Wayfarer is weer eens onderweg. Nadat de band enkele maanden geleden een goede show in de De Cacaofabriek gaf in het voorprogramma van Enslaved, delen de cowboys uit Colorado vanavond de planken van de Effenaar met het Duitse The Ruins of Beverast. De bands blijken een welkome aanvulling op elkaar te zijn, met enerzijds de wat toegankelijke, maar vernuftig in elkaar zittende muziek van Wayfarer en anderzijds de verbeten, confronterende metal van The Ruins of Beverast. Een onderhoudend avondje is het gevolg. Friso Veltkamp doet verslag.
Are you ready for some cowboy shit? Vraagt zanger Shane na een paar nummers. Nou ja, eigenlijk wel. Als het de soort is die Wayfarer brengt kan ik er niet genoeg van krijgen, mooi dat de band weer Nederland aandoet dus. Bij het eerste nummer blijkt gelijk hoe goed het geluid is. Beter dan enkele maanden terug in Helmond. Wat ook fijn is: de band speelt vandaag drie kwartier ten opzichte van een half uur. Zo kunnen we meer genieten van de verfijnde mix van Americana/Western en black metal.
Tijdens het openingsnummer doet de microfoon van bassist Jamie het niet. Dat is helemaal niet zo erg, want daardoor kun je haarfijn de details van het gitaarwerk horen en blijkt hoe goed de nummers in elkaar zitten. Met name nieuwe nummers als The Thousand Tombs of Western Promise en The Cattle Thief komen hierdoor goed uit de verf. De microfoonproblemen zijn inmiddels opgelost en maar goed ook, want bij laatstgenoemd nummer wordt er imposant gebrul de zaal in geslingerd.
De band speelt vanavond overwegend materiaal van het vorig jaar verschenen meesterwerk American Gothic, met als hoogtepunt wederom To Enter My House Justified. Wayfarer weet de aandacht mooi vast te houden door de spitsvondige breaks, terugkerende elementen en diversiteit in de zang. Zo klinkt de cleane zang van Shane ook goed vandaag, al oogt hij wat wankel als hij het zingt, en is het geluid helder. In dat opzicht is het ook niet nodig dat er sommige stukken van tape afkomt. Het zij de band vergeven.
Van A Romance With Violence komt vandaag The Crimson Rider (Gallows Frontier, Act 1), een nummer dat de band nog altijd met veel enthousiasme en overgave speelt, getuige ook de simultane bewegingen van de bandleden , die zichtbaar opgaan in de muziek. Het nummer kent een buitengewoon toffe climax, die zijn uitwerking ook op het publiek in de zaal heeft. Wayfarer wint hier vanavond duidelijk zieltjes.
Het slotnummer False Constellation laat nog een keer horen hoe goed de band de western invloeden in hun geluid verweven heeft en geeft het ook nog een scheut melancholie mee, wat mede komt door de thematiek van het nummer, waarbij er wordt geopperd dat de grote Amerikaanse droom wellicht niet bestaat. Dat wordt sfeervol neergezet door de berustende, maar goed geplaatste zanglijnen. De Amerikanen leveren vanavond weer eens.
Dan The Ruins of Beverast. De band kan terugkijken op een rijke discografie, waarbij The Thule Grimoires het laatste studio-wapenfeit is. Destijds is die plaat uitstekend gerecenseerd door collega Michiel, waarbij hij de vinger op de goede plek legde wat betreft het gevoel en doel van de band, zo blijkt vanavond ook.
The Ruins of Beverast trapt hard af. Zowel qua sfeer – de band komt op onder een tribaal klinkend intro, terwijl er enkel blauw licht schijnt – maar ook qua geluid. Dat staat hard. Iets te hard. Met name dan de synthesizer staat zo hard, dat ik aan de links alleen het geluid van de beste man hoort waardoor de rest ietwat wegvalt. Wat ook hard staat is de zang van bandleider (of eigenlijk enige lid) Alexander von Meilenwald. Het geluid mag wat beter afgesteld worden, maar daar leent openingsnummer 50 Forts Along The Rhine zich eigenlijk wel prima voor, door de repetitieve riffs die in dit lange nummer verwerkt zitten.
Die repetitieve riffs komen vanavond regelmatig voorbij en worden soms zo lang doorgespeeld dat iedereen mee begint te knikken of te tikken. Zo sta ik bij de bar tijdens Between Bronze Walls bier te bestellen en is het barpersoneel tijdens het tappen ook vrolijk mee aan het tikken. Toch is het niet alleen maar repetitie en ritmiek, ‘Ruins’ maakt het zichzelf niet heel gemakkelijk in overgangen en in breaks, zoals in Anchorres in Furs en met name Polar Hiss Hysteria.
Gemakkelijk is sowieso geen woord dat in het vocabulaire van The Ruins of Beverast voorkomt. Want dat is het live ook niet. De nummers stomen door, kennen repetitieve stukken, maar het wringt allemaal een beetje. Nergens komen de nummers tot een climax, het publiek wordt als het ware niet beloond, zoals bij veel hedendaagse post-black bijvoorbeeld meer het geval is, maar het intrigeert wel, en die eigenzinnige houding verdient lof. Een mooi voorbeeld in dit opzicht is Polar Hiss Hysteria, met een uitdagend ritmisch begin, om daarna over te schakelen naar meer gregoriaanse zang (die en goed klinkt en visueel wordt ondersteund door felrode lampen), om daarna compleet los te barsten en eindigt met een heel urgent aanvoelende riff. De vocalen van Alex worden verbeten en declamerend in de microfoon gespuugd en dat past bij de vette death/black riffs. Ook de synths en samples zijn, als die eenmaal wat zachter staan, een aanvulling op de nummers, zoals bij afsluiter Mære (on a Stillbirth’s Tomb).
Samenvattend; waar Wayfarer voor meer laidback, toegankelijke black metal kiest, is het bij The Ruins of Beverast niet altijd even makkelijk. Niet makkelijk om in de nummers te komen, of om te wachten op een climax die je luister geduld beloond. Het is bij vlagen onvoorspelbaar maar de band weet door de herhalende en soms nijdige riffs wel de aandacht erbij te houden, of je erbij te trekken. Getuige de vele mensen die nog tot het eind blijven is de band dat laatste wel gelukt.
Datum en locatie
13 juni 2024, Effenaar, Eindhoven
Link: