Headlines

Opererend vanuit Zweden komt dit Jord - wat gewoon Aarde betekent - met zijn derde album, Tundra. De vorige twee platen Sol (2021) en Måne (2022) kwamen nog uit via Northern Silence Productions terwijl de nieuwe plaat komt via het Nederlandse Hammerheart Records. Waar de band nog niet zo lang geleden gewoon een éénmansband bleek te zijn, is dat nu niet meer het geval. Jörgen, bandleider, heeft twee trawanten gevonden. Wie deze dan ook moge wezen is me toch onduidelijk en ook in de meegeleverde informatiesheet vind ik maar weinig informatie terug.Lees verder ›

Het Poolse Mānbryne laat met zijn tweede langspeler black metal horen die thematisch gezien over de dood en het geloof gaat. Om nog preciezer te zijn, de titel van dit album laat zich vrij vertalen als "over de twijfel en de last van het geloof". Interregnum: O próbie wiary i jarzmie zwątpienia is een wat lijfelijke titel en zal dus thematisch ook wat verder doorvoeren dan ik hier kan beschrijven. Bovendien is mijn Poolse taalkennis niet van een dergelijk niveau dat ik zomaar alles hier in woorden tot uitdrukking kan brengen. Volstrekt irrelevant ook, want vocalist S. spuwt zijn teksten met een rotvaart over de nummers heen. Wanneer u de taal dan niet machtig bent, kunt u daar dan het best maar van genieten. Geen sinecure voor eenieder, wel voor de gemiddelde blackmetalfan.Lees verder ›

Mijn eerste kennismaking met het Poolse Dopelord moet een jaar of tien geleden geweest zijn. Ik hoorde Addicted to Black Magick en was meteen verkocht. Sindsdien staat deze band hoog op mijn lijst met favorieten. De band is in 2010 opgericht in Lublin, Polen, waar de vier bandleden samen op de universiteit zaten. Ze deelden een gezamenlijke interesse voor klassieke cultfilms, 70-erjaren rock, het occulte en een bepaalde magische plant.Lees verder ›

Het tweede album voor Patriarchs In Black is het hier te recenseren werk. Het debuut werd reeds door collega Michiel Hoogkamer uitvoerig beschreven. Reach for the Scars is slechts één jaar oud en nu dient de opvolger zich al aan. Het is duidelijk dat de twee heren (Johnny Kelly en Dan Lorenzo) voldoende inspiratie hebben om een dertiental nummers op My Veneration ten gehore te brengen. En evenals op de voorganger heeft het tweetal ook de hulp in geroepen van een keur aan bassisten en vocalisten.Lees verder ›

Collega Joris schreef in 2019 een recensie over The Far Star, het tweede album van de Portugezen achter Apotheus. Hij was met een waardering van 75 punten gematigd positief, als ik dat zo mag noemen. De mengeling van stijlen en de niet altijd goed te plaatsen grunts waren de genoemde obstakels. Het is duidelijk dat deze vier heren progressieve elementen mixen met wat deathmetalcapriolen, zonder daarbij al te bruut uit de hoek te komen.Lees verder ›

Dit Rzeczpospolita laat zich simpelweg als Republiek vertalen. Het is tekstueel een aanklacht tegen het huidige stevige regime in het (te) geïsoleerde land. En potverdomme nog, wat mogen wij als luisteraars blij zijn met een dergelijke aanklacht. Niet alleen vanwege het feit dat deze mijns inziens legitiem is, neen er is veel meer dan dat. Dit is in de basis heerlijke springerige hoempapa (black)metal, vermengd met wat gothic- en industrial invloeden. Het opzetten van deze plaat zorgt er dan ook voor dat ik wel degelijk even terug in de tijd kan, al zij het een tikkeltje minder woest. De nostalgie slaat evengoed wel ferm toe hoor.Lees verder ›

Sonische extremiteit, de wereld gaat ten onder, Sprengkopf is gearriveerd. Het gelijknamige debuutalbum van een anonieme bende uit Singapore. Wat krijgen we voorgeschoteld? De promo zoekt de gelijkenissen met Watain, Marduk en Immortal. Ik hoor vooral een stevige lading war-metal. Zo vangt Sprengkopf vanaf het begin aan met sirenes tijdens The Time of the End, We Embrace! Wat er daarna volgt laat zich raden, althans wanneer u onderstaande video aanklikt...Lees verder ›

Een blackthrash-eenling uit Griekenland, de heer Panos Hliopoulos doet het op deze debuutplaat allemaal zelf, zoals we wel vaker zien. Voor dit Caelum et Infernum heeft hij wel wat hulp gekregen van ene Greg Barlas en ene Kerveros. Dit Infernal Throne laat blackthrash horen op een manier die fans van Bathory, Venom, Celtic Frost, Goatwhore en Darkthrone zou moeten aanspreken, aldus de promo. Nou, het zal mij benieuwen...Lees verder ›

Het Duitse Craving is totaal nieuw voor mij. Dat wordt dus onbevooroordeeld luisteren, de band checken middels de biografie en het internet. En dan wordt al snel duidelijk dat Call Of The Sirens geen album is geworden wat op een regenachtige woensdagmiddag bij het jassen van de piepers in elkaar is gezet. Nee, er is goed over de muziek, teksten en artwork nagedacht.Lees verder ›

'De aanhouder wint.' Dat motto kan je toch wel plakken op de Duitsers van Varg, want hoewel we al meer dan tien jaar hun platen bespreken, viel het eigenlijk nooit écht in goede aarde bij onze recensenten. Daar denkt Napalm Records duidelijk anders over, want na Zeichen staat ook Ewige Wacht bij hen in de schijnwerpers. Het zal wel met contract te maken hebben, maar het is best wel interessant dat Varg alle nieuwe nummers een tweede keer opgenomen heeft met grootmachten uit andere bekende bands zoals Rotting Christ, Ektomorf, Korpiklaani of Christopher Bowes van Alestorm. Het lijkt wel alsof ze dit keer écht willen onderstrepen dat ze erbij horen. Is dat ook zo?Lees verder ›

Als Gentenaar kan ik toch niet anders dan het nieuwe album van de eveneens Gentse band Fire Down Below recenseren. De band heeft sinds zijn in eigen beheer uitgebrachte debuut Viper Vixen Goddess Saint uit 2016 al een behoorlijke reputatie in stonerland. Ook buiten de Belgische grenzen. Energieke optredens op Desertfest en Alcatraz zijn daar niet vreemd aan. Voor mij blijven ze toch de band die in augustus 2021 het lokale Bruudruusterrockfestival in Oostakker (deelgemeente van Gent) wakker schudde met een orgie aan decibels. Decibels die zwaar werden versterkt door een knoert van een onweer dat net dan voor bakken water en een extra lichtshow zorgde. De tien moedige toeschouwers die de zondvloed trotseerden, waaronder deze jongen, kregen zo een privéconcert, maar met gevaar voor eigen leven.Lees verder ›

Taubrą is een nieuwe band. Nu weliswaar niet helemaal. De band bestaat uit gerenommeerde artiesten uit verschillende andere bands uit Noorwegen en Zwitserland. Als ik bijvoorbeeld Aara vermeld dan gaat bij de meeste mensen toch al een blackmetalbelletje rinkelen. In Taubrą spelen drummer J. en gitarist/bezieler van de band B.. Beiden zijn ook actief in Aara. Beide individuen hebben voor het knotterend basgebeuren T. aangetrokken (ex-Chotzä, Malphas) en voor de zang R. (Ilhalung, Legiones). Dit viertal heeft een occulte blackmetalvariant ontwikkeld en laat op Therizo, het debuutalbum, meteen horen waarvoor men voor staat.Lees verder ›

The Grand Crescendo is het tweede album van de Israelische progressieve metal-/rockgroep Obsidian Tide uit Tel Aviv. Het debuut Pillars of Creation verscheen in 2015, maar is niet door onze zware webzine gerecenseerd. De volwaardige langspeler die ons nu moet verrassen neemt maar liefst tweeënzestig minuten van uw tijd in beslag. Moet op zich kunnen voor een progressieve metalband is mijn eerste gedachte. Lange, uitgesponnen nummers vol met interessante hooks blijven zelfs na vele luisterbeurten interessant genoeg. Daarvan zijn meer dan voldoende voorbeelden.Lees verder ›

Het Australische Night Legion debuteerde in 2017 met een naar zichzelf genoemd album. Vervolgens duurde het tot begin 2023 alvorens er twee singles van de opvolger Fight Or Fall werden uitgebracht. Wat de vijf heren in de tussentijd hebben uitgespookt, blijft vaag maar afgelopen zomer markeerde de release van het tweede album.Lees verder ›

Zinderende Portugese depressieve doomblack. Tja, dat is een hele mond vol om dit Axioma van Lacrau aan te duiden. Het betreft het debuut van de in 2019 opgerichte band. Er ging dus nogal wat tijd overheen, voordat het eerste plaatwerk het levenslicht zag.Lees verder ›