Headlines

Twee oude vrienden die samen besluiten om melodische black metal te gaan maken. Wat klinkt er beter? Nou, twee oude Duitse vrienden die besluiten om samen melodische black te maken. Het ligt er maar net aan waar u de nadruk op legt in een dergelijk zinsverband, zoveel is duidelijk. De vrienden blijven in dit geval anoniem, Widertod in zijn totaliteit beslist niet. Evenals de EP Widertod uit 2022 is dit debuut met de titel Anemoia voor de mix en mastering door Nikita Kamprad (Der Weg einer Freiheit, Illusion of Strength) onder handen genomen. Zware Metalen liet de EP onbesproken, maar dat doen wij natuurlijk met het debuut niet!Lees verder ›

Afgelopen april is Architect of Chaos verschenen, een album van het Nederlandse Hesken. Nee, het is geen typefout. Het heeft totaal niets met die fictieve, op bezemstelen rondvliegende creaturen te maken. In 2022 gestart, met als thuisbasis Zwolle, maken deze jongens progressieve metal op niveau. Doordrenkt met allerlei invloeden, zoals thrash, metalcore, rock, death en vele andere stijlen, zorgt ervoor dat ze een geheel eigen stijl hebben ontwikkeld.Lees verder ›

Is het mogelijk om als band vast te blijven houden aan iets authentieks en er dan toch nieuwe invloeden aan toe te voegen? Vast en zeker, dacht ik zo, maar of het dan altijd even geslaagd of smaakvol is, is maar de vraag. Pontifex doet een poging met een voor mij wat onduidelijke bandbezetting. Koketteren doet het gezelschap met het feit dat ex-Suffocation drummer Mike Smith onderdeel uitmaakt van de ritmesectie op deze debuutplaat. De namen van de overige bandleden heb ik terug kunnen vinden, maar wie wat doet blijft voor mij - ook na een korte zoektocht op het web - ongewis.Lees verder ›

Een poos geleden, vier jaar om precies te zijn, passeerde de debuutplaat, Towards The Tomb Of Time de reviewtafel. Het bleek een schijf te zijn die vol en bol stond van eerder monotone black metal doch ik zag wel graten in deze van oorsprong Duitse band. Vendetta Records, de platenboer van dienst toen, heeft de nieuwste boreling van dit trio, Descending Into A Deeper Darkness, ook nu opgepikt. Laten we samen ons verliezen in de diepste duisternis die er bestaat, er samen naar afdalen en kijken wat er op ons afkomt.Lees verder ›

Schuren, rammen, nagelen en headbangen. Zijn dat zaken die u zo op het eerste gehoor aanspreken? Lees dan gerust eens verder, want mogelijk heeft u aan het nieuwste en tevens vierde album van het Amerikaanse Gorgatron wel een leuk half uur aan luisterplezier. Het derde album Pathogenic Automation werd door collega redacteur MaartenO in 2020 beschreven en wanneer u deze recensie terugleest dan weet u al iets over de spelkwaliteiten van dit vijftal. De kritische noot van Maarten over de vocalen hebben de heren voor deze langspeler (uiteraard?) in acht genomen, want wanneer een band op instrumentaal niveau weet te excelleren, dan horen daar gewoon goede, bijpassende vocalen bij. De oplossing is gevonden in het gegeven dat naast Karl Schmidt - hij die nog steeds verantwoordelijk is voor het overgrote deel van de vocalen - ook de gitarist en bassist hun keelerupties door de microfoon heen spuwen. Dit komt de diversiteit in de breedste zin van het woord ten goede. Dat gezegd hebbende is er dus van eenheidsworst niet direct sprake meer.Lees verder ›

Black uit Italië, het verleden leert dat het genre uit alle windstreken op ons af kan komen, dus waarom dan ook niet. De variant die Stormcrow op dit Path to Ascension laat horen is echter niet gelijkaardig aan wat ik gewend ben vanuit de Italiaanse origine. Meestal zijn het bands die of heel melodisch te werk gaan en op rustige wijze voortkabbelen of juist ultra-bruut met allerlei vermengingen uit het death-of doomgenre. Face The Giant uit 2019 werd reeds door Joris gerecenseerd. Stormcrow laat op dit album eerder vrij machinale - een resultante van de drums - kille en vrij authentieke black horen, die ook nog wel wat melodie om het lijf heeft. Het geluid op dit album is nou niet bepaald organisch of levendig, eerder gericht op maximale impact, met het drumgeluid op de voorgrond in de mix.Lees verder ›

Plof Klap Boem. Zo komen de Italianen van Nitritono binnen op hun nieuwe plaat. Alsof het intro er gewoon abrupt is afgeknipt. En dan knal ik ook maar meteen binnen met deze bespreking. Dit doet gelijk  denken aan een zekere band uit Zweden, Cult Of Luna, en dan niet een klein beetje, maar zeg maar een mestcontainer vol. De opbouw van het nummer, het bombardement aan geluiden en ook wel de zang, al is die iets vlakker. Kijk, het is best logisch dat je als postmetalband beïnvloed bent door de Zweedse heersers, maar jongens toch, mag het iets minder nadrukkelijk? De composities, de plaatsing van de zang, het gebruik van de toms, de manier waarop in tempo’s wordt gevarieerd, het lijkt bijna wel een ode. Het nummer blijkt een onderdeel te zijn van een drieluik, waarbij het tweede gedeelte meer voelt als een tussenstuk dan als een echt nummer. Wellicht zo bedoeld, maar waarom dan niet gewoon als geheel uitgebracht?Lees verder ›

Ergens in 2020 koos het uit Schagen afkomstige Dystopia resoluut voor de Nederlandse taal. Zo zag in dat jaar het album Geen Weg Uit het levenslicht en dit in eigen beheer. Met De Verboden Diepte I: Veldslag Op De Rand Van De Wereld hebben de heren wel een platenboer gevonden. Het Belgische Immortal Frost Productions verschaft hen nu onderdak en brengt plaat nummer vijf uit van een band die al aardig wat jaren op de teller heeft staan.Lees verder ›

Soms heb je van die bands die met een alles overrompelende chaos iets op plaat willen zetten en hier ook nog prima mee weg komen onder het mom van "cult", old-school of pretentieloze herrie. Het tweede album van Adversarial met de titel Death, Endless Nothing and the Black Knife of Nihilism werd al eerder door collega redacteur Clemens opgepikt en beschreven op Zware Metalen. En zoals hij over dat album al zei: "de drums knallen alles volledig dicht", gaat dit ook op voor dit Solitude with the Eternal... Een intro kan u wel vergeten, het trio gaat u direct vol gas te lijf vanaf de eerste seconde waarmee Beware the Howling Darkness on Thine Left Shoulder aanvangt. Deze gasten zijn duidelijk niet voor de poes en laten geen spaander van uw geluidsdrager heel.Lees verder ›

Toen ik door onze promolijst scrolde, zag ik de naam earthtone9 staan. Die bestaan blijkbaar nog altijd. Enigszins verrast, maar ook benieuwd, vroeg ik deze promo aan. Deels uit nieuwsgierigheid, maar ook deels uit jeugdsentiment. In de hoogtijdagen van nu-metal werd de band gemakshalve ook onder deze categorie geschaard, terwijl men veel interessanter was dan negentig procent van de bands in dat genre. De Engelsen maakten toen al een mix van post-metal, hardcore en Tool-achtige uitstapjes. Het resulteerde in een paar prachtplaten, waarvan Arc'tan'gent het hoogtepunt was.Lees verder ›

Swampbeast... waar ken ik die naam toch van? Die passeerde toch eerder bij Zware Metalen? Jazeker, het debuut Seven Evils Spawned Of Seven Heads werd in 2021 door collega-redacteur Meeuwissen van een recensie voorzien. Voor hem een verrassing dat dit beest geen black, maar gortige death bleek te produceren. Nu staat er voor deze opvolger Offering of Chaos, Lamenting In The Blood of Man keurig black/death aangegeven in onze Zware Lijst.Lees verder ›

Ja, ik weet het! Het lijkt wel of Zware Metalen en dan nog meer specifiek mijn mailbox een abonnement heeft op releases van bepaalde labels. Zo ook de releases van het Duitse Purity Through Fire Records. Maar wat kan ik er aan doen dat die labels en dus ook onze Duitse vrienden vaak heel wat lekkers aan de man brengen. Dus dan doen we gewoon vrolijk verder en beluisteren we toch ook gewoon de nieuwste Unholy Craft.Lees verder ›

Het vroegere Blurr Thrower heeft zich al vele jaren geleden laten omdopen tot Limbes. Nochtans is de man achter deze band toch niet veranderd en heet gewoon Guillaume Galoup. Liernes is de opvolger van Écluse, een plaat die ik persoonlijk ook onder de loep nam. Maar wat komt er nu vanuit het voorgeborchte naar voren? Ik raad je aan de bandfoto's eens op te snorkelen. Ik noem het eigenaardig en bijzonder, het lijkt wel of de heer Galoup in zijn puurste zelf zich heeft laten vereeuwigen met een ruiker bloemen en een trouwsleep. Ik kan me natuurlijk ook vergissen.Lees verder ›

Zozo, wie hebben we hier? Het verloren gewaande Derelict uit Canada komt zowaar met een volledig nieuwe LP aanzetten. Dat is toch wel een fijne constatering want ik mocht altijd graag naar de band luisteren. Zeker de laatste twee albums Unspoken Words en Perpetuation zijn zeer goed te beluisteren als je van snelle technische death metal houdt met licht experimenterend karakter. De laatste release is alweer twaalf jaar geleden en nu dus de nieuwe, genaamd Versus Entropy. Het wordt in eigen beheer uitgebracht.Lees verder ›

Dubbel zo lomp, dubbel zo brutaal, dubbel zoveel geslam. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een nieuwe, langverwachte, snoeiharde plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Deze keer gaan redacteur MaartenO (favoriete genre: metalcore/deathcore) en TimX (favoriete genres: black & doom ) aan de haal met Entabeni, 'de nieuwe' van slamcoreband Vulvodynia. De plaat ziet het licht via Unique Leader Records. Lees verder ›