Headlines

Goh, verwarrende bandnaam, dit Svneatr, is mijn eerste gedachte. We kennen namelijk al het Australische gezelschap Suneater, maar die gasten maken sludge/doom/post metal. Daarnaast kennen we het Franse Sun Eater, een band die opereert vanuit het genre van de brute technische death. Blijft dan nog dit Svneatr over, in de schrijfwijze heeft de Canadese band de 'u' maar vervangen voor een 'v', vermoedelijk om zich nog eens wat meer te onderscheiden. Antireligieus, mystiek en natuur zijn de thema's van deze blackmetalband uit Vancouver. Dit Never Return is het derde volwaardige album en de eerste passage op Zware Metalen van de band.Lees verder ›

Wat de Ilias is voor de Grieken, is De Poëtische Edda (Sæmundar Edda, The Poetic Edda) voor de noordse volken. Het bevat een verzameling liederen uit het Middeleeuwse IJsland, bestaande uit zestien godenliederen en 24 heldenliederen en wordt beschouwd als niets anders dan een literaire schatkamer uit de Noordse mythologie. Een album met de titel The Poetic Edda zal dus vast wel garant staan voor een album vol met epische, over heldenmoed verhalende Viking metal?Lees verder ›

Deze Deens deathmetalmachine Illdisposed dendert al over de aardbol sinds 1991. Sinds dat jaar volg ik ze eigenlijk al. De heren verzameld rond opperbrulboei Bo Summer versleten al menig platenboer doch zitten nu al ruim zes albums op stal bij het Duitse Massacre Records. Ook deze In Chambers Of Sonic Disgust komt uit via dit label. De eerlijkheid gebiedt me te schrijven - en dat is natuurlijk keihard mijn eigen mening - dat de beste platen 1-800 Vindication en Burn Me Wicked al in respectievelijk 2004 en 2006 het levenslicht zagen via Roadrunner Records.Lees verder ›

Hellpriests, een vierkoppige band afkomstig uit Hemet, Californië, brengt na zijn eerste samenkomst in 2023 het eerste teken van muzikaal bestaan uit: Sermon. Vijf helse liederen op deze EP bezingen de multipele taken die weggelegd zijn voor de Priesters van de Hel. Ik ontwaar echter maar vier bandleden. Er zal dus geen verband zijn.Lees verder ›

De laatste paar jaar interesseer ik mij in toenemende mate voor de melodeath- en de deathdoomscene, mede vanwege het feit dat daar - nog steeds - meer dan aardige platen uit worden gebracht. Snedig, agressief en met de nodige pit, of juist traag, doomy en melancholisch. Darkness Everywhere is een relatief nieuwe band uit Amerika, om meer precies te zijn uit Oakland, Californië. Bestaande uit een viertal heren doet de band een poging om zich staande te houden in het toch wel redelijk verzadigde muzikale melolandschap.Lees verder ›

200 Stab Wounds stond eerder dit jaar nog in het voorprogramma van Cattle Decapitation. Dat de Amerikaanse deathmetalband al jaren superhard werkt om zich in status op te werken staat buiten kijf, maar deze concertreeks zal de heren in Europa ongetwijfeld meer naamsbekendheid gebracht hebben. Ik schrijf Europa, omdat het succes in eigen land al een stuk hoger ligt. Het eerste wapenfeit Slave To The Scalpel stamt uit 2021 en met Manual Manic Procedures brengt het gezelschap dus zijn tweede volledige plaat uit, dit keer niet meer via Maggot Stomp maar via Metal Blade Records.Lees verder ›

Vandaag recenseer ik het album Marten van een Californische band met de naam Brume. Van origine bestond deze band uit het trio Susie McMullan, Jordan Perkins Lewi en Jamie McCathie, maar sinds de toevoeging van Jackie Perez Gratz op cello en vocalen spreken we van een kwartet. Eenmaal eerder passeerde het werk van deze Amerikanen op Zware Metalen, namelijk dat van het in 2017 verschenen album Rooster. De doom met vrouwelijk vocalen was zo glad als een aal (ook een beest toevallig) en met name het inventieve drumwerk viel in positieve zin op, zo lees ik in de recensie van de toenmalige redacteur. Nou laten we hopen dat het inmiddels derde - het tweede album Rabbits bleef onbeschreven - album zich op meer(dere) vlakken weet te onderscheiden. Als ik de promotekst tot mij neem, waarin het label rept over een stoere aanpak en een mengeling van doom, gothic en indie rock, is de anticipatie alvast daar. Maar klinkt de band daadwerkelijk ook zo veelzijdig?Lees verder ›

Met de werkethiek van Matt Strangis, de genius achter deze blackened doomband, zit het wel goed. Hij doet namelijk alles nagenoeg in zijn uppie. Enkel Greg Chandler (Esoteric) stond garant voor de mastering van deze debuutplaat met de titel Nothing Reduced To Everything.Lees verder ›

Op naar Groesbeek en de brede regio rond Venray in Nederland want dat is het hinterland, als ik het tenminste goed heb, waarvandaan de leden in Meslamtaea en The Color of Rain komen. Nihil Vincit Omnia, een splitalbum dat komt via het donkere Zwaertgevegt, brengt beide bands samen. Maar eigenlijk moeten deze bands niet samenkomen, want iedereen die hieronder al eens naar de line-up heeft zitten kijken, beseft dat het bondallegaartje aan bandleden elkaar kruis bestuift.Lees verder ›

Ik fulmineer nu en dan wel eens op het geluid van de drum, daarmee doel ik op het feit dat ik een bloedhekel heb aan geprogrammeerde drumpartijen. Op de dag van vandaag zijn er zo veel technische snufjes om dit te maskeren dat je toch wel heel wat moeite moet doen om de drums uit een doosje te herkennen. Nog niet eens zo gek lang geleden, neem nu 1996, was dat allemaal nog niet zo. Er was maar één band waarbinnen ik die geprogrammeerde drumsound naast me neer kon leggen en dat was op de eerste platen van Limbonic Art.Lees verder ›

Een band die qua muzikale richting ergens ligt op de grens van black, doom en sludge. Voeg daar nog eens wat post-elementen, enkele niet al te opzichte hardcore-nuances aan toe en voilà: Demande À La Poussièrre is wat u zomaar ten deel kan vallen. Stof tot nadenken? Dat valt best mee, collega-redacteur Joris Meeuwissen schreef in 2021 al over het tweede album Quiétude Hostile op Zware Metalen. Er heeft in de tussenliggende jaren wel een evolutie plaatsgevonden richting dit derde album Kintsugi (Japanse kunstvorm waarmee keramiek met een gouden lak opnieuw in elkaar wordt gezet).Lees verder ›

De laatste release die van deze Nederlandse blackmetalband, Hagetisse, werd besproken, viel nog in de tien tengels van de heer Al Foet. Het ging om de plaat The Seven Sorrows Of The Virgin uit 2020. Tussen dat album en deze nieuwste The Fountain Of Fallen Stars zit er nog De Verminkte Stilte Van Het Zijn. En zijn we er dan? Natuurlijk niet, nog lang niet. Want is niemand minder dan M. de Jong die achter dit Hagetisse zit. Iets wat ieder van jullie al lang wist natuurlijk. Deze heer wordt geroemd en geeërd voor al zijn werk dat hij al deed in ons geliefde blackmetalland. Gnaw Their Tongues, Dodenbezweerder en nog zo veel meer lekkers kwam met de hulp van hem tot stand.Lees verder ›

Voor al uw feesten en partijen, Terminal Nation is hier! Althans wanneer u graag naar brute death met een fijne hardcore insteek luistert. Het debuut Holocene Extinction uit 2020 werd door collega redacteur Dypfrys opgepakt en met zesentachtig punten gewaardeerd, "Zwaar Metaal" met hoofdletters was zijn eindconclusie. Vol vertrouwen stort ik mij op de opvolger Echoes Of The Devil’s Den, want dit zijn gasten die echt wel een potje death metal kunnen spelen. Daar is geen woord van gelogen, door de heer Dypfrys.Lees verder ›

Het Finse Unearthly Rites is een band die in essentie ontsproten is uit enkele vriendschappen die ontstonden in de ondergrondse punk-scene. En wie de woorden 'ondergronds' en 'punk' noemt denkt al vlug aan een vorm van activisme. Zo is dat nu ook het geval, wanneer ik de promotekst van het debuut Ecdysis (het proces van het afwerpen van de oude huid) doorneem. In een manifestatie van old-school death vormt deze plaat een aanklacht tegen de hebzucht van bedrijven en de nalatigheid ten aanzien van milieu en natuur. Een vernietigende afkeuring tegen ecocide en klimaatvernietiging. Bassist Jennika Vikman stond eigenhandig in voor het logo-ontwerp en de bijbehorende coverart, waardoor de band bij uitstek een 'doe-het-zelf-aanpak' nastreeft. Voeg ik er nog aan toe dat de band vooral een oproep doet aan de mensheid om een verandering in gang te zetten, we dienen het debuut dan ook niet zozeer als een wanhoopskreet te beschouwen.Lees verder ›