I Am on Tour 2023 doet het idyllische Drachten aan met vandaag maar liefst vier bands op de affiche, die door Zware Metalen aan een concertreview worden onderworpen. Het is een bont gezelschap. Zo is er RYUJIN, voorheen GYZE. Ik zat nog een Youtubevideo te kijken waarin Ryoji Shinomoto uitlegt waarom de band op 1 januari 2023 de naam wijzigde. De reden? De oude naam was moeilijk uit te spreken. RYUJIN rolt gelukkig van de tong. De band speelt melodieuze metal en mag de avond aftrappen. De band die het publiek daarna mag vermaken heet Eleine, een Zweedse symfonische metalband. De heidense Finnen van Ensiferum mogen nog hun strijdliederen ten gehore brengen, alvorens Peter Tägtgren met zijn industriële Pain de avond tot een hoogtepunt moet brengen.
RYUJIN
Ik was niet berekend op het vroege starten van
Ryujin, dus van de toch al zeer korte setlist die de band live speelt maak ik maar twee nummers helemaal mee. Een stukje van de solo en het einde van
Samoerai Metal meen ik nog te horen, en ook daaruit wordt duidelijk dat het gitaarwerk het primaire focuspunt van de band is. De twee andere tracks zijn
Dragon Calling en
Raijin & Fujin waarmee de band laat horen dat een combinatie van Oosters, technisch en metal wordt nagestreeft.
Het is natuurlijk een flinke taak om zo te soleren, en niet alleen nog maar aandacht te hebben voor je eigen vingers. Er wordt gelukkig ook nog contact met het publiek gezocht en je gunt het deze jonge band, die toch al enige tijd meegaat. De drummer houdt van zijn cymbalen en snaredrum. Niks ten nadele van het verder strakke drumwerk, maar ik mis ruimtelijkheid in het geluid van de band. Vooral de harde snaredrum lijkt hier debet aan. Het soleerwerk in de tracks vraagt om meer. Zo denkt het publiek in Iduna er ook over. Helaas was het alweer het laatste liedje dat de band vandaag ten gehore brengt. Het publiek scandeert: ‘We want more’. Ryoji Shinomoto komt nog speciaal terug met de melding dat hij graag een volgende keer weer komt spelen. Een band om in de gaten te houden!
Eleine
Eleine is een band die in de symfonische hoek zit. Zangeres Madeleine Liljestam deed ooit nog mee aan de Zweedse Idols overigens. Deze Zweedse band onthaalt zichzelf met luid applaus. Een voor een verschijnen de bandleden zwaaiend en al op het podium. Ik ken ze niet maar ik klap. De band opent met het nummer
Enemies. Het is een goede opwarmer die zowel thrashy accenten als invloeden uit metalcore meebrengt. Zo gebruikelijk zijn breakdowns toch niet bij symfonische metal, maar
Eleine doet het. Het schuurt aan emo-porno, maar wat zou het? Ik vind het mooi. Wat gelijk opvalt is de uitstraling die de band heeft. De band staat er met overtuiging. God ja, dat we om de minuut een andere fitnessoefening moeten doen met handjes in de lucht is misschien niet nodig.
Nu las ik dat gitarist Rikard Ekberg ADHD heeft. Je hoort er wat van terug in de potpourri die de band brengt. Hij doet er af en toe een grunt bij maar de focus ligt op zijn strakke gitaarwerk. De band speelt
We Are Legion en voorziet dit nummer van een simultane headbangoefening.
War Das Alles begint als een ballad maar al snel komt de duvel eraan te pas met zware grunts en ritmisch gitaarwerk. Ik hoor overal keyboards maar die komen van een bandje. De stem van Madeleine Liljestam is engelachtig en respect voor degene die hiervan niet betoverd raakt. Je vergeet zelfs bijna dat de drummer nog nooit van het woord dynamiek heeft gehoord. Goede genade wat een gerag op dat drumstel. Het haalt voor mij regelmatig de focus weg waar de drummer een ondersteunende rol zou moeten hebben bij deze muziek.
Tijdens
We Shall Remain maakt hij er ook een potje van. Jammer, want ook hier hang ik aan de opgespoten lippen van Madeleine Liljestam. Het kippenvel staat op mijn armen van het prachtige onverwacht epische refrein. Een nummer waaruit blijjt dat de band qua songwriting meer karakter heeft gekregen door de tijd. Bij
Ava Of Death moeten we meedoen met het synchrone headbangen en bij
I’m Death Incarnate gaan we helemaal loco. Vast een disclaimer: het volgende schouwspel zuig ik niet uit mijn duim. Het publiek wordt vakkundig in twee delen opgeknipt en moet omstebeurten “I’m Death Incarnate” brullen. Het is een wedstrijd waarin de hardst brullende groep wint. Maar het wedstrijdelement blijkt een dekmantel te zijn voor een of andere flauwe moraal. Bij het nummer zelf moeten we namelijk gezamenlijk “I’m Death Incarnate” scanderen omdat metal gaat over eenheid ofzo. Een dergelijk spelletje heb ik al zeker sinds groep drie van de basisschool niet meer gedaan dus wat dat betreft gaf het een nostalgisch gevoel. Het publiek pakt het enigszins jolig op. Het nummer zelf loopt niet over van moeilijke keuzes maar het werkt als afsluiter.
Na dit optreden ben ik bekaf van al dat gevuistpomp en gezwaai. Echt top dat de band zoveel contact met het publiek zoekt, maar het mag van mij wel een tandje minder hoor. Een live optreden is voor mij toch een manier om de liedjes tot leven te zien komen, en niet per se een fitnessoefening en de halve avond ‘hoeh-hoeh’ roepen. Jezelf zien als een volwassen band, en niet als een ensemble dat de bewegelijkheid van de ledematen van het publiek moet uitproberen lijkt mij een mooie stap voor de toekomst.
Ensiferum
De Finnen van
Ensiferum zijn beschilderd met krijgersstrepen en gooien gelijk
Andromeda in de groep. Het is toch een van de beste tracks van de band. De sfeer zit er gelijk goed in en de pit is geboren. De band vervolgt met
In My Sword I Trust. Het is een gedurfde setlist. Gelijk aan het begin twee van je beste nummers eruit knallen en met een beetje pech is je kruit al verschoten. Maar dapperheid ontbreekt niet bij deze Heidense Horde.
Run From The Crushing Tide heeft de perfecte kadans voor een cirkelpit. Van die mogelijkheid wordt gretig gebruik gemaakt vanavond.
De band is goed op elkaar ingespeeld en speelt de tracks met een combinatie van passie, overgave, plezier en gemak. Zeker oppergitarist Markus Toivonen lijkt met zoveel gemak te spelen dat je je afvraagt of het niet tijd wordt voor een nieuw album (hinthint). Prettig is het dat elk liedje wordt aangekondigd zodat je alvast een mentale voorbereiding kan treffen.
For Sirens wordt voorgedragen met dubbele vocalen, zoals het hoort. De presentatie is wat verwarrend omdat ineens keyboardspeler Pekka Montin ook over het podium paradeert. Wat dit exact toevoegt is onduidelijk.
Gelukkig volgt daarna
Twilight Tavern. Sami Hinkka spoort iedereen aan om op dramatische wijze je hoorn(tjes) in de lucht te heisen. De engelachtige brug met dameszang leent zich daar uiteraard ook uitstekend voor. Vandaag zijn er weinig vikingen aanwezig en wordt de pils gewoon uit glazen en bekers genuttigd. Drinkt ook een stuk makkelijker toch? De band vervolgt met
Heathen Horde waarbij een van de feestgangers wordt gedood in de moshpit. Terwijl Sami Hinkka nog checkt bij het publiek of de feestganger weer boven jan is. De stoïcijnse opmerking van Petri Lindroos dat tijdens het volgende nummer
One Man Army weer een moshpit mag worden georganiseerd is hilarisch getimed. Hij is vandaag overigens goed bij stem en ook de lange uithalen en dergelijke strapatsen houdt hij vol. Zo zie je maar dat vocalisten ook een topsport beoefenen.
Ensiferum is een band die zijn liedjes van buiten kent en met rust en enthousiasme brengt. Dat is voor een band een gouden combi! Na
Two of Spades worden de gitaren afgelikt en plectrums het publiek ingesmeten. Keer nog eens terug zou ik zeggen.
Pain
Pain krijgt veel tijd om het podium te verfomfaaien en in de tussentijd kan een pilsje worden gedronken, een sigaret worden genuttigd of eventueel een keutel worden gelegd. De band gaat van start met Let Me Out. Peter Tägtgren is vandaag hard bij stem en daardoor is het publiek niet gelijk bij de eerste track ingepakt. Het moet nog even landen. Vanaf The Great Pretender heeft de band Iduna helemaal gekoloniseerd.
Gekke bekken worden er de hele avond getrokken, zoals je dat mag verwachten bij
Pain. Sluit ook zeker geen licht homo-erotische gitaarduels uit! De band heeft live een gevarieerde setlist, maar
Call Me mag natuurlijk niet ontbreken. De digitale Joakim Brodén komt natuurlijk weer te laat opduiken, maar het brengt een leuke spanning in het optreden. Peter Tägtgren geeft echt alles op de vocalen. Hoe die man aan het begin van zijn tour zijn stem al zo maximaal laat werken is misschien niet heel slim, maar wel echt heel vet. Het optreden wordt vergezeld van animaties met grollen en grappen. Het is wel vrij specifieke humor, en sommige mensen kunnen er hard om lachen. Andere mensen denken vertwijfeld bij zichzelf: “Wat moet ik slikken om hierom te kunnen lachen?”
Revolution is een track die er vandaag hard uitkomt. Niet alleen omdat het refrein briljant is geschreven (met die akkoorden ‘Victorious Victory’ roepen kan alleen maar goed gaan!), maar ook omdat het drumwerk lekker d-beat is. Het nummer is aan de heftige kant, wat versterkt wordt door de vocalen.
Zombie Slam heeft die trekjes van
Sisters of Mercy. Het is weer net een andere insteek met veel meer een gothic-gevoel. Het maakt het optreden kleurrijk. Zo ook
Have a Drink on Me en
Coming Home die rust brengen middenin het optreden. Het wordt vanaf een krukje akoestisch aan het publiek voorgedragen.
It’s Only Them is de track die na het slaapverwekkende
The Same Old Song de boel weer aan de plaat krijgt.
The Same Old Song doet dat overigens ook al, maar ik vind het persoonlijk een nogal langdradig nummer. Het is een vreemde track vanwege de alomtegenwoordige slides over de snaren, maar juist dat werkt goed op dit moment in de setlist. Hoewel de nummers allemaal niet al te ingewikkeld zijn moet je je niet verkijken op dit soort muziek. Er zijn weinig dingen moeilijker dan een verzameling goede hooks verzinnen. We krijgen nog
Bye/Die met een flirt met grunge. Met een encore die zowel
Shut Your Mouth als
Party In My Head bevat zit het wel snor. Peter Tägtgren is inmiddels zo goed als zijn stem kwijt, maar hij perst de laatste tracks er nog uit. Hoe die man morgen weer moet vocaliseren is mij een raadsel. Het publiek van Iduna Drachten blijft achter met een geslaagde metalavond.
Datum en locatie
8 oktober 2023, Poppodium Iduna, Drachten
Foto's:
Gerben Duijster, Darkster Fotografie
Link:
