Headlines

Xenomorph betekent zoveel als 'alien' oftewel buitenaards wezen. Krijgt u nu gelijk visoenen van technische metal met shreddende gitaren? Dat beeld kan weer in de prullenbak. Sterker nog: alles kan in de prullenbak. Rüstwelt is één met een wereld die in de prullenbak ligt. Een post-apocalyptische soundtrack voor een wereld in verval. O ja, en als u denkt aan de Leidse deathmetalband Xenomorph zit u ook fout. Dit betreft een Amerikaanse éénmansband, sinds 2021 actief. De man is trouwens ook 'black metal bodybuilder'.Lees verder ›

Het is me een raadsel waarom Aphonic Threnody niet een even gekende naam is in het funeral doom genre als bijvoorbeeld een Esoteric of Shape Of Despair. Minder bombastisch en overweldigend dan die grote namen, maar minstens even emotioneel, hartverscheurend en meeslepend. The Loneliest Walk neemt je mee op een reis die niet gemakkelijk is maar wel oprecht, die confronteert, die pijn en eenzaamheid laat horen en beleven. Door de veruitwendiging verwordt de eenzaamheid zelf tot een metgezel en biedt zo ook troost, een reddingsboei in emotioneel woelige tijden, in het bijzonder voor de funeraldoomfan die zich verbonden voelt met deze emoties. Lees verder ›

Deathcore, dus je weet dat je je aan breakdowns mag verwachten. Hier is dat niet anders. Staccato gitaarriffs à volonté, de metaltartaar is compleet. Je moet openstaan voor deze cuisson, anders gaat het nooit lukken. Enterprise Earth gaat er in ieder geval consequent mee aan de slag en brengt veertien receptjes op dit The Chosen die mij in ieder geval kunnen bekoren. Niet iedere gang is even overtuigend, al zijn er meer dan voldoende aanwezig om de volledige zit te rechtvaardigen. Enterprise Earth weet namelijk de boel aardig te kruiden met catchy refreinen (soms clean), met grindend slagwerkgeweld, symfonische epiek in de keys, een industriële feel die djent wat bedekt, grooves en viriliteit en natuurlijk ook breakdowns die voor de gelegenheid aardig gevarieerd worden in tempo en uitvoering.Lees verder ›

In het land der blinden is éénoog koning. AlNamrood staat echter met de beide ogen wijd opengesperd, onbevreesd, strijdlustig, met een vurig, dapper en opstandig hart en een terecht uitdagende boodschap te midden van een land dat blind is door religieus fanatisme en quasi-dictatoriale onderdrukking, en bevlekt door wreedheden tegen mens en cultuur. En dat is precies wat de band rond gitarist/bassist Mephisto aan de kaak wil stellen.Lees verder ›

Wie deze website een beetje volgt, en in het specifiek mijn schrijfsels, weet dat ik me doorgaans richt op alles waar de benaming death aan gekoppeld kan worden. Progressive, melodic, old school, technical, -core of gewoon death. Maar goed, laten we ons vooral niet beperken tot de subgenres van een subgenre. Dit keer gaat de eer naar King Buffalo. Ik moet bekennen dat ik de band niet kende tot het tamelijke geniale The Burden of Restlessness. Vettige stonerriffs, die net als een postzegeltje worden ondergedompeld in een heldere substantie en leiden tot een psychedelische trip van grootse proporties. Dit Amerikaanse trio brengt heavy psych, of progressieve stonerrock.Lees verder ›

Bijna alle albums die momenteel nog verschijnen, zijn geschreven in de tijd dat COVID-19 ervoor zorgde dat bands weinig anders konden dan muziek schrijven. Ook het Amerikaanse Stray From The Path brengt met zijn tiende album Euthanasia een coronaplaat uit. Toch was dat zeker niet de enige belemmering voor het gezelschap. Net voordat het viertal de studio in wilde duiken om alles definitief op te nemen, brak drummer Reynolds zijn rug. Sneller dan voor mogelijk werd gehouden maakte de slagwerker zijn comeback en zodoende staat ook Euthanasia weer bomvol met energieke, opzwepende muziek die zeker in de smaak zal vallen bij fans van Rage Against The Machine.Lees verder ›

Sinds 1998 bestaat deze Duitse blackmetalformatie al. Ergens in 2003 kwam Chapters Of Blackness uit, ook via Schwarzdorn productions. Toen bleek Cerberus, want zo noemt hij zich, nog een volwaardige band te zijn. Na Klageslieder – Grabesgesang uitgebracht in 2006 valt plots alles stil en horen we meer dan vijftien jaar niks meer van deze band. Tot nu. My Prophecy Will Come is album nummer drie en brengt meteen verandering met zich mee. Cerberus is nu een éénmansformatie geworden.Lees verder ›

Over de titel van ‘Slipknots nieuwe’ The End, So Far is inmiddels al genoeg gespeculeerd. Het negenkoppig monster uit Iowa heeft een zeer bewonderingswaardig pad afgelegd sinds de complete gekte die uitbrak toen men in 1999 zijn zelf getitelde plaat uitbracht via Roadrunner Records. Anno 2022 heeft het negental iedere uithoek van de wereld wel gezien, alles gedaan wat god verboden heeft en mag het zichzelf een waardig headliner noemen op zowat ieder groot metalfestival.Lees verder ›

Twee jaar geleden werd een nieuwe vulkaan in Nederland ontdekt. Mulciber is zijn naam. Het gaat om een honderdvijftigmiljoen jaar oude uitgedoofde vulkaan in de Noordzee, zo'n honderd kilometer ten noordwesten van Texel. Het is de tweede vuurberg die ooit in Nederland werd gevonden. De echte kenners weten natuurlijk dat er nog een derde exemplaar te vinden is. In Groesbeek welteverstaan. Deze bevindt zich echter in de diepste ondergrondse spelonken van de aarde en spuwt louter zwart metaal uit. Met een punctuele tweejaarlijkse eruptie van puur en rauw geweld wordt er een dikke laag as over de omliggende wereld uitgestrooid, die de zon blokkeert en ijskoude striemende winden over het zwartgrijze landschap jaagt. Façade is de opvolger van het hoog gewaardeerde IJsval.Lees verder ›

In 2019 kwam ik deze Belgen van Slaughter The Giant al tegen. De EP Asylum Of The Damned was een aangename kennismaking met deze melodische deathmetalformatie. Opnieuw roep ik alle landgenoten en buurmensen op om ook naar deze nieuwe plaat te luisteren die de titel Depravity meekreeg. Aan de line-up van toen lijkt in ieder geval niks veranderd. Het doet me plezier dat brulboei van dienst, de heer Ubachs, nog altijd de microfoon in de hand heeft. Zijn energie tijdens liveoptredens werkt vaak erg aanstekelijk. Niet op mij, daar ben ik al wat te oud voor, maar wel bij het jongere mensjesvolk. Ik ben benieuwd hoe de heren muzikaal maar ook tekstueel zijn gegroeid ten opzichte van die vorige release. Ik merkte in de review van de EP nog dunnetjes op dat de teksten wat te simplistisch waren. Maar kom, dat puntje van kritiek kan je natuurlijk ook gewoon naast je neerleggen als band maar ook als luisteraar.Lees verder ›

Blackment uit Finland werd me aangekondigd als een melodisch deathmetalcollectief, Plains Of Oblivion als het eerste album van deze zes heren. Ik zat me al te verheugen op bijvoorbeeld het nieuwe Wolfheart of consoorten. Groot was mijn verbazing toen ik de eerste noten hoorde. Dit is geen melodische death metal, dit is gewoon glibberige, typisch Scandinavische heavy metal. Verdomme niet direct mijn ding en ook niet direct het subgenre waar ik veel kaas van gegeten heb. Wat doe je dan? De plaat aan de kant schuiven? Nee, natuurlijk niet, gewoon een luisterbeurt geven en met een onbevooroordeelde insteek de plaat een paar rondjes laten draaien.Lees verder ›

Vardan is terug met zijn zoveelste blackmetalschijf. Deze nieuwste heet No Exit From The Forest. Ik zie intussen wel dat ik Growls From Etna, vorig jaar uitgekomen, gemist heb. Verdikke toch. Deze Siciliaan, Vardan, die achter dit éénmansproject zit gaat het me vermoedelijk wel vergeven. Het is immers erg moeilijk de productiviteit van de man bij te houden. De laatste plaat, Dark And Desolated March, dateert uit 2020 en bleek release nummer 43 te zijn. Nu zitten we dus aan release 45. Vardan staat voor ijskoude, Siciliaanse black metal. Kan dat hoor ik jullie denken, natuurlijk kan dat. Luister maar.Lees verder ›

Het lijkt soms alweer een eeuw geleden, maar het is toch echt nog maar een half jaar geleden dat de maatregelen omtrent Corona werden opgeheven. Kroegen en concertzalen gingen weer open, festivals konden weer doorgaan, geen anderhalve meter afstand meer houden en  de bekdekkers konden bij het grof vuil. Langzamerhand kropen bands weer uit hun schulp en menigeen bleek de gedwongen lockdown gebruikt te hebben om nieuw materiaal te schrijven. Niet zelden resulteerde dit in duister en donker werk.Lees verder ›