Pontifex – From the Pale Mist

Geschreven door op 08-07-2024 om 17:31.

Is het mogelijk om als band vast te blijven houden aan iets authentieks en er dan toch nieuwe invloeden aan toe te voegen? Vast en zeker, dacht ik zo, maar of het dan altijd even geslaagd of smaakvol is, is maar de vraag. Pontifex doet een poging met een voor mij wat onduidelijke bandbezetting. Koketteren doet het gezelschap met het feit dat ex-Suffocation drummer Mike Smith onderdeel uitmaakt van de ritmesectie op deze debuutplaat. De namen van de overige bandleden heb ik terug kunnen vinden, maar wie wat doet blijft voor mij – ook na een korte zoektocht op het web – ongewis.

Het fundament van dit debuut met de titel From the Pale Mist zou moeten bestaan uit klanken die we herkennen van Satyricon, Horna en Dissection. Dat is deels een niet te missen vermelding, want wanneer we zo eens luisteren naar dit half uurtje aan black metal horen we een mooie uitgebalanceerde mix tussen sacrale, symfonische (black)metal en de wat meer agressieve death. De vocalen zijn dan weer dikwijls meerstemmig en hebben niet altijd een typisch blackmetalgehalte. Meer dan eens horen we ook wel naast de krijsen een punk-achtige invulling. Na het sferische intro dat erg doet denken aan Dimmu Borgir opent Festering ondersteunt door toetsen melodisch, doch redelijk authentiek. De ritmesectie komt aardig door en baart zoals verwacht nog het meeste opzien, maar de riffs mogen er ook zeker wezen.

 
Tijdens Twilight vallen de vocalen en de dreigende, soms wat thrashy gitaarriffs nog het meest in positieve zin op. Sepulcher of Eternal Darkness klinkt in de basis toch wel erg authentiek en agressief en is met een kleine drie minuten speeltijd een stevige kraker! Apparition trapt af met een belachelijke hoeveelheid blasts en dubbel basdrumgeweld, waarbij de vocale afwisseling zorgt voor wat innovatie, naast de mooie leads en symfonische accenten. Het is goed te horen dat er is nagedacht over de opbouw en de verderzetting van dit nummer, de songwriting is wat atypisch, maar laat tegelijkertijd van allerlei ouder- en nieuwerwetse invloeden voorbij komen. Een verwrongen symfonie in de laatste minuut brengt Apparition tot een zeer smaakvol einde.

Frost is wat mij betreft een puur stukje Dimmu Borgir-adoratie met heel wat technische instrumentale fratsen. Erg goed gevonden als onderbreking, met een vette gitaarsolo die niet had misstaan op een progressieve death uitgave. De symfonische invloeden blijven ook weer iedere keer de kop opsteken. Afsluiten doet Pontifex met de twee beste nummers van dit debuut, namelijk het stampende titelnummer en het afsluitende Abyssal.

Over de gehele plaat hoor ik toch overwegend het gekende fundament van black- en death metal terug, waarbij de aparte maatvoeringen, zoals tijdens Abyssal wat progressiever klinken. Het symfonische karakter is niet nieuw, doch fijnmazig in de composities geïntegreerd. Noemenswaardig is het feit dat de band schijnbaar moeiteloos flarden thrash, black, death en aanverwanten genres vermengt om zo tot iets ‘eigens’ te komen op From the Pale Mist. Een klein punt van kritiek is de geluidsoverdracht, die had van mij net een tikkeltje meer gedefinieerd mogen zijn, al zou men kunnen beweren dat dit nu juist het nostalgische plaatje compleet maakt. Zonder baanbrekend te zijn, toch een fijn album!

Score:

80/100

Label:

Eigen beheer, 2024

Tracklisting:

  1. Intro
  2. Festering
  3. Twilight
  4. Sepulcher of Eternal Darkness
  5. Apparition
  6. Frost
  7. From the Pale Mist
  8. Abyssal

Line-up:

  • Ashtin Duba
  • Kaleb Daniels
  • Dominique Leath
  • Deveron Christie
  • Rosaly Piderit
  • Mike Smith – Drums

Link: