Headlines

Als mijn luisteroren op jacht gaan naar nieuw reviewmateriaal, hebben Nederlandse bands altijd een streepje voor. Wat van om de hoek komt is vaak minstens zo lekker als wat van ver weg komt en dat geldt zeker voor het Zuid-Hollandse Bodegraven dat letterlijk om de hoek bij mijn woonplaats ligt. Verheugd zette ik dan ook Dying, de debuutplaat van deatmetalorkest Condolence op, dat oorspronkelijk afkomstig is uit het dorp waar ooit Romeinen woonden, daarna een knooppunt in de kaashandel werd maar sinds enkele jaren helaas vooral bekend is als middelpunt voor complottheorieën.Lees verder ›

In Dust & Ash is album nummer vier voor deze drie Amerikanen van Plaguewielder, afkomstig uit een economische rampregio in de staat Ohio. Of dat laatste ook echt zo is weet ik niet, maar het staat geschreven in de meegeleverde informatiefiche die ik kreeg toegestopt door de promojongens. Er zal wel wat van aan zijn zeker? Als het zo is dan heeft dit post-blackmetaltrio inspiratie te over om hun nieuwste album van tekst en muziek te voorzien. De band zou zich ook beïnvloed voelen door In Solitude, Tribulation en Devil Master. Niet direct bands die bij mij in de hoogste schuif liggen maar dat doet er natuurlijk geen ene moer toeLees verder ›

In 2022 bracht de Brabantse band Changing Tides zijn debuut Impair The Vision uit. Sindsdien is het bergopwaarts gegaan voor het vijftal en wordt het harde werken beloond met meer naamsbekendheid en optredens. Hoogtepunten zullen ongetwijfeld het optreden op Dynamo Metal Fest en de albumreleaseshow van dit Amidst The Gray in een goed gevulde 013 zijn. Waar de muziekstijl eerder nog zijn midden vond tussen metal- en deathcore, verschuift de nadruk deze ronde overduidelijk meer richting deathcore. De plaat verschijnt (wederom) in eigen beheer.Lees verder ›

Ilaender is een gezelschap dat is voortgekomen uit de muziekscene in Twente. De bandleden hebben hun sporen verdiend in onder andere Cryptosis, Fatesealer, No Gods No Masters en Ten Times A Million. Met Ileander doen de mannen het wat rustiger aan dan in de genoemde bands, met een geluid dat zich pakweg ergens tussen Deftones, Thrice en Hopesfall bevindt.Lees verder ›

Gnipah​å​lan brengt met Folkstorm zijn tweede album uit. Zijn tweede? Maar, hoor ik sommigen denken, was dat niet I Nordisk Vredelusta? Nope, want dit Folkstorm werd nog daarvóór opgenomen. Tja, verklaren wie kan. De platenboer van dienst, Purity Through Fire Records, die al de full-length albums van deze band rond Swartadauþuz wil uitbrengen, stond er precies zelf een beetje versteld van, maar kom. Swartadauþuz kennen we ook van Greve, Bekëth Nexëhmu, Muvitiu, Trolldom en ik weet niet wat nog. Je mag hem gerust een bezig Zweeds baasje noemen.Lees verder ›

Och zijn we niet allemaal een keertje eenzaam? Ik vermoed van wel. Soms is dat goed, kan je nadenken, het pad terugvinden, je gps herstarten zoiets. Soms ben je eenzaam wanneer je effectief helemaal alleen bent. Soms voel je jezelf ook eenzaam ondanks het feit dat er heel wat mensen rondom je aanwezig zijn. Allein unter menschen stond er zo ooit geschreven op een plaat van het Duitse Nagelfar. Een waarheid als een koe natuurlijk.Lees verder ›

Ooit waren de glamrockers van Mötley Crüe de schrik van Sunset Strip. Maar zegge en schrijve 40 jaar later zit de band toch eerder in de hoek waar de klappen vallen. Ondanks hun meer dan honderd miljoen verkochte platen, hun hits, hun Netflix-film, hun ster op de Hollywood Walk of Fame. Tegenwoordig gaat het toch eerder over het wederzijdse moddergooien bij het vertrek van gitarist Mick Mars, over de laat ons zeggen aan lager wal geraakte zangkwaliteit van Vince Neil, gecombineerd met zijn minder goede fysiek, over het gebruik van backing tracks in het algemeen en meer specifiek over het feit dat Nikki Six gewoon geen noot bas zou kunnen spelen.Lees verder ›

Wat hoort er nog gezegd te worden over de legendarische punkrockers van Sum 41 uit Ontario, Canada? De band surfte mee en was zelfs toonaangevend voor de golf van populaire punkbands rond de millenniumwissel met megahits als Fat Lip, In Too Deep, Still Waiting of Motivation. Toch was 2024 geen vriendelijk jaar voor de band. Zanger Deryck Whibley herstelde eind 2023 nog maar pas van een zware covidinfectie en bleef in 2024 met zijn gezondheid worstelen. Later wordt Deryck ook zo vaak genoemd als mogelijke opvolger voor Chester Bennington bij Linkin Park - stel je voor - dat hij dit wel moest adresseren in video's. Maar in het begin van het jaar kondigt de band hun vertrek uit het muzieklandschap aan met het dubbelalbum Heaven :x: Hell. Waarbij Heaven de meer poppunkelementen vangt en Hell een ruigere kant toont met meer riffjes en opgedreven tempo's. De vraag blijft dan natuurlijk: 'Is dit dubbelalbum een waardige afsluiter van de band of was de hype rond Sum 41 vooral gerechtvaardigd begin jaren 2000?'Lees verder ›

Uit Griekenland, een land met een zeer rijke blackmetalgeschiedenis, mogen we de nieuwe plaat van eenmansband Auriferous Flame verwelkomen. De band bestaat uit multi-instrumentalist Ayloss die waarschijnlijk eerder bekend zal zijn via Spectral Lore en zijn andere band Mystras. Deze inmiddels derde LP draagt de naam The Insurrectionists And The Caretakers.Lees verder ›

We zijn weer aanbeland aan de ruige kusten van het Verenigd Koninkrijk, in de regio Cumbrë. Úlfarr, een driekoppig watermonster, een oorlogsschip dat black metal spuwt, heeft na het fantastische Orlegsceaft opnieuw een verhaal klaar bestaande uit maar liefst elf hoofdstukken. Fornetes Folm/His Crown Grows From His Skull kreeg het als titel mee. Het Duitse Purity Through Fire Records is nog altijd de haven van waaruit dit Britse schip vertrekt.Lees verder ›

Wij zijn toch op alles voorbereid? Of moet ik me net wat meer verduidelijken? Ik voel me vaak op alles voorbereid. Lekker alles strak organiseren, maar met de nodige ruimte voor onverwachte wendingen. Het kan natuurlijk niet altijd rozengeur en maneschijn zijn . Er loopt ondanks die organisatie en dat helder overzicht nu en dan wel eens iets mis, dat kan ik je garanderen.Lees verder ›

Daar stond ik dan op Helldorado met open mond naar deze doomformatie uit Little Rock, Arkansas te kijken. Bij doom metal zou je kunnen denken dat ik het wereldrecord langste geeuw daar in Eindhoven ging vestigen en daardoor mijn kaken vastgezet had. Gelukkig is dat niet wat er is gebeurd, dankjewel kaken, en stond ik vijfenveertig minuten gebiologeerd en ingenomen door het immense geluid van de groep te kijken.Lees verder ›

Als je ergens op kan vertrouwen dan is het dat je het genre dat Distrüster speelt al weet voordat je een seconde hebt geluisterd. Het is een Pools speed/crust/deathmetal-gezelschäp. Het eerste album dat de band uitbracht was Sic Semper Tyrannis. Heb ik nooit geluisterd. Nu dan een EP, zo'n twee jaar later. Het heet Obscurum Per Obscurius, een Latijnse uitdrukking. Het betekent zoiets als iets wat al onduidelijk is nog onduidelijker maken. Ik denk dat Distrüster vooral wil zeggen: het duistere nog verder verduisteren. Het boeit verder ook niet, het is hier geen Latijnse les.Lees verder ›

Atra Vetosus uit Tasmanië - en dan zitten we down under in Australië - kwam al meermaals aan bod op onze geliefde webstek. Het bleek de heer Al Foet, reviewpaus, die eerder werk onder de loep nam. Het is nu aan mij om mijn eigen idee te ventileren en neer te schrijven. Undying Splendour is album nummer drie van de band rond de heer Slikver, of in het gewone leven ook wel Josh Young genaamd. Het is een bezige bij of drukke Tasmaanse duivel want één van zijn andere bands, Astral Winter, kwam in 2020 nog met Perdition II ook via het Belgische Immortal Frost Productions.Lees verder ›

December is voor mij een ideale maand om nog eens wat oldies op te snorren, zoals Blue Öyster Cult, een band die toch altijd behoorlijk onder de radar gebleven is. Of was dat gewoon anders in de periode voor mijn geboorte? Deze heren gaan immers al mee sinds eind jaren '60(!), kenden uiteraard hun hoogdagen in de jaren '70 en verschenen met het gekende (Don't Fear) The Reaper zelfs in de gekende Halloween-film met Jamie Lee Curtis. Toch is het geen band als The Scorpions of Deep Purple, die je al vaak live zag, of een band als Led Zeppelin of The Rolling Stones met een onmeetbaar internationaal aura.Lees verder ›

De ‘oudjes’ doen het goed dit jaar. Saxon, Judas Priest en Deep Purple brachten uitstekende albums uit. Ook Bruce Dickinson, die we natuurlijk vooral kennen als frontman van Iron Maiden, bracht in het eerste kwartaal van dit jaar zijn zevende solo-album uit. Een review op Zware Metalen ontbrak echter nog.Lees verder ›