Soms kan het hard gaan met een band zonder dat je nou precies weet waarom. Neem Paleface Swiss. Begin vorig jaar toerde het nog als voorprogramma (!) van First Blood door Europa. Later dat jaar stonden ze al als een headliner op Dynamo Metalfest en 21 februari verkochten ze de Next in 013 in Tilburg uit. Met een kersverse nieuwe plaat op zak is de band klaar om die groei door te zetten. Friso Veltkamp bekeek of alle lof terecht is.
Wanneer ik binnenkom is Desolated al begonnen. De band uit het Verenigd Koninkrijk brengt een wat standaard vorm van groovende hardcore. Laat ik daar nou net zin in hebben vanavond. Desolated is geen grote naam. ‘Niemand weet wie de fuck wij zijn’, aldus de zanger in eigen woorden. Toch bestaat de band al zo’n vijftien jaar. Ligt het aan de nummers? Die hebben niet bijster veel om het lijf. Vette breakdown hier, soms een 2-step stuk daar, maar echt beklijven doet het allemaal niet. Daar lijkt het publiek ook hetzelfde over te denken. Ondanks de goed gevulde zaal slaat de muziek niet echt aan.
De zanger meldt nog dat de band al veel ellende heeft gehad tijdens de afgelopen tour: gevechten in Frankrijk, geweigerd in Zwitserland, het zat allemaal niet zo mee voor Desolated. Desondanks heeft de band wel een tour voor uitverkochte zalen met Paleface Swiss als headliner. Een goed moment om hunzelf te kunnen etaleren. Dat lukt op zich wel okay-ish.
De band komt niet zo heel vaak naar Europa. De vraag is waarom, want The Acacia Strain zou hier veel groter kunnen. De mix van hardcore, beatdowns en brute sludge riffs wordt tot in perfectie uitgevoerd. Waar veel collega-bands ervoor kiezen om van breakdown naar breakdown te werken, is The Acacia Strain vooral tussen die breakdowns interessant. Naast al die brute elementen heeft de band ook allerlei elektronische effecten toegevoegd, die de agressie alleen maar versterken. Dat de leden dolenthousiast zijn, helpt natuurlijk ook. De publiek reactie is navenant: vanaf het begin zijn er al circlepits waar te nemen en worden de teksten voluit meegeschreeuwd.
Die lenen zich daar ook uitstekend voor. Nummers als Chain en vooral Feed A Pigeon A Breeding Rat, zijn nummers die live volledig tot leven komen. Dat ze nog eens strak worden uitgevoerd is mooi meegenomen. De band heeft er zin in en Vincent neemt het publiek moeiteloos bij de hand. Wat een goede frontman is dit toch. Hij combineert humor met een boodschap, neemt merkwaardige poses aan en schreeuwt zonder microfoon het publiek in, waarbij hij nog steeds hoorbaar is. In zowel zijn teksten als op podium heeft hij ook nog wat te melden. Zo geeft hij in een lange voordracht aan dat we hier met zijn allen toch zijn om een goede tijd te hebben, in welke donkere uithoek je je ook bevindt en met welke problemen je ook zit, waarna de openingsriff van The Beast wordt gespeeld en Vincent, net als bij Jera Open Air vorig jaar, wijst naar de gitaar en aan het publiek vraagt ‘You Know What This Means?’. Dat weet het publiek maar al te goed. Er wordt flink gemoshed vandaag. Dat maakt dat de Next nog voller oogt dan het al is, maar iedereen lijkt het wel naar zijn zin te hebben. The Acacia Strain levert van begin tot eind en brengt met het einde van Carbomb en passant nog even de hardste breakdown van de avond.
Eerst maar even terug naar het begin: het podium is aangekleed met een levensgrote galg. Dat is ook weer wat anders. Wat minder verrassend is, zijn de gabberbeats en andere Nederlandse folklore die door de speakers wordt gejaagd. Dat zagen we ook bij eerdere shows. Als we dat hebben doorstaan, komt Paleface Swiss op onder luid gejoel en opent gelijk met het openingsnummer van de laatste plaat. Hatred wordt met een gigantisch onthaal ontvangen. Eén ding is duidelijk: Nu-metal is in 2025 weer helemaal hip.
De band krijgt een uur en een kwartier toebedeeld. Hoe ga je dat in godsnaam opvullen, als je gewend bent om meestal zo’n veertig minuten te spelen? Nou, door veel te zwammen en na elke song een pauze in te lassen. Dat oogt wat merkwaardig, vooral voor een band uit de hardcorescene die vrij korte nummers schrijft. Nu zit er wel enige afwisseling tussen de nummers, dus de pauze zal wel fungeren als een soort brug. Zo krijgen we een publieksfavoriet als The Gallow, dat met zijn melodieuze zanglijnen goed valt bij het jonge publiek, dat ook de hip hop van Enough wel weet te waarderen. Daarna verdwijnt de band weer van podium en vult nog een paar minuten met iets onbegrijpelijks: een gitaarsolo. In godsnaam, waarom? Een band als Paleface Swiss moet het toch hebben van de pure energie, de opeenvolging van fragmentatiebommen, waarom moet er dan gesoleerd worden? Wat gaan ze volgend jaar doen? Bassolo’s? Met een beer vechten?
Je kan ook gewoon doe zoals Terror vorig jaar als headliner in de Next deed: snel en intens je set erdoorheen raggen zonder poespas. Afijn, het wordt enigszins goedgemaakt door een van de hardste nummers van de laatste plaat: Don’t You Ever Stop, waar de deathcoreroots nog in doorklinken.
Als er een gitaarsolo wordt gespeeld, kun je er de donder op zeggen dat er ook een ballad van stal wordt gehaald. En ja hoor: River of Sorrows vormt het laatste rustpunt van de avond. Iedereen moet natuurlijk zijn zaklamp op de telefoon aanzetten. Eerlijk is wel: het nummer wordt goed gebracht en mag zelfs tot de betere van Paleface Swiss gerekend worden. Hier is wel te horen dat Marc daadwerkelijk kan zingen. Na Please End Me verdwijnt de band nog even van het podium om daarna nog Pain en Love Burns ten gehore te brengen.
Je kunt van alles vinden van de nieuwe richting van Paleface Swiss, maar deze band heeft wél bestaansrecht. Zij lijken overduidelijk een nieuw beginpunt te zijn voor vele jonge fans die de wereld van metal ontdekken. De band wordt door het publiek omarmd en ik vermoed dat de opmars nog wel even aanhoudt. En wat ook belangrijk is: Paleface Swiss laat (bijna) 05iedereen met een glimlach naar huis gaan.
Datum en locatie
21 februari 2025, 013, Tilburg
Link: