Headlines

Skarntyde is een Duits duo dat met deze EP, Da Jeg Gråt Ved Jordens Ruiner, zijn derde oogst presenteert. Een beetje vreemd misschien, want deze Duitsers hebben een Noorse bandnaam, een Noorse albumtitel en ja hoor, zingen ook nog eens in het Noors. Toch bijzonder. De bandnaam is een verwijzing naar een giftige plant, Conium Maculatum oftewel de gevlekte scheerling. En dat is dan weer, inderdaad, de plant waarmee Socrates, één van de Griekse wijsgeren, ter dood veroordeeld werd.Lees verder ›

Uit het hoge noorden van Finland komt dit trio dat opereert onder de naam Napalm Ted. Begonnen als coverbandje dat voornamelijk nummers van Macabre en Terrorizer speelt brengen zij, na twee volledige albums en een rits splits en EP's, nu de zesde EP uit. Lekker doorwerken dus want Napalm Ted bestaat pas sinds 2015.Lees verder ›

Anderhalf jaar geleden mocht collega Al Foet Final Days van Orden Ogan recenseren. Hij was er matig positief over maar bleef wel benieuwd naar wat de toekomst zou brengen. Welnu, hier is het antwoord. De band heeft ervoor gekozen (nog) niet met nieuw werk te komen maar in plaats daarvan - om het in hun eigen woorden te zeggen - een eerbetoon aan het album uit te brengen. Dat betekend nieuw artwork, gastzangers op alle nummers en een orkestrale versie van Fields Of Sorrow (op het hoesje staat overigens 'Orchestal Vesion'....). Of je deze versie beter vindt dan die van Final Days hangt van je smaak af. Of je de  gastzangers kan waarderen ook trouwens.Lees verder ›

Op het moment van schrijven, eind november, net voor 5 december, denk ik net zoals alle andere brave zware metalen liefhebbers aan de dingen die ons hopelijk binnenkort  geschonken worden door de slechtonheiligman: Sinterklaas! En één van die geschenken zou zomaar de nieuwe heruitgave van het debuutalbum Fatal Exposure van de Belgische deathmetalband Chemical Breath kunnen zijn. Waarom? Gewoon omdat het kan! Want achtentwintig jaar na het uitkomen van dit album is deze nu voor het eerst verkrijgbaar op vinyl. En dat moet toch het hart van elke bakelietliefhebber/purist (streep vooral door wat niet van toepassing is) sneller laten kloppen.Lees verder ›

Tweeduizendtweeëntwintig is voor mij het jaar van Dikke Dennis. Ik zag hem voor het eerst op Into The Grave waar hij optrad met Peter Pan Speedrock. Dennis liet die dag een onvergetelijke indruk achter door voor mijn ogen vanaf het podium het publiek in te duiken waarbij hij vol op het dranghek lande. Later zag ik hem opduiken in de video van René Karsts nummer Het Interesseert Me Echt Geen Ene Reet, hetgeen niet bepaald metal te noemen is, maar wel typisch Dikke Dennis aangezien het hem allemaal ogenschijnlijk echt geen ene reet lijkt te interesseren.Lees verder ›

Soms is het erg lastig om de juiste band voor de geest te halen bij alleen het horen van de naam, omdat er blijkbaar vele bands toch onder dezelfde naam kunnen opereren of inmiddels niet meer bestaan. Bij het opzoeken van Anomaly kom je op z’n minst al 7 metalbands tegen die deze naam dragen. De afwijking waarover we het hier hebben is afkomstig uit Milwaukee in de Verenigde Staten en bestaat sinds 2011. Afwijkend mogen ze zich zeker noemen, want hoewel de band heerlijk strakke death metal speelt, is alles toch doorspekt met invloeden van prog en valt hier en daar iets van doom te bespeuren.Lees verder ›

Anno. 1666 was de eerste release van deze Nederlandse blackmetalband, Evil Oath. De plaat kwam uit in 2014. Deze A Kingdom On Fire is de opvolger, ook weer in eigen beheer. De vier heren komen uit Wogmeer, Noord-Holland. In deze band vinden we M.C. Abagor terug op gitaar en zang. De brave man is beter bekend onder zijn Aardse naam Jesse Peetoom en kennen we intussen van zijn vocale werk in de Spaans/Nederlandse formatie Saille.Lees verder ›

We hebben Parlez-Vous Hate? Pas net achter de kiezen of de Luxemburgse neofolkstoomtrein Rome klopt alweer aan met een nieuw album. Eigenlijk doen we Rome geen eer aan als wij hem als meteen het neofolkzegel opplakken. Zoals dat ook bij voorgaande albums het geval was, horen we namelijk ook invloeden van post-punk en andere stijlen. Hegemonikon is daarmee een aangenaam en afwisselend werk geworden.Lees verder ›

Udånde is een éénmansproject opgericht door multi-instrumentalist Rasmus Ejlersen. Het is een project dat meer is dan enkel en alleen maar muziek op je loslaten. Het is een project dat de diepste grieven van deze man blootlegt. Van oorsprong Deens maar heden ten dage is de heer Ejlersen, die in het verleden ook nog wat livewerk verrichtte voor Afsky, woonachtig in het Slowaakse Bratislava. Als je kijkt naar de albumtitel en naar de titels van de zes nummers gaat het geen vrolijke rit worden door de groeven en greppels van 's mans hersenspinsels.Lees verder ›

Naarmate je ouder wordt, hoor je steeds vaker de volgende uitspraak om je heen: vroeger was alles beter! Maar is dat ook zo? Natuurlijk had je tig jaar geleden auto’s en televisies die je, wanneer ze even niet wilden functioneren, met een paar vloeken en een wel gemikte klap weer in het gareel kon krijgen. Ook wat betreft muziek zijn we geneigd om het verleden te verheerlijken. Zangers en zangeressen die al meer dan veertig jaar met hetzelfde hitje op tournee zijn, worden nu legendarisch genoemd. En albums van een band die al dan niet per ongeluk een nieuw genre ontketende, zijn klassiekers. Voor de zwaardere stijlen geldt dat niet anders. Even graven in je geheugen of in je platenkast en je weet al snel welke ik bedoel.  Lees verder ›

Arteaga, een viertal uit Chili, psyched sinds 2012 vanuit Santiago om hun satanische liefde onder de mensheid te verspreiden. Zelf zeggen de bandleden onderdeel te zijn van een cult die geen enkel vertrouwen heeft in de gevestigde orde en daarom een reis is begonnen met behulp van hallucinerende middelen op zoek naar de ware Satan. De band nodigt iedereen uit om aan te sluiten: niet vanuit het kwaad, of voor het offeren van maagdenbloed, maar bedekt met de mantel der liefde.Lees verder ›

Stabbing Westward? Echt waar? ja, het klopt. Deze Amerikaanse band bestaat al dik dertig jaar, en is binnen metalkringen in Europa althans nooit echt doorgebroken. In het zog van Nine Inch Nails, in het straatje van Marilyn Manson en Static-X, maar vooral in de meer EBM & electroscene deed de band het vrij aardig in Amerika. Ik leerde de band kennen toen ik de Spawn soundtrack in huis haalde in 1997, waarop het nummer Torn Apart stond. Aardig was dat. Stabbing Westward bracht dit jaar zijn vijfde langspeler uit, na 19 jaar stilte.Lees verder ›

Uit onderzoek is gebleken dat je na je dertigste steeds minder naar nieuwe muziek luistert. En dat is zonde, want bij het luisteren naar nieuwe muziek maken je hersenen veel dopamine aan. Dit jaar geconfronteerd met mijn ‘forever 29’ nam daarom bij mij de angst toe om de rest van mijn leven te blijven hangen bij oude blackmetalfavorieten en om minder ruimdenkend in het leven te staan. Des te groter raakte mijn vreugde toen ik spontaan verslingerd raakte aan het album Heavy Pendulum van de voor mij nog totaal onbekende rockband Cave In.Lees verder ›

Motörhead mag dan al een paar jaar in de rock ‘n’ roll hemel vertoeven, toch komt er nog geregeld “nieuw” materiaal op de markt. “Nieuw” in de zin van: eerder onuitgegeven, of opgesmukt. Het album Iron Fist (40th Anniversary) combineert de twee. Het geluid van de oorspronkelijke plaat kreeg een stevige beurt, en het geheel kreeg de nodige extra’s. Enerzijds een hoop demo’s (die wel al eerder het daglicht zagen), en anderzijds een tweede cd met een optreden in de Glasgow Apollo van 18 maart 1982. Ook dat optreden werd muzikaal opgewaardeerd voor deze release. Lees verder ›

Otus profileert zich als een mystieke band. Zowel qua teksten, artwork en muziek. En ik moet zeggen, op hun tweede langspeler Torch lukt het de Italianen aardig om een mystieke sfeer neer te zetten. Dat doet de band door hypnotiserende riffs, gezongen mantras en een scala aan achtergrondgeluiden. En dat doen de mannen ook nog eens zonder allerhande maskers te dragen, wat ook wel weer een keer fijn is.Lees verder ›

Laatst was ik bij de metalen slijter en toen heb ik me op een heerlijk flesje Avandra getrakteerd. Een typisch Porto Ricaanse whisky, zo liet ik mezelf voorlichten. Op de neus aroma’s van rijp zomerfruit en vanille. Op de tong vinden we vervolgens tonen van dadels en lichte invloeden van gekonfijte citrusvruchten. De afdronk kan als lang en soepel gecategoriseerd worden. Een echte allemansvriend, die goed in de omgang is en bij ieder in de smaak zal vallen. Een enkeling zal het smaakpallet wellicht als wat veilig omschrijven, met een weinig onderscheidend karakter. Nu heb ik hier een speciale destilleerderseditie te pakken, met de genereuze naam Prodigal. Deze gelimiteerde oplage is gerijpt op Midden-Amerikaanse eikenhouten vaten, die met zorg geblakerd zijn aan de binnenkant, waardoor de goudgele substantie een lichtrokerige en complexe smaak meekrijgt. De hoogste tijd om dit flesje eens aan te breken.Lees verder ›

'Drie spijkers waren niet genoeg, wij regelen het met vijftien spijkers'. Hostia laat gelijk de wereld weten dat er iemand aan het kruis gaat. Nailed is het derde album van deze houthakkers uit Polen. Hostia treedt in de voetsporen van grindcoreband Nails, zoveel is duidelijk. 'Deathgrind' vinden de vocalist en zijn drie zakdragende bandleden. Een album met vijftien 'spijkers' en een speeltijd van nog geen 24 minuten.Lees verder ›