Voor fans van Cult Of Luna, Sleep Token en Spiritbox. Dat staat er te lezen op de promofiche. Hoge verwachtingen die je dan schept, maar je hebt er wel mijn aandacht mee getrokken. Ik ken de band totaal niet, maar wil het met zulke referenties wel een serieuze kans geven. Dit Black Oak uit Nynäshamn, Zweden brengt het debuutalbum Egolution overigens uit in eigen beheer. In 2019 en 2020 bracht de band al twee singles uit, beide nummers staan ook op het album.
Egolution is volledig zelf opgenomen en geproduceerd, zonder externe hulp van een producer of studio engineer. De opnamekwaliteit is heel erg hoog en de productie op de stem, drums en gitaren is heel netjes ingesteld. De bas is nog net genoeg aanwezig om veel kleur te geven aan de muziek, de gitaren zijn vrij zuiver en met een bescheiden hoeveelheid distortion. De drums hebben een royale hoeveelheid reverb, maar de cymbalen dicteren wel een donkere klankkleur in de muziek en de zang is indrukwekkend gelaagd in de rustige stukken. Een creatieve keuze die ik voor zang nog niet veel gehoord heb, maar dat wel zijn sterke punten heeft.
Hoe zit het met de voorgenoemde invloeden? Spiritbox is het meest voor de hand liggend, want de screams van Samuéla hebben een heel gelijkaardige klank als die van Courtney Laplante. Je hoort wel dat Courtney iets meer trucs in het screamdoosje heeft zitten. Begrijpelijk ook, maar de screams klinken hier simpelweg super. De cleane zang daarentegen heeft een fluisterende en hese kwaliteit, iets wat ik totaal niet had verwacht, maar wat wel interessant is om naar te luisteren. Op momenten doet het denken aan vroeg werk van Moloko. In de rustigere stukken geeft het hese een etherische klank aan de muziek, maar het werkt ook in de meer epische refreinen. Echter lijdt de zang onder een zwaar accent, vooral in de cleane stukken, en dat doet afbreuk aan hoe serieus ik het geheel kan nemen. Initieel dacht ik een Portugese tongval te horen, maar aangezien de band uit Zweden komt weet ik het even niet meer.
De muziek van Black Oak is zeer dynamisch, gaande van metalcore riffs met screams tot licht dreigende, dromerige uitstapjes. Noch Cult of Luna, noch Sleep Token dekt de lading echter. Black Oak maakt naar mijn mening alternatieve metal met hier en daar wat metalcoremomenten. De songstructuren zijn zeker niet progressief genoeg om in prog op veel bijval te kunnen rekenen, noch episch, noch dromerig genoeg om richting post te gaan. Het enige nummer waar er een klein beetje post-rock naar boven komt drijven is Transition. Dit uitgerokken, ritmisch gedreven nummer kent een lange instrumentale outro met wat subtiele gelaagdheid. Zeker en vast een hoogtepunt als je het mij vraagt. Het jammere is wel dat de drums in de outro zeer statisch gespeeld zijn. Op papier is het juist, maar je mist wel echt feeling en dan hoor je pas wat een meerwaarde een geniaal goede drummer met zich brengt. Na dit opgemerkt te hebben hoor ik de statische drums ook bij de rest van de nummers als struikelblok.
Egolution mikt om titelkampioen te worden, maar moet toch in een lagere gewichtsklasse meedingen. Zeer verdienstelijk met momenten, maar te veel Spiritbox van den Aldi op andere. Nummers zoals Conflict en Shadow of Death illustreren dit perfect. Een te uitgesproken accent, statische drums en soms een rare gitaarinvulling verraden de band dan. Dat gezegd zijnde zijn er zeker genoeg sterke momenten te vinden om een luisterbeurt te verdedigen. Als de band een producer had aangenomen om wat sturing te geven, dan had het album niet een paar jaren in de maak geweest en had de band waarschijnlijk een vlotter proces en een nog beter resultaat geboekt. Al bij al een interessant experiment.
Score:
72/100
Label:
Eigen Beheer, 2023
Tracklisting:
- Epilog
- Trauma
- Shadows
- Equilibrium, pt. 1
- Conflict
- Collapse
- Doubt
- Equilibrium, pt. 2
- Death
- Transition
- Prolog
Line-up:
- Samuéla Burenstrand – Zang
- Emil Fredenmark – gitaar
- Niklas Olsson – gitaar
- Robin Olsson – drums
- Magnus Hedblom – basgitaar
Link: