Headlines

Een splitalbum van twee Nederlandse blackmetalbands. Dit Invincible / Ω is een combinatie van zwarte zielenroerselen van Helleruin, een éénmansband uit Groningen en De Gevreesde Ziekte, een onbekend collectief uit Eindhoven. Babylon Doom Cult Records brengt dit hebbeding in verschillende formaten uit. Helleruin levert drie nieuwe nummers. Nummers die dus niet verschenen op het eerdere album War Upon Man.Lees verder ›

Het Italiaanse One Day In Fukishima debuteerde in 2014 met een EP die vernoemd werd naar de band. Naar goed grindcore-gebruik werd er daarna jaarlijks een split of EP aan het oeuvre toegevoegd. De teller met betrekking tot volledige albums staat op slechts één: het in 2018 uitgebrachte Ozymandias. Aan het eind van dit jaar wordt er nog een EP toegevoegd met daarop zes nummers. Het ding klokt op ruim tien minuten.Lees verder ›

Khemmis draait ondertussen al even mee. De band uit Denver, Colorado staat erom bekend om doom, death en zelfs black metal met elkaar te vervlechten. Ikzelf zie Khemmis eerder als een doomband met traditionele heavy metal-invloeden. Zeker op deze laatste plaat is dit heel hoorbaar en aantoonbaar. Midden november bracht de band namelijk zijn vierde album Deceiver uit. Ik wilde deze toen direct bespreken, maar - lang verhaal kort verteld - de promo is niet bepaald bij mij geraakt en dus vergat ik deze gewoon te bespreken. Ja, ik word ook een jaartje ouder en vergeetachtiger. Bij het overlopen van de beste platen van het voorgaande jaren viel mijn oog vervolgens op deze vergeten parel. Wat? Werd deze plaat nog niet besproken door ons? Wat een schande! Tijd om dit even recht te trekken me dunkt!Lees verder ›

Unto Others/Idle Hands knalde mij in 2019 net niet omver met de magistrale plaat Mana. Ik ga nu alvast twee zaken toegeven: van de naamsverandering ben ik geen fan en de verwachtingen voor die plaat lagen toen eigenlijk heel laag. Makkelijk scoren dan want als je niets verwacht, kan je alleen maar positief worden verrast. Dit kan niet gezegd worden van het nieuwe album. Wie een plaat als Mana kan afleveren krijgt nooit meer dit voordeel van de twijfel. Deze Strenght wordt hier dus kritisch, maar met een hoog verwachtingspatroon ontvangen.Lees verder ›

In het voorjaar van 2016 deed Converge een korte tour die eindigde op het Tilburgse Roadburn Festival. Voor deze tour, Blood Moon genaamd, werd de reguliere line-up van Converge uitgebreid met Chelsea Wolfe, haar muzikale partner Ben Chisholm en Cave In-frontman Steven Brodsky. De zevenkoppige band speelde enkel wat obscuurder Converge-werk en deed dat verdomd goed.Lees verder ›

Wie Zuid-Amerikaanse black metal zegt, denkt meestal direct aan rommelige, opgejaagde hard-rennen-want-Satan-zit-je-op-de-hielenblack. Niets van dat bij Los Males del Mundo. Descent Towards Death staat vol smaakvolle atmospherische black metal die zo uit de Oude Wereld had kunnen komen. Voor dit album debuteerden de Argentijnen overigens met de EP L.M.D.M. en die werd geproduceerd door Der Weg Einer Freiheit-mastermind Nikita Kamprad – die net als voor dit album als gast de bas hanteerde – dus dan is er nóg een link tussen band en Europa én weet u direct in welke muzikale hoek u deze mannen kunt plaatsen. Overigens: Dany Tee is ook lid van Acathexis, net als de Belgische gitarist/bassist Déhà (Déhà, Wolvennest) waardoor er dus nog een lijntje met Europa loopt.Lees verder ›

De heren en dame van Epica hebben er alles aan gedaan om van Omega een knaller van een album te maken. Het City Of Prague Philharmonic Orchestra werd ingehuurd om de orkestpartijen in te spelen, er werden een kinderkoor en kamerkoor aangerukt, Indiase inheemse instrumenten ingespeeld vanuit India en Zaher Zorgati (Myrath) nam nog wat zanglijnen in het Arabisch op. Aan Joost van den Broek de schone taak om al deze partijen een plek te geven op dit album, naast alle vocale en instrumentale geweld van de band zelf.Lees verder ›

Uit Oekraïne komt dit Omhosten. Het is het Oostenrijkse Kult Und Kaos Productions dat de plaat, Music Of The Great Beyond, uitbrengt. Voor mij is het een eerste kennismaking met zowel de band als het label. Omhosten staat voor atmosferische black metal met een paganeske insteek. Omhosten staat voor dat type black metal dat we zouden moeten kennen van Emperor, Enslaved, Naglfar, Taake en Satyricon. Nu, dan heb je als promoboer alle groten der aarde al wel bijna opgesomd. Ik kan je het alvast verklappen: dit Omhosten heeft met geen enkele van deze grootheden grote raakvlakken.Lees verder ›

Bart Schwertmann is geboren in het Groningse Finsterwolde, de plek waar hij heden ten dage nog steeds woont. Zijn muzikale carrière begon met de band Galaxy. Landelijke bekendheid kreeg hij in het jaar 2000 toen hij het Nederlandse tv-programma De Soundmixshow won door het nummer Ghetsemane te gehore te brengen. Tegenwoordig zou je de Groninger vooral kunnen kennen van zijn rol als zanger van de band Kayak.Lees verder ›

Twintig jaar Unidentified Flying Bodyparts, de eerste langspeler van Suhrim. Suhrim startte in 1989 met het maken van "bulging death metal" en bleef dat doen tot in 2009. Zware Metalen recenseerde de laatste langspeler Happy Hour in 2007 en ook daarvoor zetten we de band een aantal keer in de spotlights. Suhrim wordt door velen aanzien als de oudste Belgische deathmetalband, ook al is de band niet echt actief meer.Lees verder ›

Uit Montreal, Quebec, Canada, komt het vijftal Spectral Wound. A Diabolic Thirst is, sinds 2015, al weer hun derde langspeler. Het eveneens Canadese Profound Lore Records is de platenboer van dienst. Vouna met het erg goede Atropos verscheen ook via dit label, doch dit even geheel ter zijde. De Canadese blackmetalschool ligt me nauw aan het hart en toch gebeurde het dat deze plaat voor de redactie en mij wat onder de radar bleef. Maar niet getreurd, we pikken hem op!Lees verder ›

Je houdt ervan of niet, maar de markt voor symfonische black metal is nog steeds aanzienlijk groot. Uiteraard zijn de bekendste bands in dit subgenre der zwaarste metalen veelal gevestigd in Europa en het Verenigd Koninkrijk. Zo is er Dimmu Borgir en Emperor uit Noorwegen, Cradle of Filth uit Engeland, Carach Angren uit ons eigen landje, Tiamat uit Zweden, Graveworm uit Italië, enzovoorts. Men denkt dan ook niet gelijk aan de Verenigde Staten van Amerika als we over symfonische black praten. Sterker nog, ik denk dat de bekendere bands uit deze regionen op één hand te tellen vallen (Abigail Williams, Dragonlord). Het uit Denver afkomstige Stormkeep doet een gooi om op deze lijst te komen met het debuutalbum, getiteld Tales of Othertime. Symfonische black metal met een vleugje dungeon synth!Lees verder ›

Alweer drie maanden geleden schreef ik een review over My People...Hold On / Our Day Will Come, twee splits op één album van Zulu. Anaiah Lei, initiatiefnemer van dat project, bracht met zijn andere band Dare ongeveer twee weken later ook zijn debuut uit. Dat deed hij weliswaar als drummer en inmiddels is ook bekend dat hij de band heeft verlaten. Liefhebbers van old school hardcore hebben in 2021 helaas een zeer dunne spoeling ervaren, maar dit viertal biedt met Against All Odds hoop in de bange dagen. Van het artwork tot de muziek, de titels en de speelduur van alle nummers: deze plaat ademt hardcore.Lees verder ›

Vanuit Zuid-Afrika komt toch niet al te vaak een blackmetalalbum binnenwaaien. Verspeelde Tyd is het debuutalbum van het éénmansproject Vleesanker. Voorzien van een biografie in het Zuid-Afrikaans, hoe authentiek kan je het maken, worden we ingelicht over de beweegreden en het ontstaan van deze band. Als ik het goed begrijp moeten we eerst onszelf als persoon begrijpen/veroveren alvorens we de illusie van tijd te kunnen overstijgen en kunnen bekomen we wie we echt zijn. Het is dus een behoorlijk diepgaand thema dat Vleesanker gekozen heeft als vertrekpunt.Lees verder ›

Het was weer een bijzonder jaar, dat veelbesproken 2021. Ondanks alle niet nader te noemen toestanden, is er een gigantische lading aan geweldige muziek uitgebracht door veel nieuwkomers, maar ook zeker door een hoop oudgedienden. Bijvoorbeeld het nieuwe album van de Britse legendarische goregrinders/deathmetallers van Carcass: het inmiddels al veelbesproken Torn Arteries. Een recensie op Zware Metalen mag dan ook zeker niet ontbreken!Lees verder ›

Deze Duitse band rond Nikita Kampard noemt zich Der Weg Einer Freiheit. Hij timmert al aan de weg sinds 2009. Toen nog met Tobias Jaschinsky als zanger. Na 2012 besloot de heer Kampard naast het schrijven van de nummers en het hanteren van de gitaar ook de vocalen voor zijn rekening te nemen. Sinds het vorige album, uit 2017 Finisterre, zitten de heren op stal bij Season Of Mist. Ook het nieuwe album Noktvrn komt via het Franse label uit.Lees verder ›

Met Witterung is het Duitse Shores Of Ladon nog maar aan zijn tweede volwaardig album toe. De band bestaat nochtans al sinds 2009. Reeds eerder kregen we de EP, Heimkehr, te horen. Dit plaatje omvatte vooral verwijzingen naar de neofolkloristische achtergrond en interessevelden van de bandleden, ook staan er op deze EP wat oudere, herwerkte nummers. Witterung daarentegen bestaat volledig uit nieuw materiaal. En dit nieuwe materiaal is gewoon ruwe, korzelige black metal.Lees verder ›

Tweeënhalf jaar na het uitbrengen van het geprezen debuutalbum GastiR - Ghosts Invited komt de nieuwe band rond Gaahl met een mini-album genaamd The Humming Mountain. Het concept van The Humming Mountain was volgens Gaahl immers niet groot genoeg voor een volledig album. Aan de basis van dit mini-album staan nummers die de eerste full-length conceptueel net niet hadden gehaald. Op The Humming Mountain gaat het immers over geduld, in de universele zin van het woord.Lees verder ›