Dubbel zo lomp, dubbel zo brutaal, dubbel zoveel geslam. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een nieuwe, langverwachte, snoeiharde plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Deze keer gaan redacteur MaartenO (favoriete genre: metalcore/deathcore) en TimX (favoriete genres: black & doom ) aan de haal met Entabeni, ‘de nieuwe’ van slamcoreband Vulvodynia. De plaat ziet het licht via Unique Leader Records.
Vorig jaar kwamen de heren nog met opmerkelijk nieuws naar buiten: zanger Duncan Bentley probeerde zijn bandmakker Hughes te vermoorden. Het exacte verhaal en de achtergrond zullen we nooit weten en daarom focussen we hier lekker op de feiten, namelijk de nieuwe muziek die de Zuid Afrikaanse band wereldkundig maakt. Entabeni is plaat nummer vijf in de discografie en bevat teksten die in Zulu zijn geschreven. Nog wat feiten: Entabeni betekent ‘de berg’ in de Afrikaanse taal Isizulu, verhaalt conceptueel over Afrikaanse folklore, de bandnaam Vulvodynia is een pijn rondom de vrouwelijke genitaliën en ondanks al deze wenkbrauw fronsende informatie, mogen we deze band gerust zien als de crème de la crème van slam. Horen we dat op Entabeni ook (nog steeds) terug?
Is Entabeni de zoveelste voorspelbare slammer in een genre dat al niet bepaald vooruitstrevend is?
MaartenO: Voorspelbaar in slam allerminst. Sterker nog: de slam is eigenlijk ver te zoeken op Entabeni. Het gros van de nummers bevat meer (symfonische) deathcore-elementen dan slam ten opzichte van wat we eigenlijk zouden verwachten van een band in dit genre. Nu was die weg overigens ook al gedeeltelijk ingeslagen op voorganger Praenuntius Infiniti, maar op dit nieuwe album is het gehalte slam nog verder geminimaliseerd. De eerste slammer -of iets dat in de buurt komt- horen we pas na ongeveer elf minuten. Dat is wellicht een teleurstellende conclusie voor de slamfanaten, maar het komt de onvoorspelbaarheid en afwisseling van de plaat wél ten goede. Soms verzanden de gitaristen in teveel gitaargepriegel wat zorgt voor een overkill, maar doorgaans is de balans aardig in de gaten gehouden.
TimX: Eigenlijk bewijst Etabeni het tegendeel. Op het album worden techniek en chaos zonder problemen met elkaar versmolten. Ook qua taal is het album vooruitstrevend. Veel teksten zijn namelijk geschreven in de Zuid-Afrikaanse Zulu taal. Naar eigen zeggen, is Vulvodynia de eerste slamband die dit ooit heeft gedaan. Waar veel genregenoten de meest gore, met alle lichaamssappen overgoten taferelen bezingen, staat bij Vulvodynia de Zuid-Afrikaanse cultuur centraal. Iets wat je niet zo snel zou verwachten van een band met een bandnaam als deze. Ook de albumhoes liegt er niet om. Het is een werk met een politiek engagement die je eerder van een punkband zou verwachten. Etabeni is hierin uniek in zijn soort.
Op welk nummer kun je het best je keuken verbouwen?
MaartenO: Een song zoals Adamaster of Entabeni bevat het betere van beide werelden (deathcore en slam). Niet geheel toevallig zijn het ook exact de nummers waarop gastmuzikanten meedoen, iets waar Vulvodynia sowieso al niet vreemd mee is aangezien dat op vorige platen ook volop gedaan werd. IJzingwekkende screams, brute gutturals en vingervlug gitaar- en drumwerk maken het smullen geblazen. Daarnaast: wat kan er überhaupt misgaan als je vocalisten van Peeling Flesh en Bodysnatcher een mopje mee laat brullen?
TimX: Van een slamalbum zou je eigenlijk een brok aan agressie en breakdowns verwachten. Maar eigenlijk zit alles zo secuur en gestructureerd in elkaar dat je niet veel aan slopen toe zal komen. Eigenlijk bevat het hele album zó weinig echte smerigheid dat je mogelijk alleen aan het eerste keukenkastje een mokerslag zou kunnen verkopen. Maar als ik écht een nummer moet kiezen, dan is dat Adamaster omdat hier de ene echte breakdown in zit die het album rijk is.
MaartenO: Dieptepunten wil ik het niet noemen, maar de eerste twee nummers Devil Tree en Landlord zijn nét wat te generiek en traditioneel in deathcore om écht op te vallen. Het niveau ligt weliswaar hoog maar het herkenbaarheidsgehalte maakt de start van deze plaat wat gezapig. Had dan een Mamlambo naar voren gehaald op de tracklist: daar zit een sterkere afwisseling in die ook nog wat meer eigen smoel vertoont. Hoogtepunten -in zoverre we het hoogtepunten mogen noemen- zijn de nummers waarin de gastmuzikanten meezingen en waarin de slam ook wat prominenter aanwezig is, respectievelijk Isandlwana, Adamaster en de titeltrack. De gitaarverbuigingen en mee optrekkende vocalen halverwege de eerstgenoemde is ronduit vreemd en luistert zelfs wat vervelend.
TimX: Etabeni is een album met verschillende gezichten. Maar die ietwat vervreemde gitaarsolo’s op het einde van Randlord en It Follows waren voor mij een onverwachte twist. Het gitaarwerk is tevens een kleine valkuil, omdat Vulvodynia hierdoor de neiging heeft om soms te verzanden in onnodig snaargepriegel. Persoonlijk heb ik daar altijd een beetje een hekel aan. Maar anderen vreten het als zoete koek. En als je in die tweede categorie valt, dan brengt Etabeni je van het ene hoogtepunt naar het andere.
Als je dit album moet vergelijken met een gerecht, welk gerecht is dat dan?
MaartenO: Bobotie! Uiteraard Zuid-Afrikaans, maar ook omdat de schotel meerdere ingrediënten bevat maar wel als één geheel opgediend mag worden. De chutney en kruiden zoals kurkuma, kerrie en knoflook staan gelijk aan de songs die net wat meer pit hebben en waarin Vulvodynia op hoger niveau musiceert. Welke dat zijn staat hierboven. De sneetjes wit brood, de eieren en het bloem dat het gerecht ook bevat, staan voor nummers zoals It Follows en Mangled And Maimed: van het kaliber degelijk en nodig als opvulling, maar niet heel smaakbepalend voor het geheel. Geen ingrediënten die ervoor zorgen dat de vingers mee genuttigd worden omdat je op het puntje van je stoel zal zitten.
TimX: Een Afrikaanse ovenschotel waar de chef extra zijn best op heeft gedaan en waarin hij de ingrediënten tot op de gram nauwkeurig (maar volledig naar eigen smaak) heeft afgewogen en toegevoegd, en die vervolgens is gegarneerd met een rokerige hotsauce. Je hoort namelijk goed dat Vulvodynia zijn hele ziel en zaligheid in dit album heeft gestopt. De passie spat er van af en de schurende vocalen én de toevoeging van wat gastartiesten geven het album de extra dimensie die het nodig heeft.
MaartenO: We begonnen dit artikel met de vraag of Entabeni de zoveelste voorspelbare slammer is in dit genre, maar eigenlijk kunnen we dat misschien nog beter vervangen voor voorspelbare deathcoreplaat. Het antwoord is daar dan op: min of meer wel. Deathcore met slamelementen, die ook lang niet allemaal even overtuigend zijn uitgevoerd. Dit album bevat wat grijze muizen en wat songs die de middenmaat wel ontstijgen. Echte pieken zijn niet te ontdekken. Conceptueel en productioneel is het dik in orde en ook het artwork ziet er tiptop uit. In muzikaal opzicht zullen fans die Vulvodynia een warm hart toedragen niet teleurgesteld zijn, maar als eindconclusie kan ik niets anders stellen dan dat het eindresultaat ook niet meer dan het predicaat ‘prima’ ontstijgt.
TimX: Etabeni is een goed album, maar niet echt toegankelijk. Het is een dikke laag slam-achtige death metal met veel technische tierelantijnen. Het is echt een ‘hate it or love it’ album, waar er voor de leek eigenlijk geen tussenweg mogelijk lijkt te zijn. Als je houdt van gitaarmasturbatie, slam death en de Zulu taal, dan is dit album echt een aanrader. Houd je meer van recht-toe-recht aan zwaarmetaal, dan kan je deze beter laten staan.
MaartenO: 74
Tim X: 80
Score:
77/100
Label:
Unique Leader Records, 2024
Tracklisting:
- Imbawula
- Devil Tree
- Randlord
- It Follows
- Isandlwana
- Mamlambo
- Adamaster
- Entabeni
- Mangled and Maimed
- Generational Segregation
Line-up:
- Lwandile Prusent – Zang
- Luke Haarhoff – Gitaar
- Kris Xenopoulos – Basgitaar
- Thomas Hughes – Drums
Links: