Marianas Rest – Auer

Geschreven door op 23-03-2023 om 18:50.

Heerlijke melancholische deathdoom uit Finland. Dat kennen we natuurlijk van Swallow the Sun, Insomnium en Hanging Garden. Marianas Rest is een bandnaam die ik ken van horen zeggen, maar aan de muziek zelf ben ik nog nooit toegekomen. Dit jaar vieren de bandleden het tienjarige jubileum. De vierde volwaardige schijf is ter ere van deze viering net op tijd af en draagt de naam Auer. En met bandlid Aapo Koivisto van de melodische deathmetalband Omnium Gatherum op keyboard durf ik al voorzichtig te concluderen dat het met het toetsenwerk wel goed zal zitten. Nu komen er uit de Finse en ook Zweedse scene heel wat bijzondere doommetalbands die stuk voor stuk een flinke lading death en melancholie weten te verweven in hun muziek. Wat maakt Marianas Rest dan zo bijzonder? Is het niet allemaal meer van hetzelfde wat er tegenwoordig uit Finland komt? En is het muzikale landschap van melodische metal inmiddels niet verzadigd? Of brengt Marianas Rest hier daadwerkelijk muziek van toegevoegde waarde? Zijn de heren in een niche gesprongen om zodoende de fans op een nieuwe, niet eerder gehoorde, manier te beroeren?

Nou, we zullen direct heel eerlijk zijn. Dit zeskoppige gezelschap laat geen nieuw geluid horen op Auer. Of u moet het enigszins atypische stemgeluid van Jaakko Mäntymaa een noviteit vinden. Met zijn vaak hoger geplaatste grunt, die naast zeer krachtig ook wat schel aandoet, weet dit heerschap zich te onderscheiden ten opzichte van zijn collega vocalisten. Niko Lindman zorgt naast het beroeren van de bas voor de achtergrondvocalen. Het palet is daardoor divers, want naast grunts en zuivere zang horen we ook gesproken woorden. Tijdens het laatste nummer Sirens doet zelfs Aaron Stainthorpe (My Dying Bride) een duit in het zakje. De keyboardtoetsen zorgen tezamen met de lang uitgesponnen gitaarriffs voor de melodie en een intens melancholische sfeer. Gedurende White Cradle doen de riffs heel erg denken aan het werk van Draconian, maar de band weet er wel een heel eigen draai aan te geven. Het is niet dat we direct aan de antidepressiva moeten, zoals ons werd voorgeschoteld in de recensie van het voorgaande album Fata Morgana. Aan de andere kant kunnen we met een gerust hart toegeven dat een gevoelsmens dit niet zonder het uitblijven van kippenvel van begin tot einde gaat uitzingen. Sterker nog, dat lijkt volstrekt onmogelijk!

Evenals het vorige album is dit vierde album een groeiplaat. Tijdens de eerste luisterbeurt ga je niet alles bevatten. Er zit zoveel onderliggend en wonderschoon detail in de muziek verwerkt, dat meerdere luisterbeurten een noodzaak zijn om dit op de juiste waarde te schatten. Wat daarbij helpt, zijn de ingebouwde rustmomenten zoals tijdens het middengedeelte van The Hanging Blade. Het zijn juist dit soort momenten waarin de spanning geleidelijk wordt opgevoerd zodat de luisteraar ook even tot zichzelf kan komen. De realisatie dat de songwriting wel bijzonder knap in elkaar steekt, dringt zich dan zonder enige twijfel op. En dat is wat ons betreft het sterke punt van Marianas Rest, waardoor hij meer dan bestaansrecht alleen heeft. Perfect getimed komt de intense en emotionele brul binnen om in combinatie met een ferme dreun en tijdloos toetsenwerk de luisteraar te beroeren. In die staat van zijn komen we dan aan bij het laatste nummer met gastbijdrage van Aaron Stainthorpe, die als een ware verteller de inleiding voor zijn rekening neemt. Met zee geluiden op de achtergrond genieten we van de schitterende videoclip om na vijf minuten bruut wakker geschud te worden door de allesverzengende schreeuwgrunt. Dit gaat door merg en been is een gezegde wat hier zondermeer opgaat. Schitterend!

En eigenlijk staat het gehele album bol van dit soort momenten. Al direct vanaf de opener Auer weet de band met speels gemak ons te betrekken bij een vorm van tragiek en drama, zoals alleen maar een doommetalband uit Finland dat kan. Het agressieve en naar death metal-neigende Diseased weet ons eveneens met gemak te overtuigen. Zonder de snelheidstrein te nemen klinkt dit nummer bruut en toch bijzonder aangrijpend. De bijbehorende videoclip is van grote schoonheid en weet de intense muziek perfect aan te vullen. Light Reveals Our Wounds opent dan vervolgens weer met gesproken woorden, die verderop in het nummer ook terugkeren. In perfect Engels kunnen we evengoed horen dat het een Fin is die hier spreekt. Een ogenschijnlijk onbelangrijk detail, maar wij vinden dit nou juist erg gaaf klinken. Het eerder gememoreerde White Cradle opent krachtig om vervolgens even terug te schakelen voor een stuk prachtige Finstalige samenzang. Een serene gitaarsolo sluit aan om vrij snel daarna het beginthema weer op te pakken. Jaakko Mäntymaa spuwt zijn gal over de droevige gitaarriffs, bijgestaan door Aapo Koivisto die met zijn toetsenwerk het nummer sfeervol af weet te ronden. We vragen ons na vele luisterbeurten zo langzamerhand af wat deze band niet kan?

 
Met The Ground Still Burns lijkt er een nieuwe fase aan te breken. Stemmig toetsenwerk en een wat vlottere drumcadans leiden het nummer in. De grunt is een tandje lager afgestemd, het gitaarwerk dreigend en er worden wat Rammstein-vibraties op het keyboard het luchtledige in geslingerd. Fear Travels Fast is een nummer dat vooral uitblinkt in kracht en de combinatie tussen oor strelende gitaarriffs en het toetsenwerk. O ja en de gepijnigde strot van Jaakko natuurlijk, die eenzame hoogtes bereikt als hij weer eens met een felle schreeuw uithaalt. Het vervolgens gedeclameerde “Fear Travels Fast” voelt haast aan als een mantra, waarbij het nummer dan ook langzaam uitdooft. Voor wat betreft de laatste twee nummers, The Hanging Blade en Sirens heb ik al een tipje van de sluier opgelicht aan het begin van deze recensie. Ook deze nummers leiden een leven op zich, volgen een eigen cadans. Ongetwijfeld om zich naar meerdere luisterbeurten vast te nestelen in uw bovenkamer. Tenminste, als deathdoom voor u een genre is dat wel smaakt.

Het album Auer van deze Finse formatie opent geen nieuwe deuren, ploegt geen onontgonnen gebied om, maar laat wel zeer smaakvolle, krachtige, melancholische muziek horen. Dit alles in een stijl die vooral heel Fins aanvoelt, terwijl de songwriting van een bizar hoog niveau is. Zelden hoorden we binnen dit genre nummers die zo vernuftig in elkaar steken, de emotie op het juiste moment naar boven brengen om enkele minuten later er weer op los te beuken. Dit is een album waar de melancholische lijder eindeloos naar kan blijven luisteren, om zo voor pakweg 54 minuten één te worden met Marianas Rest. Pfff, wat een plaat! Eentje van bijzonder toegevoegde waarde, dat moet nu toch wel duidelijk zijn!

Score:

95/100

Label:

Napalm Records, 2023

Tracklisting:

  1. Auer
  2. Diseased
  3. Light Reveals Our Wounds
  4. White Cradle
  5. The Ground Still Burns
  6. Fear Travels Fast
  7. The Hanging Blade
  8. Sirens (feat. Aaron Stainthorpe)

Line-up:

  • Nico Heininen – Drums
  • Nico Mänttäri – Gitaren
  • Harri Sunila – Gitaren
  • Aapo Koivisto – Keyboard
  • Jaakko Mäntymaa – Vocalen
  • Niko Lindman – Bas, vocalen

Links: