Headlines

De Belgische speedmetaltrots is terug van weggeweest. Ik heb het natuurlijk over Evil Invaders. Na vijf jaar krijgt Feed Me Violence immers de opvolger die hij verdient. De plaat kwam begin april uit, maar deze recensent had het razend druk in zijn privéleven. Ja, soms is er geen tijd voor metal. Het is zeldzaam, maar kan dus echt gebeuren. Tijd om me te herpakken dus krijgt dit album nu alle aandacht en liefde die het verdient. Lees verder ›

De Teutoonse grote vier blijven tot de verbeelding spreken. Ieder nieuw album van één van deze bands trekt gelijk de aandacht. Dit reeds veertig jaar lang. Sodom (2020) en Kreator (2022) brachten recent nog een nieuwe plaat uit en dus kon Destruction niet achterblijven natuurlijk. Het vijftiende lid van de familie kreeg de snoezige naam Diabolical mee en draagt onmiskenbaar het brandmerk van de band.Lees verder ›

Het New Yorkse Age of Apocalypse bestaat al een paar jaar maar toch is de band bij het grote publiek nog redelijk onbekend. In 2020 bracht Age of Apocalypse het eerste album The Way uit waarna vorig jaar een split-EP met Pain of Truth verscheen. Hardcorefans hebben mede door deze twee releases met smart gewacht op het nieuwe album van de Amerikanen. Het geduld van de wachtenden is beloond, want op Grim Wisdom gaat de band verder waar Age of Apocalypse goed in is; hardcore maken die uit duizenden te herkennen is.Lees verder ›

Crisix was zeker niet de grootste band van Graspop Metal Meeting 2019, maar wel de groep wiens optreden nog het meest vooraan in mijn geheugen ligt. Tegen het middaguur traden de heren aan in een Metal Dome die toen al bijna bezweek onder de tropische temperaturen van die dag. Dat liet de band alvast niet aan zich komen want die ging tekeer alsof er een wereldkampioenschap te verdienen was, met als hoogtepunt de gitarist die op de rug van een fan de pit doorging zonder een noot te missen van zijn woeste thrashsolo.Lees verder ›

Waar het vorig jaar Kaonashi en Pupil Slicer waren die mij in dit genre positief wisten te verrassen, is dat dit jaar vooralsnog Anna Sage met zijn gelijknamig debuut. De gretige mix van metal, post- en mathcore zit verfijnd in elkaar en weet over de gehele lengte van het album te boeien. Het Franse kwartet mag de vergelijkingen met Converge, Botch en The Chariot dan ook met de borst vooruit met zich meedragen, maar namen als The Dillinger Escape Plan en Every Time I Die kijken ook om de hoek mee.Lees verder ›

Naar aanleiding van hun vinylrelease worden de albums Mann (2019) en Sol (2016) van het Nederlandse darkfolkproject Sowulo opnieuw uitgegeven. Deze bespreking gaat dus over twee albums en niet over een dubbelalbum. Dat het om twee aparte albums gaat, blijkt al snel: het geluid van Sowulo is op beide platen zeer verschillend. Sol is een rustiger en hoofdzakelijk instrumentaal album terwijl op Mann, dat ook voornamelijk akoestisch maar toch veel intenser is, een belangrijke rol weggelegd is voor de vocalen. Lees verder ›

Al van bij de eerste noten van Lysbærer - drager van licht - voel ik meteen dat dit iets speciaals zal worden. De Deense Nanna Barslev brengt op haar solodebuut zowel qua instrumentatie, geluidskleuren als stem een prachtige muzikale ervaring, doorvlochten met oude magie: inhoudelijk gaat het van het mystieke naar woorden uit de Edda en zingt de zangeres oude meditatieve en helende betoveringen. Ze bezingt de zon en de maan, het verlichten van de duisternis en de cirkel van leven en dood; de verbinding met de natuur maar ook de natuur van de mens. Lees verder ›

Dit Hellige zou een duo zijn dat meer dan tien jaar stil gelegen heeft. Deze twee Argentijnen komen met Camino De Agua met een volwaardig album, een album bestaande uit zes nummers. Hellige brengt de kunst van het avantgardistische en het diep dreunende samen in een black/doomwerkstuk met drone-elementen. Dying Sun Records uit Nederland brengt de plaat uit in een gelimiteerde digipack versie. Reeds eerder besprak ik Zuid-Amerikaans blackmetalgeweld, denk maar terug aan het Chileense Selbst. Hun  Relatos De Angustia kan je gerust voor of na dit werkstuk van Hellige beluisteren. De platenboer haalt ook nog Deathspell Omega en Blut Aus Nord als inspiratiebronnen aan.Lees verder ›

Afkomstig uit het Amerikaanse Milwaukee, is Pillaging Villagers eigenlijk een project van David Frazer. Pillaging Villagers combineert elementen van (Ierse) folk, met thrash metal. Denk aan een band als Flogging Molly of Dropkick Murphys en combineer die met iets als Sodom of Destruction.Lees verder ›

Black metal uit Zweden voor fans van Dissection en Necrophobic. Zo opende ik in februari 2020 de review voor het debuutalbum van de Zweedse band, Kvaen. The Funeral Pyre was de eerste kennismaking met multi-instrumentalist Jakob Björnfot. The Great Below is dus de opvolger, ook nu uitgebracht via Black Lion Records. Ditmaal zit de heer Tuhkala op de drumkruk en krijgen we heel wat gastbijdrages van onder andere Mike Wead, Jeff Loomis, Sebastian Ramstedt, Angus Norder, Nephente Fridell maar ook van de Fin Vreth, die we kennen van Finntroll. Hij leent zijn stembanden uit op het afsluitende The Fire Within Him Burns.Lees verder ›

Uit Turkije, meer nog de zonnige plaats Izmir, komt dit éénmansproject Archurahl. De heer Algorth (Deniz) is de man achter deze band en is voor alles verantwoordelijk. Dit Albtraum is de derde EP van zijn hand. De heer speelt black metal met een depressieve rand, iets wat meteen duidelijk wordt als je de titels van de nummers leest. Ik kende de band niet en kreeg deze EP toegespeeld via collega Maarten O.. Of ik vrolijk van word van deze eerste kennismaking? Vermoedelijk niet. Maar het valt te proberen natuurlijk. In ieder geval schrijft Algorth graag over alle miserie van de wereld en al de miserie die hem bij momenten ook zelf overvalt.Lees verder ›

Wunderbar! De heren van het in Duitsland gestationeerde Burn Down Eden zijn alweer terug. Alweer, aangezien het vorige werk minder dan een jaar geleden op de wereld werd losgelaten. Oké toegegeven, de vorige keer was dit een volledige langspeler, nu moeten we ons tevreden stellen met vijf nummers in iets meer dan een kwartiertje muziek. De heren zijn gewisseld van label en laten de Duitse burelen achter zich om dit nieuwe Sermonize onder de vlag van Seek & Strike uit de Verenigde Staten uit te brengen. Dit label kwam me al bekend voor aangezien het magistrale Orbit Culture hier ook zijn kunsten mag vertonen. Eens kijken of deze verandering van omgeving in een nieuw elan kan voorzien.Lees verder ›

Toen ik een jaar of vier geleden de pen weer oppakte en begon met reviews schrijven, was het Zweedse Aviana een van de eerste échte verrassingen die de revue passeerde. Epicenter was het tweede album van het vijftal en de zeer beklijvende, boeiende mix van metalcore en djent wist met gemak de middelmaat te ontstijgen. Ook na talloze luisterbeurten blijft de plaat interessant doordat er genoeg te ontdekken is in de mooi uitgebalanceerde composities.Lees verder ›

Tweede album van het Belgische Charcoalcity, dat sinds 2012 industriële metal verzoent met darkwave en gothic. Het debuutalbum Greyscale viel collega Kris te beurt in 2017. Ik zag ze zelf live aan het werk toen er nog optredens plaatsvonden op het Herbakkersfestival in Eeklo, 2018. Het drietal dat je kunt zien op de foto's van dat festiva is uitgegroeid tot een viertal en komt nu met een tweede album, Antibionics.Lees verder ›

De benaming 'middeleeuwen' is ook maar vreemd. Dat veronderstelt een begin, midden en einde. Leven we dan nu in het einde? Het lijkt er met al die pandemieën en oorlogen in elk geval op. Bij Heltekvad is de benaming 'middeleeuwse black metal' ook vreemd. Volgens de band is Heltekvad als geen ander in staat om middeleeuwse soundscapes te maken. Het gros van deze release is echter gewoon Scandinavische black metal. De band voegt hier en daar sporadisch middeleeuws gepingel toe.Lees verder ›