Een avondje Machine Head? Yes, please! Want frontman Robb Flynn mag dan wel een rare snijboon zijn en de albums die hij aflevert van bijzonder hoge of juist lage kwaliteit zijn (Catharsis is een belediging voor iedereen met oren), live staat de band sowieso zijn mannetje. Een kleine twee jaar geleden speelden de Amerikanen de stoere Vikingen van Amon Amarth nog tot pulp in AFAS Live in Amsterdam. Plaats van de veldslag deze keer: 013 in Tilburg. Het Eindhovense Another Now mocht het publiek vooraf opwarmen. Namens Zware Metalen keken Remco Faasen (redacteur) en Bram Geurts (fotograaf) toe.
Dat Another Now mag openen voor Machine Head is eigenlijk best een logische keus. In de jaren ’90 waren Robb Flynn c.s. voorlopers van een stroming die uiteindelijk de benaming groove metal kreeg. De basis van de muziek lag duidelijk in de thrash maar door het iets minder snel aan te zetten en juist wat zwaarder te maken, ontstond er een fijne groove. De zang was wat agressiever en men was niet vies van een potje snel praten op zijn tijd zonder dat de balans teveel doorsloeg naar nu-metal. De vanuit Eindhoven opererende formatie Another Now is een afgevaardigde van metal anno nu, met veel death- en metalcore, wat djent en elektronica-invloeden en wat verder nodig is om de breaks lekker over te laten komen.
Het vijfkoppig gezelschap geeft vanavond in ieder geval alles en staat opmerkelijk gemakkelijk op dit voor de band toch ongebruikelijk grote podium. Zanger Stef Rikken is overal en nergens tegelijk en anders springen zijn kompanen wel alle kanten op. Er wordt zelfs heel brutaal een wall of death opgezet. Muzikaal gezien komt het persoonlijk te weinig bij mij binnen, maar dat heeft niets te maken met de band en alles met mijn ouder wordend hoofd. De oren die daaraan zitten merken wél op dat Another Now een goede, strakke set neerzet en dat voorzien van de nodige bravoure. Een mooi visitekaartjes dus voor de heren.
Als Diary of a Madman van Ozzy Osbourne wegsterft is het heel even stilte voor de storm voordat er een golf aan energie door de zaal raast. Imperium staat al jaren op de setlist en is nu het sein voor… ja, voor wat niet? Binnen een paar minuten worden we al woest aangevuurd tot het in de lucht steken van vuisten en middelvingers, headbangen en het vormen van een circle pit. Ondertussen zijn de wenkbrauwen van de ongelukkigen vooraan weggeschroeid door het vele vuur vanaf het podium. Machine Head is gearriveerd: stilzitten is geen optie meer. Mijn nekspieren zuchten na een avondje Kerry King net 24 uur hiervoor op dezelfde locatie, maar wie kan er stil blijven staan bij het logge Ten Ton Hammer?
013 dijt daarna uit voor het vormen van een serieuze circle pit bij Chøke Øn the Ashes øf Yøur Hate van het meest recente Machine Head-album Øf Kingdøm and Crøwn, gevolgd door persoonlijke favoriet Now We Die. Kip! Pen! Vel! Het furieuze Aesthetics of Hate wordt nog steeds opgedragen aan Pantera’s-gitarist Dimebag Darrell (ook alweer twintig jaar dood) en als Old daar als een energiebom overheen komt vrees ik even voor het voortbestaan van 013. Voor de start van het nog immer majestueuze Locust laat Robb Flynn ons huilen als wolven en dat is helemaal prima want zijn wens is ons bevel vanavond. Het einde van het nummer voelt alsof de zaal wordt bestormd door tien bulldozers maar het zijn gelukkig maar blije metalheads.
The Blood, the Sweat, the Tears en wat er verder nog aan vocht in het ronddraait is een heerlijk vervolg (lekker meebrullen!) en na Nø Gøds, Nø Masters wordt het donker. Als in de duisternis opeens getokkel van een akoestische gitaar te horen is, is het volgende nummer duidelijk: Darkness Within. Ik heb het intropraatje van Flynn over depressies al vaker gehoord maar elke keer klinkt hij oprecht. En daarbij is het natuurlijk een prachtig nummer. Het galmt tot zichtbaar plezier van Flynn nog lang na in de zaal, maar na een luguber filmpje over menselijke vleesresten dat op de schermen op het podium te zien is, wordt de botte bijl er weer bijgehaald. Of de botte Bulldozer in dit geval, want het beste nummer van Supercharger uit 2001 staat weer op de setlist.
Flynn heeft Tilburg inmiddels omgedoopt tot Killburg en laat de zaal tijdens oude kraker Davidian nog maar eens de vloeren, muren en dak testen. Als dank gooit hij daarna enkele bekers bier het publiek in. Niet teveel natuurlijk: ‘that would be alcohol abuse’. De prachtige avond wordt vervolgens afgesloten met Halo, waarbij Flynn de security nog even de stuipen op het lijf jaagt door te roepen om crowdsurfers: prompt komen er vier op het podium af. Maar iedereen blijft heel en Machine Head heeft maar weer eens bewezen een absolute liveband van een hoog niveau te zijn.
Datum en locatie
4 juni 2024, 013, Tilburg
Foto's:
Bram Geurts (website, Facebook en Instagram)
Link: