Headlines

Als je van muziek schilderijen zou maken, dan zou het werk van Eoront afgebeeld worden als een uitgestrekt, weids natuurlandschap met een weggetje dwars erdoorheen. Als je muziek in bewegende beelden zou kunnen vatten, dan werden de drie albums van Eoront stuk voor stuk boeiende, rijkgevulde reisverhalen over de nooit eindigende zoektocht naar het begin, het einde en de zin van alles. Tijdens deze queeste begeeft de reiziger zich doorheen een fantasiewereld die verrijkt is met zijn eigen legenden, mythen en tradities: “Eoront”.Lees verder ›

Kijk, dit is nou een leuke compilatie. Eerder werd al een verzameling postpunk en synthwave liedjes uit Spanje uitgebracht, verzameld op La Contra Ola. Het Zwitserse label Bongo Joe gaat met Spanish Ambient & Acid Exoticism 1983​-​1990 voor een compilatie van ambientmuziek. Het betreft Spaanse elektronische muziek uit de jaren 1983 tot 1990.Lees verder ›

Het in 2016 ook door Ván records uitgebrachte Fórn was mijn eerste kennismaking met deze Duitse blackmetalband Fyrnask, die telkenmale een mooi afgewerkt verhaal brengt en dit zowel muzikaal, tekstueel als ook grafisch. Ik herinner me die release als een digi-pack CD van zacht karton, met wat gouden inleg in de teksten en symbolen met daaromheen een zalmroze, kunstig karton voorzien van obscure esoterische symbolen.Lees verder ›

Sinds Evile in 2004 werd opgericht heeft de Engelse band flink naam gemaakt. Debuut Enter The Grave wordt beschouwd als een van de albums die thrash nieuw leven heeft ingeblazen. Met opvolger Infected Nations bevestigt Evile zijn naam. In 2009 overlijdt bassist Mike Alexander aan de gevolgen van een bloedprop in de longen. De band gaat echter door en weet met Five Serpent’s Teeth en Skull zijn fans nog zeker tevreden te stellen. We zitten inmiddels in 2016 als de band aankondigt bezig te zijn met een nieuw album. Door de nodige veranderingen in de samenstelling duurt het echter nog vijf jaar voordat er daadwerkelijk een album verschijnt. Hoge verwachtingen dus inmiddels voor Hell Unleashed, des te meer omdat Evile dit nieuwe album uitbrengt via Napalm Records.Lees verder ›

"Wie lang naar muziek met agressieve thema’s luistert, is niet ongevoeliger voor gewelddadige beelden dan wie dergelijke muziek niet graag hoort”. Aldus een studie aan de Macquarie University in Sydney, Australië. Met andere woorden: dat wordt smikkelen en smullen van 'Buffalo’s finest' Cannibal Corpse en diens vijftiende (!) langspeler  Violence Unimagined.Lees verder ›

Er was een tijd dat het Zwitserse fenomeen Paysage d'Hiver demo's uitbracht (zoals Das Tor). Dat was de periode 1998 tot 2020. Vorig jaar verscheen namelijk de langspeler Im Wald. Iets minder sneeuwruis op deze langspeler, iets minder cassettekwaliteit, het was alsof Wintherr een poging deed om Paysage d'Hiver toegankelijk(er) te maken voor het grote publiek. Genoeg redenen om een pak diehard fans enige weerzin te doen krijgen voor dat nieuwe album. Nu is er opnieuw een langspeler, opnieuw via Kunsthall Produktionen (waar Paysage d'Hiver al van in den beginne resideert). Geister heet deze nieuwe. Zeventig minuten black metal, in elf stukken. Ik kan jullie alvast vertellen dat ik verwacht dat er nog meer oldschool fans zullen willen afscheid nemen van Paysage d'Hiver.Lees verder ›

Ja! De klapper van het jaar, wellicht. Brutaal geniaal, geniaal brutaal. Blackend deathgrind? Extreme doomdeath? Succumb! Album nummer vier voor het anonieme Altarage, het Baskische bastion, dat na Nihl, Endinghent en The Approaching Roar nu zijn nieuwe eruit spuwt. Een onneembare burcht is het. Mijn woordenschat zal weer tekortschieten, de superlatieven niet super genoeg om deze te omschrijven. Extreme metal op zijn best, een kanshebber voor de nummer één positie dit jaar. Toch?Lees verder ›

Vijf jaar hebben de broertjes Duplantier en de heren Labadie en Andreu geknutseld aan Fortitude: het zevende album dat ze onder de naam Gojira uitbrengen. Nog nooit duurde het zo lang voordat er nieuw werk kwam, maar zo gaat dat met bandjes die langer meedraaien: je komt niet zo snel meer in de oefenruimte als toen je nog tiener of twintiger was. Bij Gojira speelt natuurlijk ook nog mee dat de band flink groter is geworden en één van de kanshebbers is om de toppositie op de metalfestivals in te nemen als de oude, welbekende garde eindelijk met pensioen gaat. De Fransen zijn bovendien  metalgenre aan het ontstijgen, getuige #gojira dat vandaag bij het verschijnen van Fortitude even trending was op Twitter in Nederland, land waar metal normaal gesproken nog niet met een stok wordt aangeraakt.Lees verder ›

In februari was het al weer tien jaar geleden dat de Noord-Ierse gitarist Gary Moore overleed. Bij het grote publiek is Moore vooral bekend van het nummer Still Got The Blues waarmee hij een gigantische hit wist te scoren. Voordat Moore zich op de blues stortte had hij de nodige prestaties als rockgitarist achter zijn naam staan. Het meest interessante was zonder twijfel de tijd dat hij in die andere bekende Noord-Ierse act zat: Thin Lizzy. Ook de albums die Moore voor 1990 uitbracht onder zijn eigen naam bevatten stevig rockende nummers. Toch zal Gary Moore bij de meeste mensen voornamelijk bekend blijven als bluesgitarist.Lees verder ›

Het is inmiddels dertig jaar geleden sinds het debuutalbum Lobotomizer van de Noorse band Motorpsycho uitkwam. Waar veel bands dan inmiddels wel gesetteld zijn met hun bandgeluid, blijft Motorpsycho zichzelf met elk album ontwikkelen. Begonnen als een hardrockband verkende de band vele genres in hun zucht om zich te blijven vernieuwen. En na al die jaren blijkt van een verminderde inspiratie nog zeker geen sprake, want nog geen acht maanden na het geweldige dubbelalbum The All Is One is er alweer een opvolger.Lees verder ›

Eind 2019 sloot Apathia Records zijn deuren. Het label van de Fransman Jehan Fillat was niet meer. Een groot verlies, want grensverleggende bands als Igorrr, Whourkr en Pryapisme kregen veel aandacht van dit label. Een vierde band moet ik daar eigenlijk aan toevoegen: Hardcore Anal Hydrogen. We play a ‘death-metal, electroacoustic, hip hop, rock, jazz, whatever we like’ music, wisten ze op te tekenen ten tijde van HyperCut. Een ronduit heerlijk chaotisch album dat mijn eindlijst haalde in 2018. De band vond dat de tijd gekomen was om als acroniem door het leven te gaan en hun vijfde album in eigen beheer uit te brengen, als HAH. En nu maken ze electro-metal-modern-rock-surf.Lees verder ›