Headlines

Jawel, de Noorse ongekroonde koningen der dode metalen bestijgen wederom de met bloed besmeurde troon. Blood Red Throne is inmiddels 26 jaar actief, heeft al tien langspelers op zijn palmares en heeft de nodige personele wisselingen weten te doorstaan. Ook nu draait het uitzendbureau van de Noorse dode metalen weer op volle toeren. Langgediende zanger Yngve "Bolt" Christiansen verliet de band, nadat hij sinds het zelfgetitelde album uit 2013 het slijm onderuit de longen tegen de microfoon aan had gespuugd. Toch een forse impact op het geluid van de band, aangezien de diepe putgrunts van Bolt inmiddels een flink handelsmerk waren geworden.Lees verder ›

Het uit Bordeaux afkomstige Exocrine is alweer toe aan zijn zesde album. De vorige albums staan vol met zeer aantrekkelijke progressieve technische death metal en zijn absolute pareltjes. Kwam het vorige album nog uit bij Unique Leader, deze keer ziet nieuwe muziek het levenslicht via landgenoten Season of Mist. Het kwartet uit ‘Port de la lune’ krijgt van zijn nieuwe platenmaatschappij een hoop superlatieven mee,Lees verder ›

Sinds 2012 beleven deze Duitsers van Any Given Day hun American dream. Ze scheren al jaren hoge toppen en doen dit in een genre dat ik voor mezelf als een soort van guilty pleasure omschrijf. Het gaat om stevig melodieuze metalcore met gevoelige cleane zangpartijen. Niks vreemds aan als je dan de landgenoten van Annisokay in een gastrol ziet verschijnen op het nummer H.A.T.E.. Arising Empire, het label van dienst, weet echt wel wat voor kwaliteitsvlees ze in huis hebben.Lees verder ›

Metalmuzikanten zijn vaak bezige bijtjes. Vrijwel allemaal moeten ze iets naast hun band doen. Anders worden ze maar onrustig, gaan ze doelloos uit het raam staren, teveel eten of vreemd met de buurvrouw. Dus wat doe je als je een band hebt en je bent op zoek naar ‘iets ernaast’? Je begint nóg een band! Welkom dus Stuporous: geesteskind van een drietal muzikanten die kunnen kwartetten met het aantal bands waar zij actief in zijn.Lees verder ›

Wie mooi wilt zijn moet pijn lijden. Zonder lijden geen groei. Suffer & Become. Het is de titel van de tweede langspeler van het Amerikaanse Vitriol. De titel is bewust gekozen omdat het Vitriol niet makkelijk is gemaakt. Of dat ze het zichzelf niet makkelijk hebben gemaakt eigenlijk. De band beschrijft dat het proces om tot dit nieuwe product te komen niet zonder slag of stoot tot stand is gekomen. De band heeft zichzelf gedreven tot, en waarschijnlijk ook over, de grenzen van wat psychisch nog gezond is om een waardig opvolger te produceren van het eerder zeer goed ontvangen To Bathe from the Throat of Cowardice, dat in 2019 is uitgebracht door Century Media. Perfectionisme is een bitch. Er werd toentertijd gesproken van een nieuwe sensatie en dat resulteerde onder meer een tour in Europa en Nederland met Nile en Hate Eternal. Maar het is de mannen gelukt en de nieuwe plaat ligt in januari in de schappen. Ik ben intussen erg benieuwd wat de genoemde lijdensweg heeft opgeleverd en of het kan tippen aan het uitstekende debuut. Collega Remco nam de honeurs waar om het debuut te bespreken. Lees verder ›

Voor de progliefhebbers onder ons geeft Caligula’s Horse een vroeg moment in het jaar om de oren te spitsen. Met Charcoal Grace wordt inmiddels alweer het zesde studioalbum uitgebracht. De Australische formatie volgt de weg van geleidelijke progressie, waar de naam en faam toch ieder jaar wat toe lijkt te nemen. In de eerste plaats kan dit volledig op het conto geschreven worden van de band zelf, aangezien de muzikale kwaliteit telkens op een stabiel hoog niveau ligt. Hiermee kan de band zich niet alleen in geluid, maar ook in statuur inmiddels toch haast gaan meten met Leprous en Haken. Toch volgt Caligula’s Horse een eigen koers, waar de logische ontwikkeling op Rise Radiant zich verder doorzet naar dit nieuwe Charcoal Grace. Zo vinden we nog steeds een afwisseling tussen knetterstrak gitaarwerk, virtuoos getokkel en emotionele diepgang. Dit vindt echter meer dan ooit zijn begeleider in bombastische grootsheid, waarbij ook bands als Vola, Persefone en Wilderun de gedachten passeren.Lees verder ›

Soms worden wij bij Zware Metalen op onze wenken bediend. We willen graag nieuwe muziek recenseren en dan het liefst vanuit zoveel mogelijk genres en windstreken. Toch blijft het promoten van de vaderlandse scene, één van de belangrijkste waarden voor ons webzine. We zijn nu immers trots op de bands die van Nederlandse en Belgische komaf zijn en internationaal weten te imponeren. Eind december zocht drummer Leon van de Noord-Hollandse metalcoreband Serotonia contact via een mailtje. Of wij genegen zijn om de EP Choices te recenseren, na de eerder verschenen single Vices, afkomstig van deze EP. Ik zou haast willen zeggen: u vraagt, wij draaien. En dat laatste mag u dan ook vrij letterlijk nemen, want ik draai mezelf een ongeluk en dat voor twee-en-twintig minuten lang. Hieronder verklaar ik waarom dat dit het geval is.Lees verder ›

Kalt Vindur komt uit Polen, heeft een bandnaam afgeleid uit het IJslands en is getekend door een Grieks label. Zo, dan ben je wel echt een Europeaan als je het mij vraagt. Magna Mater is voor dit experimentele blackmetalvijftal plaat nummer drie. In 2017 kwam via Mara Productions Delusions uit, drie jaar later, in 2020 kwam dan ...And Nothing Is Endless via Witching Hour Productions. Ondanks het feit dat de band werkt met een vaste drummer, ontwaar ik op een aantal nummers wat sessiewerk van onder andere Julian Zacharjasz (Interceptor) op Mist Over Cergova en Andrzej Czujko (Karpathian Relict) op Possessed By Lunacy. Tevens komen er op keyboard ook nog gastbijdrages voorbijzweven van de hand van Krzysztof Kokosinski en een zekere Mark (Mysthicon). Het zal me allemaal benieuwen wat die heren toevoegen aan het geheel.Lees verder ›

Het label Isolated Incidents heeft twee bands samengebracht op deze split. Beiden komen uit Amerika en zowel bands als het label opereren in de underground. Torn In Half debuteerde in 2020 en bracht tot nu toe slechts een paar EP's, een split en wat singles uit. Open Kasket bestaat nog maar twee jaar en mocht hiervoor twee EP's uitbrengen. Op Prayers Returned With Pain (gave titel!) leveren beide bands twee nummers aan. Het ding is in fysieke vorm alleen op cassette verkrijgbaar.Lees verder ›

Het Deense Advocacy is een tot op heden relatief onbekende speler in het progressieve genre. Desondanks is de band al in 2015 opgericht. Inmiddels is er een tweetal demo's verschenen, waarvan geen recensies op Zware Metalen zijn verschenen. Volledig blanco stappen we nu dan ook in met het hier te bespreken debuutalbum The Path Of Decoherence. Het zou voer zijn voor fans van Haken, Dream Theater en Threshold. Zoals wel vaker bij dit soort bands - dit is geenszins generaliserend bedoeld - draait het op thematisch gebied vaak om existentialisme, maatschappelijke kwesties en de stormachtige diepten van de menselijke geest. Zo lezen wij ook terug in de bijgeleverde promo. Qua muziek mogen we onorthodoxe maatsoorten, jazz, metal en rockinvloeden verwachten. Een muzikale reis bezongen door middel van driestemmige vocale harmonieën en composities die de luisteraar door de complexe en dynamische instrumentatie meesleuren. Nou over anticipatie gesproken!Lees verder ›

Na het zelf getitelde debuut van Abhoria komen de Amerikanen nu met de opvolger Depths. Collega Joris schreef in zijn recensie aan het begin van 2022 al dat de band in staat is gebleken om een goede symbiose van black- en death metal te laten horen, gevangen in een sterke productie en mix. Niet zijn letterlijke woorden, maar dat is wat ik uit zijn recensie distilleer. Onder de streep werd het debuut met 70 punten gewaardeerd.Lees verder ›

Energieke venijnige deathmetal die doet denken aan de bands uit de jaren '90. Zoals de Scandinavische bands qua intensiteit en rauwheid volgens de promo van dit debuut met de titel Dead Mother Moon. De band waar het hier om gaat is echter van Amerikaanse origine. Upon Stone timmert al sinds 2021 aan de weg, maar blijkt dus ook nog een relatief jonge band te zijn. Al vrij snel kreeg het trio Wyatt, Ronny en Xavier versterking van gitarist Gage, waardoor er een nog voller geluid ontstond. De live optredens zijn schijnbaar echt intens en roekeloos als we de promo mogen geloven. Maar hoe doet dit viertal het op de debuutplaat? En ligt dat in het verlengde van de promo en de gerefereerde jaren '90 helden? Ik denk al snel aan Dismember, Hypocrisy, Dissection, At The Gates en Bloodbath. Lees verder ›

Na het debuut Festering Grotesqueries van het Portlandse deathgrindkwartet Dripping Decay volgt nu de EP met de titel Ripping Remains. Zanger Eric Stucke, gitarist "Maniac" Neil Smith, bassist Jackson Jordan en drummer Jason "The Machine" Borton wilden niet op hun lauweren rusten in afwachting van de release van Festering Grotesqueries. Daarom besloot het viertal tijdens de zomer van 2023 alvast te werken aan het hier te bespreken Ripping Remains.  Volgens de bijgesloten promo laat deze EP een kenmerkende mix van Repulsion, Autopsy en Terrorizer horen met invloeden van zowel nieuwe als oude thrash en grindcore. Alsjeblieft zeg, er zijn bands die het voor mindere kwalificaties doen!Lees verder ›

Al vaker heb ik het hier op Zware Metalen eens laten vallen, het label Transcending Obscurity Records heeft een neusje voor talentvolle bands die kwalitatief op ondergronds niveau weten te imponeren. Nog niet zo gek lang geleden recenseerde ik de tweede plaat van Warcrab, een band die ook onderdak krijgt van dit label. Saevus Finis is echter van een geheel andere orde. Deze Portugezen vermengen dark -en death metal en boetseren het geheel tot een zwartgeblakerde creatuur. Alle fijnzinnigheid gooit het drietal daarbij over boord. En zo ontkomt ook dit debuut met de wat viezig klinkende titel Facilis Descensus Averno niet aan een recensie van mijn hand.Lees verder ›