Grave
7. Manifesto
8. Nocturne
Line-up:
- Vasilis Georgiou – Vocalen
- Gus Drax – Gitaren
- Kostas Milonas – Drums
- Nick Grey – Bas
Links: