Geschreven door Joost Aarts op 08-07-2024 om 17:26.
Schuren, rammen, nagelen en headbangen. Zijn dat zaken die u zo op het eerste gehoor aanspreken? Lees dan gerust eens verder, want mogelijk heeft u aan het nieuwste en tevens vierde album van het Amerikaanse Gorgatron wel een leuk half uur aan luisterplezier. Het derde album Pathogenic Automation werd door collega redacteur MaartenO in 2020 beschreven en wanneer u deze recensie terugleest dan weet u al iets over de spelkwaliteiten van dit vijftal. De kritische noot van Maarten over de vocalen hebben de heren voor deze langspeler (uiteraard?) in acht genomen, want wanneer een band op instrumentaal niveau weet te excelleren, dan horen daar gewoon goede, bijpassende vocalen bij. De oplossing is gevonden in het gegeven dat naast Karl Schmidt – hij die nog steeds verantwoordelijk is voor het overgrote deel van de vocalen – ook de gitarist en bassist hun keelerupties door de microfoon heen spuwen. Dit komt de diversiteit in de breedste zin van het woord ten goede. Dat gezegd hebbende is er dus van eenheidsworst niet direct sprake meer.
Qua sfeer, gevoel en geluidsoverdracht komt dit nieuwste plaatwerk dan nog het dichts in de buurt van pakweg een Hate Eternal en een Morbid Angel. Naast de instrumentale capriolen en de aansprekende vocalen is de impact dan ook navenant. Wellicht is dit album in vergelijking met zijn voorganger dan ook iets bruter, maar tegelijkertijd ook georkestreerd ingestoken. De rode draad doorheen deze negen nummers – die eveneens net zoals op de vorige plaat gemiddeld tussen de drie en de vier minuten klokken – blijft dan ook intact. Het gezelschap weet zich daarnaast staande te houden door naast de traditioneel klinkende gitaarriffs wel eens een solo of vertraging te laten horen. Afwisselend, snel en ritmisch drumspel horen daar natuurlijk ook bij. Het geluid zelf is daarbij redelijk zwaar met veel nadruk op de zware bas- en gitaarklanken, zonder aan transparantie in te boeten. De vertraging aan het einde van de openingstrack Divulgence heeft wel een hele grote gelijkenis met het eerder genoemde Morbid Angel. Storen doet mij dat overigens niet. De hier toegevoegde knaller Conduit of Pain is vrij representatief voor het gehele album. Doe er tijdens het schuren, rammen, nagelen en headbangen uw voordeel mee. Ik waardeer deze plaat vanwege het fijne spel net een tikkeltje hoger dan zijn voorganger.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
