Headlines

In een tijd waarin mensen van diverse pluimage over elkaar heen buitelen om te spugen op de Nederlandse geschiedenis, debuteert de Rotterdamse blackmetalband Perfide doodleuk met een album dat De Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden is getiteld. De Republiek bestond tussen 1588 en 1795 en was een confederatie tussen eerst zeven en later acht soevereine staten. Samen met grondgebieden (generaliteitslanden) daarbuiten, besloeg de oppervlakte van de Republiek goeddeels het huidige Nederland.Lees verder ›

Ook in Lancaster, Pennsylvania in de Verenigde Staten van Amerika daalde de afgelopen jaren de duisternis in. Althans, zo laat masterbrein JB van het metalcore/deathcoregezelschap August Burns Red ons toch geloven. Die duisternis bleek toch een belangrijke inspiratiebron voor het schrijven van het vervolg op Guardians uit 2020. Een indrukwekkende plaat die erg hoog scoorde. De vijf heren zijn nog altijd samen en Death Below is intussen release nummer negen als ik me niet mistel.Lees verder ›

Heerlijke melancholische deathdoom uit Finland. Dat kennen we natuurlijk van Swallow the Sun, Insomnium en Hanging Garden. Marianas Rest is een bandnaam die ik ken van horen zeggen, maar aan de muziek zelf ben ik nog nooit toegekomen. Dit jaar vieren de bandleden het tienjarige jubileum. De vierde volwaardige schijf is ter ere van deze viering net op tijd af en draagt de naam Auer. En met bandlid Aapo Koivisto van de melodische deathmetalband Omnium Gatherum op keyboard durf ik al voorzichtig te concluderen dat het met het toetsenwerk wel goed zal zitten.Lees verder ›

Mijn hart maakt een vreugdesprongetje, de nieuwe Shores of Null staat in onze promlijst te wachten op een recensie. Laat ik deze band nu niet kennen, terwijl hij wel in het voorprogramma staat van Swallow The Sun en Draconian op 6 april 2022 (Doornroosje, Nijmegen) wat ik uiteraard niet wil missen. En hoe fijn is het wanneer je de muziek al kent, alvorens live te aanschouwen. Het maakt de ervaring vaak completer, want het geheel is eenvoudiger te volgen. Nu realiseer ik mij ook wel dat de Italianen live niet enkel zullen putten uit het hier te recenseren The Loss of Beauty, maar evengoed beschouw ik het als een voorsprong om nu kennis te maken.Lees verder ›

In Brescia woont er een wat duister figuur die zich H. Archvile noemt. Hij is de bezieler van de Italiaanse blackmetaléénmansformatie Nott. Sinds 2002 en dat is toch ook al ruim twintig jaar, braakt deze brave man op gepaste tijden een blackmetalplaat uit. Dit XX is intussen plaat nummer vijf en is, hoe kan het ook anders, de opvolger van 4. XX kwam al uit in september van 2022. Eigenaardig genoeg geraakt hij nu pas tot bij ons en dat is eerder stom toeval te noemen. Ik ontving immers de promo voor de nieuwe Wintarnaht. Deze Duitsers zitten op hetzelfde label als onze Italiaanse vriend van Nott, Schierling Klangkunst en aan hun promo hing dit melodisch blackmetalgebeuren gewoon vast. En wat doe je dan? Luisteren natuurlijk. Voor de ingewijden, ik zet niet graag een volledig album in mijn reviews maar bij gebrek aan een ander passend geluidsfragment zondig ik toch even aan mijn eigen opgelegde regels.Lees verder ›

Het regent en waait hard vandaag. Dit zou de perfecte dag zijn om eens rustig te genieten van wat funeral doom op de achtergrond. Ware het niet dat ik The Curse Of Kwányep heb aangezet. Dit is het nieuwe album van de Chileense blackmetalband Xalpen. Gasten met namen waarbij er bij mij in eerste instantie geen belletje ging rinkelen, want Keykròk, Tarem-Keláash en Koch-Keul dat kan iedereen zijn, nietwaar? Totdat ik mij eens verder inzoomde op Metal Archives en die Tarem-Keláash niemand minder blijkt te zijn dan Alvaro Lillo ofwel de live-bassist van Watain. Bij Xalpen doet hij dienst als bassist/vocalist en tezamen met de andere twee heren is het Chileense blackmetal wat we voor onze kiezen krijgen. Grofweg gezegd weet de kenner van de Zuid-Amerikaanse scene dan al wat de kwalitatieve opties zijn; of het is bizar slecht, of je krijgt van die gemene, oververhitte blackmetal te horen met bijbehorende gillende gitaarsolo's. Okay, ik chargeer nu een beetje natuurlijk, maar het is slechts bedoeld om één en ander te duiden.Lees verder ›

De redactie van Zware Metalen wordt al enige tijd bestookt door een heerschap dat zich Mr. Cooger noemt en claimt de zang te verzorgen voor een gezelschap dat schuilgaat achter de naam Von Mollestein. Het blijkt dat collega Al Foet eerder al voor het karretje van de band is gespannen toen anderhalf jaar geleden een split werd uitgebracht met iets dat Prickrott heet. Nu waren de dringende eisen om video’s voor het komende tweede album van het orkest te plaatsen dat naast de heer Cooger wordt gevuld door Dunkelwalt Immerkalt (gitaar/synthesizer) en Dr. West (bas). De beelden voor Jacky Boy en Zwartnacht hadden een hoog DIY-gehalte maar waren vooral voorzien van een unheimische sfeer die ver verwijderd is van het hoge bloemetjes en bijtjes-gehalte waar we normaal op deze site over schrijven.Lees verder ›

In vier nummers, die in totaal achttien minuten van uw en mijn tijd in beslag nemen, tracht Hyperdontia ons wederom te overtuigen met een flinke pot klereherrie. David Mikkelsen brengt de vocalen wat verstaanbaarder dan zijn voorganger. In vergelijking met het eerder genoemde werk is er sprake van een wat transparantere geluidsmix. De receptuur is inmiddels gekend en bestaat uit hakkende brute riffs, vlugge basloopjes om de vingers bij af te likken, doffe ondergrondse drumklopperij, meestal korte maar interessante solo's en een vuile donkere grunt.Lees verder ›

Het Belgische Elusion is al een aantal keer aan bod gekomen op Zware Metalen. Zo nam ik zelf de debuut EP Desert of Enticement onder de loep, en die beviel me erg goed. Veel power, symfonische elementen, brutere stukken en vooral lekkere melodieën. Debuutlangspeler Singularity uit 2019 werd echter niet even enthousiast ontvangen door collega Joris. Persoonlijk miste ik ook de daadkracht en power van de debuut-EP, het was mij ook allemaal iets te netjes. Met The Fundamental Paradox krijgen ze echter een nieuwe kans om te imponeren.Lees verder ›

Eerlijk, de naam Poly-Math klinkt als huiswerk en als hoofdpijnigende moeilijkdoenerij in een markt die al oververzadigd is met veel makkelijkere alternatieven. Hierdoor heb ik de eerste luisterbeurt van dit hele gave album uitgesteld, en uitgesteld, en uitgesteld, en uitgesteld... Maar uitstel is geen afstel en dit ruwe pareltje uit Brighton, Verenigd Koninkrijk, verdient toch wel een recensie op onze site. Als u houdt van verknipte ritmes, potige baslijnen en een vuilere saxofoon dan het slijk dat uit uw restafval drupt dan is dit echt een plaat voor u, avontuurlijke luisteraar.Lees verder ›