December is voor mij een ideale maand om nog eens wat oldies op te snorren, zoals Blue Öyster Cult, een band die toch altijd behoorlijk onder de radar gebleven is. Of was dat gewoon anders in de periode voor mijn geboorte? Deze heren gaan immers al mee sinds eind jaren ’60(!), kenden uiteraard hun hoogdagen in de jaren ’70 en verschenen met het gekende (Don’t Fear) The Reaper zelfs in de gekende Halloween-film met Jamie Lee Curtis. Toch is het geen band als The Scorpions of Deep Purple, die je al vaak live zag, of een band als Led Zeppelin of The Rolling Stones met een onmeetbaar internationaal aura.
Dit jaar brachten de Amerikanen hun Ghost Stories de markt op, wat een allegaartje aan nummers is dat de band niet uitbracht tussen 1977 en 1982. Pakweg tussen de uitgaves van Spectres en Fire of Unknown Origin dus. Die eerstgenoemde plaat vond ik een van de betere BÖC-platen, maar daarna zwakte het wat af. Misschien heeft dat wat te maken met het tijdsmasker dat Blue Öyster Cult steeds aan wist te nemen. Uiteraard kennen we allemaal (Don’t Fear) The Reaper van Agents of Fortune, maar ook tracks als Godzilla deden het goed. Die typische seventies vibe ruilt de band in voor een warmere eighties look op de volgende platen.
Het tijdskader is dus zeker van belang bij deze band, want ook die melange vind je terug op dit Ghost Stories, maar gelukkig nog niet met het eighties niveau van een Club Ninja (1985). Vaak krijg je psychedelische uitlopers die wat hints van The Doors meekrijgen (We Gotta Get Out Of This Place) of een nummer als The Only Thing waar je de atmosfeer van de jaren ’70 nog goed kan smaken, met zelfs wat Lynyrd Skynyrd-melodie in het synthweefsel. De referentie houdt echter niet stand naast het meligere rocktimbre van het nummer. Ook Don’t Come Running To Me klinkt als een stoffige rocktrack met gitaarsolo’s die mooi eind jaren ’70 te plaatsen valt. Cherry toont dan weer het gezicht van een boogiewoogieband als Status Quo, maar de rock kan ook met een groovy bluesinsteek gebracht worden op een nummer als Soul Jive of Money Machine.
Blue Öyster Cult toont zich dus als de muzikale duizendpoot die ze steeds geweest is op deze nieuwe laatkomer uit 2024. Elk van de tracks is wel voorzien van een eigentijdse sound, zonder dat die afbreuk doet aan het oude gevoel. Wel krijg je het gevoel dat deze Amerikanen wat van de hak op de tak springen met dit allegaartje aan nummers en stijlen, en dat het niet écht een hit bevat. Los daarvan: een interessante uitgave van een band waar niet elke uitgave uit die periode een schot in de roos was.
Score:
75/100
Label:
Frontiers Records, 2024
Tracklisting:
- Late Night Street Fight
- Cherry
- So Supernatural
- We Gotta Get Out Of This Place
- Soul Jive
- Gun
- Shot In The Dark
- The Only Thing
- Kick Out The Jams
- Money Machine
- Don’t Come Running To Me
- If I Fell
Line-up:
- Eric Bloom – Gitaar, synth, zang
- Albert Bouchard – Drums, zang
- Joe Bouchard – Basgitaar, gitaar, synth, percussie, zang
- Allen Lanier – Gitaar, synth
- Donald Roeser – Gitaar, zang
- Rick Downey – Drums
- Richie Castellano – Gitaar, synth, zang
Links: