Als je ergens op kan vertrouwen dan is het dat je het genre dat Distrüster speelt al weet voordat je een seconde hebt geluisterd. Het is een Pools speed/crust/deathmetal-gezelschäp. Het eerste album dat de band uitbracht was Sic Semper Tyrannis. Heb ik nooit geluisterd. Nu dan een EP, zo’n twee jaar later. Het heet Obscurum Per Obscurius, een Latijnse uitdrukking. Het betekent zoiets als iets wat al onduidelijk is nog onduidelijker maken. Ik denk dat Distrüster vooral wil zeggen: het duistere nog verder verduisteren. Het boeit verder ook niet, het is hier geen Latijnse les.
Distrüster begint met No Rules. Standaard speedpunk zonder opsmuk met veel d-beat beukt door je speaker. Qua instrumentbeheersing is men aardig op weg. Een vriendelijke opener die zelfs geen ‘explicit’ label heeft meegekregen waar het de teksten aangaat. Veel versta je er niet van, want de brulboei van dienst klinkt als een anarchistische crustie meets greppelzwerver. Hoewel de track wat ontwikkeling kent is er teveel herhaling van zetten om echt indruk te maken. En hoewel de band regelmatig gitaarlicks toepast, klinkt het alsof de band heel graag allerlei details wil toevoegen die niet echt een logische reden hebben. De mix is erg helder, en ook de vocalen zijn prima gemixt.
God Reject biedt een afwisseling tussen d-beat beats en grindcore blasts op het drumstel. De gitarist besluit dat tremolo-picking hier passend is en er wordt geschreeuwd met kopstem. Door de wat ruimtelijke mix en de harde drumkit komt het agressief over. Distrüster propt er nog een solo in die lijkt te leiden naar een vervolg, maar de track komt ineens bruut aan een einde. Jammer, want er had nog wel een wat slepender stuk in gezeten om de track tot een hoogtepunt te brengen.
Pat on the Back is wederom een recht-toe-recht-aan-track die weinig om het lijf heeft. De afsluitende blasts voelen alsof ze niet passen in de track. Alsof de band nog even zichzelf wil overschreeuwen. Ook Politoxicomania kan me niet bekoren. Hier vinden we een groovend refrein met een thrashy riff. De track zelf werkt prima, met verschillende elementen zoals overweldigende gitaarbends en een simpel marcherend ritme op de ride in het refrein. De tekst is alleen een maat te groot. Gedoe als ‘Cocaine, cocaine made me insane’ en ‘Acting like rockstars’ doet afbreuk aan de geloofwaardigheid. De muziek klinkt als garagepunk met een mastering, niet alsof we hier met een stel punkgrootheden te maken hebben.
Tot zover het gedeelte van het album dat ik skip. Komen we bij deel twee. Een tweetal remixes en Bullshit – Short Edit. Die laatste begint meteen met een dikke riff. De drummer heeft eerst wat moeite om de juiste toon aan te slaan, en bewerkt daarom maar het hele drumstel. Vervolgens racet hij onder begeleiding van de vocalist het geheel naar waar we al de hele tijd op wachten: headbangen op de maat. Gooi uw haartjes maar los! Het is enigszins triest dat de drummer de track niet begrijpt, maar uiteindelijk komt Distrüster er wel. Vooral het einde van de track beukt lekker door met een riff die verrast door de hoge toon die de riff openbreekt.
Dan de twee remixes nog, eigenlijk de hoogtepunten van de plaat. Een stuk dynamischer dan het platte stampwerk met opsmuk dat de rest is. Het is alsof iemand eindelijk de potentie van de tracks ziet en het omtovert tot iets wat inderdaad hard als dubbelglas is. De crescendo’s, de junglebeat en de helse schreeuwen bij God Reject – Deformer Remix klinken misschien als een dertienjarige die voor het eerst Fruity Loops uitprobeert, maar het is wel knakenhard. To Live Beautifully net zo. Het start met een ambient en beukt daarna als een industrial track met een zeer zware beat door. De keyboards geven eindelijk een nieuwe dimensie aan de melodie die bij Distrüster nog wel eens ontbreekt. De ambient blijft dreigend achter de stampende kicks hangen, en uiteindelijk komt die drumroll die de breakdown aankondigt. Door de rust en dynamiek in de track blijft dit veel beter hangen, en gaat er dreiging vanuit.
Samenvatting? Degelijke speed/crust die vooral interessant is in de remix.
Label:
Ossuary Records, 2024
Tracklisting:
- No Rules
- God Reject
- Pat on the Back
- Polytoxicomania
- Bullshit (Short Edit)
- God Reject (Deformer Remix)
- To Live Beautifully (Ferment Remix)
Line-up:
- James Stewart – Drums
- Kosa – Vocalen
- Uappa Terror – Gitaar, vocalen, basgitaar
Links: