Headlines

Todomal is een licht snobistische, progressieve doommetalband uit Spanje. Ja, dat is gelijk een oordeel inderdaad. Maar als je de muziek zelf omschrijft als: 'Stel je Candlemass en Pink Floyd voor die een dronken gevecht hebben aangaande goedkope wijn, om vervolgens een album te schrijven om excuses te maken' heb je alle hokjes aangevinkt om die omschrijving te verdienen. Het is een debuut voor deze Spanjolen. Een debuut dat toch tot één van de betere doomplaten van dit jaar gerekend moet worden.Lees verder ›

Voor vier mannen loopt 2021 anders af dan ze bij het begin van het jaar hadden gedacht. Namelijk: met een band, een platendeal, een video en een review op Zware Metalen.  Toen het zure jaar 2021 het minstens zo zure jaar 2020 afloste, bestond deathmetalgezelschap Necrotesque alleen nog maar in het hoofd van Arjan Jansen (Into the Arcane, ex-Dead End, ex-Prima Nocte, ex-Myosotis). De gitarist had een bandnaam en zijn gitaarpartijen al lang klaar liggen, wachtend op de juistegelegenheid het beest te ontketenen.Lees verder ›

Het Deense LLNN is actief sinds 2014 en heeft sindsdien twee albums en evenzoveel splitalbums uitgebracht. Het laatste album Deads en de split met Wovoka werden besproken op Zware Metalen. Voor mij is de derde langspeler Unmaker echter de eerste kennismaking met deze formatie, die hardcore, noise en sludge mixt tot een explosieve post-metalcocktail.Lees verder ›

To Sense | To Perceive had in mijn top drie van 2020 moeten staan. Geen idee wat mij is overkomen want dat is niet gebeurd. 85 punten was niet genoeg. Net zoals die andere Prava Kollektiv/ПРАВА Коллектив band Arkhtinn brengt Voidsphere (telkens) twee nummers uit, van dik twintig minuten. Atmosferische black metal, kosmisch, "out there". Trance en leegte. The Void Overtakes, The Void Overcomes.Lees verder ›

Nooit van gehoord? Jammer. Het ooit Franse (nu internationale) Monument of Misanthropy bacht in 2014 één van de meest brutale deathmetalalbums uit die ik ooit hoorde. Anger Mismanagement, met nummers als Vegan Homicide en Entering a New State, zette ik ze meteen in het rijtje samen met Benighted, Cattle Decapitation en Hideous Divinity. In 2018 kwamen de heren Jean-Pierre Battesti en George Wilfinger niet meer overeen en na een partijtje piemels vergelijken maakte Battesti van zijn Monument of Misanthropy een nieuwe band genaamd Arborescence of Wrath. George Wilfinger trok vier nieuwe leden aan en nu is er een tweede langspeler, via het Indische Transcending Obscurity Records, een label dat verstandige keuzes maakt en al jaren in opmars is. Fijn.Lees verder ›

Van de zeventig miljoen postrockbands die er zijn, vind ik er een paar eigenlijk echt er ver bovenuit stijgen. Zoals Sigur Ros, God is an Astronaut en Russian Circles. Om verschillende reden.Lees verder ›

Met het debuutalbum, Into the Qliphoth, bewezen de Zweden van Myronath twee jaar geleden dat ze in staat zijn om een meer dan degelijk blackmetalalbum in elkaar te timmeren. Myronath staat voor robuuste, melodisch-occulte muziek waarin melodie en vurige agressie mooi hand in hand gaan. Niet alle nummers op het debuut waren even beklijvend, maar de band slaagde er wel in om middels voldoende afwisseling en enkele opvallende aandachtstrekkers de interesse van de luisteraar te blijven prikkelen. Vooral afsluiter Annihilation of the Crescent Moon is nog steeds een vaste waarde in mijn 'met-de-fiets-naar-het-werk-en-terugplaylist'. Een apocalyptische, ontketende furie die de trappers een behoorlijk stukje sneller op en neer doet gaan.Lees verder ›

Ook nu brengen de Duitsers van Empyreal Sorrow de opvolger van Præy uit in eigen beheer. Ik besprak het vorige album reeds in 2020 en gaf de band, na kritisch doorluisteren, de klever met daarop: "het kleine broertje van Illdisposed." De vraag is, plakt deze klever ook op deze EP die de titel Harm(ony) Within meekreeg? De vijf heren spelen immers een goed wegslikbare melodische deathmetalvariant.Lees verder ›

Experimentele metal uit Utrecht. Ik gaf mezelf op, want ik zag de namen als Krallice en Dysrhythmia staan in de omschrijving, samen met nog een aantal andere bands die mijn niveau aan neuroticisme nog meer de hoogte in kunnen jagen, dan het besef dat het morgen maandag is. Prospectors komt alleszins zalvend uit de hoek en laat me met zijn opmerkzame brein mooie namen noteren, zoals sessiedrummer Michiel van der Plicht (Pestilence, Carach Angren, ex-God Dethroned). Gitarist Michel van der Werff is ook verantwoordelijk voor de mixing. Colin Marston voor de mastering trouwens. Joost Vervoort creëerde de oneindige, mooie hoes en het design is van Galgenvot (Nevel, Wrang, ...). En dan hebben we ook nog Matthias Ruijgrok die bas en synths beroert (met een -t).Lees verder ›

Arkhtinn, keer op keer op keer op keer staat dit schepsel in de bovenste regionen van mijn jaarlijst. Net als die andere Prava Kollektiv bands Voidsphere en Mahr trouwens. Van Voidsphere kwam er ook nog een album uit dit jaar, die review volgt. 最初の災害 uit 2018 was tweede, na Ævangelist, daarvoor waren het demo's en die tellen zoals geweten niet mee. Arkhtinn, anoniem opererend, brengt opnieuw twee nummers uit, beiden meer dan twintig minuten tellend.Lees verder ›

“Na kort beraad en zonder enige wroeging heb ik besloten om Absu na drie decennia te ontbinden. Gezamenlijk en universeel gesproken is deze beslissing een gevolg van onoplosbare omstandigheden, die uiteindelijk hebben geleid tot dit resultaat. Tijd noch inspanning, noch formule of enige andere manier kunnen mijn beslissing herroepen.”Lees verder ›

Toen ik een tijdje terug hoorde dat Kadavar en Elder samen een album zouden uitbrengen, was ik onmiddellijk enthousiast. Dit zijn niet alleen twee van mijn favoriete rockbands, nee het zijn dan nog eens twee bands die absoluut niet bang zijn om te experimenteren. Dit album kon dus wel eens heel interessant worden. Voor de gelegenheid werden de bandnamen samengesmolten tot ELDOVAR. Klinkt als een koninkrijk in één of andere uithoek van Tolkiens Midden-Aarde als je het mij vraagt, maar goed, het is de muziek die telt niet waar?Lees verder ›

Puerto Rico. Voor vandaag kon ik zo één, twee, drie, geen artiest opnoemen die er vandaan komt. Left Över kan daar verandering in brengen met zijn debuut album Millenium In Darkness. De band brengt zogeheten "Southern Rock", in de stijl van Zakk Wylde, Black Label Society, Down en Texas Hippie Coalition. Rauwe, lompe, beukende metal dus, vooral bedoeld voor de werkende man zoals dat heet.Lees verder ›

Bodies and Gold, een klein half uur nieuw materiaal van Niklas Sundin. Ik ga jullie niet meer vertellen waar jullie Niklas Sundin van moeten kennen. Als jullie het nu nog steeds niet weten dan geef ik het op. Het album Sju pulsarer stond netjes in mijn jaarlijst vorig jaar, toen was dat met industrial dark metal. Deze nieuwe EP is anders.Lees verder ›