Met het debuutalbum, Into the Qliphoth, bewezen de Zweden van Myronath twee jaar geleden dat ze in staat zijn om een meer dan degelijk blackmetalalbum in elkaar te timmeren. Myronath staat voor robuuste, melodisch-occulte muziek waarin melodie en vurige agressie mooi hand in hand gaan. Niet alle nummers op het debuut waren even beklijvend, maar de band slaagde er wel in om middels voldoende afwisseling en enkele opvallende aandachtstrekkers de interesse van de luisteraar te blijven prikkelen. Vooral afsluiter Annihilation of the Crescent Moon is nog steeds een vaste waarde in mijn ‘met-de-fiets-naar-het-werk-en-terugplaylist’. Een apocalyptische, ontketende furie die de trappers een behoorlijk stukje sneller op en neer doet gaan.
Na twee jaar zijn de heren terug met een opvolger: Djevelkraft. Het hart van de band, de Maltese bassist/zanger Hellcommander Vargblod (Khaospath, ex-Martyrium) en gitarist Lars Björkens (nu onder de naam van Bjarkan in plaats van Malphas, onder andere ook actief bij Ragnarok), is onveranderd gebleven. Ex-Marduk drummer Lars Broddesson werd ondertussen wel ingeruild voor Fredrik Andersson, die lange tijd actief was bij Amon Amarth. Jaja, Myronath weet zijn drummers wel uit te kiezen. Op Djevelkraft wordt de line-up nog aangevuld met Myrkheim, die daarvoor al als sessie-gitarist bij de band actief was. De connectie met Marduk is overigens wel gebleven, want Devo Andersson (ex-gitarist en bassist bij de band) was verantwoordelijk voor de opname en productie van Djevelkraft in zijn Endarker Studio. Het viertal brengt ons net geen uur vol potige black met veel gevoel en bruutheid. Want ja, die combinatie bestaat echt.
Myronath is er niet de band naar om het roer ineens 180° om te gooien. Djevelkraft is dan ook de logische opvolger van Into the Qliphoth. De band heeft van bij het begin zijn eigen stijl ontwikkeld en daar zijn ze (terecht) heel tevreden mee. Er is dan ook geen enkele reden om iets te veranderen aan de manier waarop ze de nummers schrijven, opbouwen en inspelen.
Weet je wat ik nu zo bijzonder vind aan deze band? Het is natuurlijk een feit dat hun muziek niet echt uitblinkt in originaliteit en vernieuwing, maar wat ligt elk nummer toch weer geweldig lekker in het gehoor zeg! Dat is toch een bekwaamheid die ze bij Myronath perfect beheersen: soepel wegluisterende nummers schrijven die steeds krachtig, evenwichtig, dynamisch, melodisch en tegelijk vol gevoel klinken. Laat ik even starten met Evil Unchained. Na enkele sombere, gedragen akkoorden blastbeaten de drums van meneer Andersson het nummer volledig op gang. Melodie is hier alomtegenwoordig, maar het zijn vooral de semi-dissonante riffs in de snellere delen die je welwillig in die occulte sfeer storten waarrond Myronath zijn nummers telkens opbouwt. Het samenspel is subliem en waterdicht, alsof alles live is opgenomen. En terwijl heel wat van de voortreffelijke, catchy riffs en leadmelodieën herhaald worden, is de flow en dynamiek van die aard dat er geen verveling optreedt. De drums zijn bewust heerlijk strak en droog gehouden. Ze excelleren regelmatig in snelheid en zorgen op die manier voor een extra dimensie bovenop de gemene riffs en de beestachtige grauw van Hellcommander Vargblod. Deze laatste zorgt overigens eigenhandig voor wat occulte toevoegingen in de vorm van bezwerende, diep sonore zang.
She Who Dwells In Flames is duidelijk een verwijzing naar de (gewaagde) albumhoes en gaat met een rotvaart van start. De leadmelodie die hier de rode draad vormt is mogelijks nog meeslepender dan die van Evil Unchained. Continu schakelt de band in ritme, sfeer en tempo, terwijl het nummer zijn continuïteit toch niet verliest. Devo Andersson heeft overigens indrukwekkend werk geleverd, want hij is er in geslaagd om elk onderdeel van de muziek de aandacht te geven die deze verdient. De drums zitten ietsjes in de achtergrond, maar blijven toch steeds goed hoorbaar. De vocalen en leadgitaar staan op de voorgrond, waardoor de band zijn voornaamste troeven optimaal kan uitspelen: melodie, vocale veelzijdigheid en een nadruk op de lyrische thematiek.
“En de basgitaar?”, vraagt u zich af. Wel, die krijgt een mooie hoofdrol aan het begin van Radix Diaboli. Dit nummer valt ook nog op door zijn speelse, groovy middenstuk, waarna Hellcommander Vargblod zijn “cleane” stem bovenhaalt om de titel van het nummer ten berde te brengen. Het lijkt erop dat de tekst in zijn totaliteit bestaat uit Latijnse teksten, al is dit bij gebrek aan de lyrics wel onder voorbehoud. Dat Myronath niet vies is van een beetje Latijn, hadden ze overigens al bewezen op het nummer Hymn to Lucifer van hun vorige album. Hoe dan ook: als je de lyrics bij de hand hebt lijkt dit mij de meezinger van het album te worden. De ritme/melodiecombinatie doet hier overigens heel erg denken aan de landgenoten van Naglfar.
Elk nummer heeft op melodisch vlak wel iets extra te bieden en dus is het moeilijk om er een hoogtepunt uit te kiezen. Het label Hellstain Productions koos Effigy of Malediction en Evigt Mörker eruit als singles, maar dat zijn daarom zeker niet de beste nummers op het album. In feite ligt het niveau van alle nummers even hoog en ook qua stijl hangt alles perfect samen. Toch zijn er op elke track wel leuke (onverwachte) extra’s terug te vinden. “Aandachtstrekkers”, zoals ik ze hierboven noemde. Zoals de jengelende solo in Till Aska, of de rustige akoestische intro én outro van The Sword of Satan, dat dan ook nog eens enkele heerlijke tremolo-momentjes tevoorschijn tovert. Uiteindelijk valt Myronath wel meestal terug op blastbeats en die typische Zweedse meloblack (of houdt het tempo gewoon de hele tijd hoog, zoals op Reborn In Chaos), maar eentonig wordt het nooit.
Zoals gezegd, Evigt Mörker is zeker niet beter dan de andere nummers, maar draagt wel nét dat tikkeltje meer emotionele diepgang in zich. Het tempo ligt ietsjes lager hier, maar de melodieën zijn wat meer uitgesponnen, ter ondersteuning van de lyrics over de aanbidding van het Duister. De algemene sfeer is dan ook iets donkerder, wat nog versterkt wordt door de diep-kelige monstergrommen die Hellcommander Vargblod hier toevoegt. Je voelt de overtuiging, de devotie zo uit zijn stem stromen. Heerlijk nummer!
Het album sluit af met het gevoelige en beeldschone Beyond the veil of Death, dat enkel door gitaren wordt gebracht. En dan kan je enkel concluderen dat we hier te maken hebben met een heel sterk album van een band die zijn nummers op een meesterlijke manier weet te boetseren, met veel oog voor harmonie en een uitgesproken kunde om heerlijke riffs en beklijvende melodieën te vervaardigen. Dat alle nummers dan ook nog eens heel makkelijk in het gehoor liggen is reden genoeg om dit album aan alle liefhebbers van black metal aan te bevelen. Myronath bevestigt de klasse en goede intenties van het vorige album en doet er zelfs een schepje bovenop. En ja, waarom zou deze niet ergens in uw jaarlijst top-20 terecht mogen komen?…
Score:
86/100
Label:
Hellstain Productions, 2021
Tracklisting:
- Evil Unchained
- She Who Dwells In Flames
- Radix Diaboli
- Effigy of Malediction
- Till Aska
- The Sword of Satan
- Evigt Mörker
- To Walk the Paths of the Dead
- Reborn In Chaos
- In Regno Tenebris
Line-up:
- Hellcommander Vargblod – Basgitaar, vocalen
- Bjarkan – Gitaar
- Myrkheim – Gitaar
- Fredrik Andersson – Drums
Links: