Finntroll wie kent de band niet? Eind jaren ’90 en begin ’00 werd de band ineens plotsklaps behoorlijk populair na het uitbrengen van de albums Midnattens widunder (debuut) en Jaktens tid. De mix van folk en black metal voorzien van kenmerkende hoempapa ritmes was gewoonweg bijzonder aanstekelijk. Na 2006 kwam daar toch wel wat verandering in, wat overigens weinig afdoet aan de nog steeds vrij populaire Finse band. Al is het in mijn beleving nooit meer zo aanstekelijk en goed geworden als in zijn beginjaren. Dikwijls denk ik dan ook nog terug aan die ene avond in de “oude” Effenaar te Eindhoven waar ik Finntroll met zijn tweede leadvocalist Wilska aan het werk zag. De eerste leadvocalist Katla had inmiddels de band om medische redenen verlaten, maar Wilska wist zijn plaats als “oppertroll” goed te vervangen. Niet alleen vanwege zijn stemgeluid, maar ook vanwege zijn meer dan imposante verschijning. Ach die weemoed, kon ik zo af en toe maar even terug in de tijd mijmer ik, wanneer ik besluit om na deze te lange inleiding Rzeczpospolita van de band Synaxaria uit Wit-Rusland voor de zoveelste keer aan te slingeren.
Dit Rzeczpospolita laat zich simpelweg als Republiek vertalen. Het is tekstueel een aanklacht tegen het huidige stevige regime in het (te) geïsoleerde land. En potverdomme nog, wat mogen wij als luisteraars blij zijn met een dergelijke aanklacht. Niet alleen vanwege het feit dat deze mijns inziens legitiem is, neen er is veel meer dan dat. Dit is in de basis heerlijke springerige hoempapa (black)metal, vermengd met wat gothic- en industrial invloeden. Het opzetten van deze plaat zorgt er dan ook voor dat ik wel degelijk even terug in de tijd kan, al zij het een tikkeltje minder woest. De nostalgie slaat evengoed wel ferm toe hoor. Nummers als Panie Kochanku en Tavern Near Mir brengen u als luisteraar weldra in een feestelijke stemming, zonder dat het carnavalesk van aard wordt. Nu moet u weten dat ik echt een pleurishekel heb aan alles wat te vrolijk, uitbundig en clownesk van insteek is, maar voor dit Synaxaria maak ik met liefde een uitzondering. Het zijn de dikwijls boze vocalen in combinatie met de tempowisselingen die het hem doen. O ja en de goed geïntegreerde folkriedeltjes, fluitjes en dat soort spul. Maar er is meer dan dat, zo horen we tijdens Curse Of The Tatar Cemetery gerecyclede Rammstein industrial. Wat mij betreft mag en kan het allemaal. Scott Ferguson The Brave vormt een rustpunt en klinkt haast ook wat tragisch te midden van het feestgedruis.
Pan Potocki lijkt mij een erg songfestivalwaardig nummer, wat ik geenszins verkeerd bedoel, maar het klinkt typisch als een nummer wat u zou verwachten van een land als Wit-Rusland. Stevig, maar boordevol tierelantijntjes. Rzeczpospolita komt ten einde met het nummer Captured Land. Tijdens dit mooi opbouwend nummer is er ruimte gemaakt voor keyboard, dramatiek en een zuivere zangstem. De tekstuele invulling sluit natuurlijk aan bij de titel en daarmee is de aanklacht van de Belarussische band compleet. Dit vierde album is meer dan geslaagd en in het bijzonder aan te raden voor lieden die niet vies zijn van wat hoempapa in hun black metal.
Score:
80/100
Label:
Eigen beheer, 2023
Tracklisting:
- On Niasvizh Yard (Intro)
- Panie Kochanku
- Curse Of The Tatar Cemetery
- The Swedish Hill
- Tavern Near Mir
- Scott Ferguson The Brave
- Pan Potocki
- The Underground Bell
- Captured Land
Line-up:
- Dzmitry – Vocalen, gitaren
- Natallia – Vocalen, keyboards
- Illya – Gitaren
Link: