Headlines

Cult Of Parthenope is een Brits label dat de tweede plaat van dit Britse kwintet genaamd Tableau Mort uitbrengt. Bij een eerste aanblik op de meegeleverde bandfoto's doet het me wat aan Dimmu Borgir ontmoet Abyssos en Bathuska denken. De eerste plaat van Tableau Mort, Veil Of Stigma, Book I: Mark Of Delusion kwam uit in 2019 en kreeg toch een mooie review van onze redactie mee. Er werd toen dunnetjes gesteld dat de eerder atmosferische black metal die de heren brachten, net wel wat meer eigen identiteit kon gebruiken.Lees verder ›

The Coming Strife Records is vermoedelijk in het bezit van een speciale radar. Het is namelijk bewonderenswaardig hoe dit label er continu in slaagt onbekende maar zeer talentvolle bands te contracteren. Veel van mijn recente favoriete metallic hardcore albums zijn dan ook afkomstig van dit Engelse label. Toen de nieuwe EP van Morbideity in de digitale postbus viel, was mijn interesse direct gewekt. Toegegeven, ik had nog nooit gehoord van deze band.Lees verder ›

De band rond brulboei Matty Mullins, Memphis May Fire, leerde ik kennen door een nummer als The Sinner van het album The Hollow in 2011. Vervolgens exploreerde ik de platen van deze heren en het mag gezegd, melodische metalcore op zijn best als je het mij vraagt. De heer Mullins verscheen als gast-vocalist op heel wat andere vlot schuivende nummers.Lees verder ›

17 jaar na Age Of Chaos is Vazal teruggekomen, even, om vervolgens weer te verschijnen in de obscuriteit. De Nederlandse blackmetalband bestaande uit twee onverlaten wiens calamiteiten op Zware Metalen gekend zijn op het ondergrondse forum perste er nog eens zes nummers uit, alwaar de cervix tot op de naad versleten was. Burzum en Darkthrone demo/lofi black van de meest basale, zwartwitte soort, geen ruimte voor kleur, laat staan grijswaarden. Vazal is de overmacht, de onmacht van de zwakzuchtige meerderheid van de mensheid die vegeteert op deze binnenkort verkoolde, nasmeulende bal genaamd Aarde. Nederlands en Engels, voor elk wat wil(d)s.Lees verder ›

Oorlogen zijn niet meer wat ze geweest zijn. Waar geschillen tegenwoordig worden beslecht met Bayraktar drones, bestreed de mens zichzelf vroeger met vlegels en dolken. Smerig hak- en beukwerk met rondvliegende ledematen en vloeiend bloed. De dame en heren van Iron Hawk zijn de dagen van weleer nog niet vergeten, en brengen ons een plaat vol smerig muzikaal wapengekletter.Lees verder ›

De volle maan komt tevoorschijn, en daar is Werewolves weer. Ja, ik val in herhaling, maar Werewolves doet dat ook. Volgens drummer Dave Haley is From The Cave To The Grave hetzelfde als het vorige album, maar dan beter. De band maakt death metal. Ik heb de link met The  Monolith Deathcult nog niet eerder gemaakt, maar voila, hier is de link.  De band heeft verder geinig bedoelde teksten, voor de mensen die het kunnen verstaan.Lees verder ›

Een éénmansproject uit centraal Griekenland dat zich Waves Idle Symmetry noemt. Dit Thalassa laat zich middels een bijzonder hoesontwerp wel opvallen. Het is de heer G.K. die ons deze EP met vier nummers heeft bezorgd. Hij neemt ook bijna alle instrumenten voor eigen rekening. Alleen de drumpartijen heeft hij laten inspelen door Nick Samios. Op zich geen slechte keuze als je natuurlijk geen feta gegeten hebt van dit instrument. Wat mogen we verwachten? In ieder geval wordt de muziek op deze EP aangekondigd als black metal. Black metal? Griekenland? Dan weet één ieder van jullie dat ze dit even goed moeten beluisteren en vooral kritisch moeten zijn, want heel wat Groten der Aarde, heel wat bijzonder goede blackmetalbands namelijk, zijn afkomstig van dit Europese schiereiland.Lees verder ›

Hoeveel Tetragrammatonnetjes bent u deze week tegengekomen? Hopelijk is het antwoord op die vraag ‘nul’, want dat soort ontmoetingen is nooit leuk. Als we de heren van Ornæmental Shine moeten geloven, gaat de aanschouwing van De Tetragrammaton (oftewel de Bijbelse God) namelijk gepaard met een ijzige combinatie van angst en ontzag.  Precies dit gevoel is de inspiratie voor hun debuutalbum Deima Panikon, wat zoiets betekent als goddelijke vrees.Lees verder ›

Voor Nechochwen zijn de eigen roots een grote inspiratiebron voor black/folk metal. Denk aan bands als Vreid en Obsequiae en je krijgt in de verte een idee van wat deze band doet. Kanawha Black is het vierde album van deze Amerikanen. Op Zware Metalen kennen we de band reeds, maar desondanks wist de band tot dusver geen fans binnen te hengelen. De band heeft opnieuw de hengel uitgegooid en nu maar eens kijken of wij happen.Lees verder ›

Het Gentse vijftal Cobra The Impaler komt met debuut Colossal Gods op de proppen. Progressieve sludgemetal om U tegen te zeggen is dit volgens mij, maar de infofiche noemt sterke invloeden van de New Wave of American Heavy Metal en Mastodon. Gitarist Tace DC (Haester, Ex-Aborted, Horses On Fire) rekruteerde eerst Dirk Verbeuren (Megadeth, ex-Soilwork) op de drums om dit project vorm te geven. Later gaf hij de drumstokken door aan Ace Zec (Haester, Customs). Hierbij kwamen ook Mike Def (Horses On Fire), Manuel Remmerie (Von Detta, Majestic Sun) en James Falck (BEAR) de rangen versterken. Een ware all-starbezetting als het gaat om Belgische metal. Of durf ik het zeggen, goddelijk?Lees verder ›

Toen mij gevraagd werd om dit live-album van het uit Faeröer eilanden afkomstige Týr te recenseren, hoefde ik niet lang na te denken. In 2019 mocht ik het album Hel van een recensie voorzien en dat album beviel mij erg goed. Dit live-album is opgenomen in de Faeröer eilanden met The Sypmhony Orchestra of the Faroe Islands en daar leent deze muziek zich meer dan uitstekend voor. Pak daarbij zo’n beetje een ‘best of’-tracklisting en het zou een epische luisterervaring moeten worden.Lees verder ›

Alsof Alice in Chains een post-metalplaat heeft opgenomen. Zo klinkt Orochen althans op een groot deel van deze debuutplaat. Maar eigenlijk doemen er continu referenties op. Het ene moment doet de band me aan The Ocean denken, terwijl het volgende moment ineens Smashing Pumpkins  als referentiekader opdoemt. Maar dan wel in combinatie met een sfeervol post-rockgeluid. Orochen, vernoemd naar een etnische minderheidsgroepering in China, bracht eerder al een avontuurlijk klinkende EP uit. De Zweden maakten nuttig gebruik van de coronalockdown door de oersaaie tijd te benutten om een nieuw album bij elkaar te pennen. Die schrijfsessies resulteerden in dit debuutalbum, Anthroposcenic, dat uitkomt bij Suicide Records.Lees verder ›

Universal van Michael Schenker Group klinkt hypermelodieus, het gitaarwerk staat op hoog niveau … alleen had ik het wat harder en spannender verwachtLees verder ›